تجارت شکست

به نظر می رسد در فوتبال ایران هیچ چیز کم هزینه تر از ادعا کردن نیست. اتفاقا ادعاها هر قدر بزرگ تر باشند، راحت تر در دهان می چرخند، بیشتر شنیده می شوند و اعتبار افزون تری به صاحبش می دهند. این ماجرا مکرر در مکرر و توسط بسیاری از اهالی فوتبال اتفاق افتاده و حالا یکی از طلایه داران بی چون و چرای آن محمدرضا زنوزی است؛ مالک تراکتور و ماشین سازی که در آخرین مصاحبه اش به شکل عجیبی ادعا کرده صاحب این دو باشگاه نیست و به طور مداوم، در تمام تریبون های رسمی و غیررسمی ادعاهای التهاب آمیز در مورد یک اراده مخوف و فرامتنی برای جلوگیری از قهرمانی تراکتور به زبان می آورد. اساسا «نمی خواهند قهرمان شویم» به جدی ترین تکیه کلام زنوزی طی 2 سال گذشته تبدیل شده است. او که پیش تر در شبکه اول تلویزیون گفته بود: «هر وقت اجازه بدهند تراکتور هم قهرمان می شود»، حالا روی آنتن رادیو جوان ادعای بزرگ تری مطرح کرده است: «در این سال ها حداقل 3 قهرمانی را از تراکتور گرفته اند.» کی؟ کجا؟ چه کسی؟ چطور؟
هیچ کدام از این سؤالات هرگز با پاسخ روشن همراه نشده و نمی شود، اما آنچه زنوزی با ضریب نفوذ بالا بین هواداران تراکتور به زبان می آورد، به راحتی تبدیل به فکت مستند می شود. به همین سادگی هواداران یک تیم خودشان را در موضع مظلوم و قربانی می بینند، به معادلات فوتبال ایران سوءظن پیدا می کنند و بعضا تلافی این حس بد را با پرخاشگری روی سکو یا فضای مجازی درمی آورند. هیچ مقام مسئولی هم پیدا نمی شود از آقای مهندس بابت ادعاهای بزرگش توضیح بخواهد.

 «جمعه سیاه» را چه کسی ساخت؟
زنوزی از 3 قهرمانی دزدیده شده تراکتور حرف می زند و البته فقط به یکی از آنها اشاره می کند؛ جمعه سیاه. این عبارت در توصیف دیدار تراکتور و نفت تهران در هفته پایانی لیگ چهاردهم ساخته شد. در آن مسابقه هر دو تیم شانس قهرمانی داشتند، اما مساوی کردند و سپاهان جام را بالای سر برد. آن روز در ورزشگاه یادگار تبریز اتفاقاتی رخ داد که هواداران تراکتور آن را حمل بر توطئه بیرونی علیه تیم شان کردند، اما هیچ وقت هیچ سندی در مورد اتفاقات برنامه ریزی شده برای صدمه زدن به تراکتور ارائه نشد. بارها از قطعی آنتن تلفن های همراه به عنوان مهم ترین برهان خیانت یادشده، درحالی که این اتفاق در اماکن شلوغ و مخصوصا ورزشگاه ها بسیار رایج است. به هر حال خطوط مخابراتی ظرفیت محدودی دارند و همین پارسال هم در جریان پیروزی تراکتور بر استقلال در ورزشگاه یادگار، خبر قطع آنتن بسیاری از تلفن های همراه منتشر شد.جمعه سیاه بیش از هر چیز دیگری حاصل ناتوانی کادر فنی و سرپرستی تراکتور در اداره یک بازی مهم بود؛ آنچه می توانست درسی برای آینده باشگاه تبریزی باشد، اما متأسفانه الگوی شش دانگ فرافکنی و انداختن تقصیر بر گردن دیگران شد. حالا هم کسانی مثل زنوزی برای خوشایند هوادار، بر این طبل می کوبند و هر روز این باور غلط را تقویت می کنند.

 جامی که زنوزی از تراکتور گرفت
اگر هیچ سند و برهانی وجود نداشته باشد که 3 قهرمانی تراکتور را «از بالا» از این تیم گرفته اند، در عوض با اطمینان محض می توان گفت شانس جام قهرمانی فصل گذشته تیم تبریزی را شخص زنوزی به یغما داد. پارسال تراکتور موقعیت خوبی برای رقابت برای قهرمانی در لیگ برتر داشت، اما بعد از باخت این تیم در خانه سپیدرود، زنوزی با طرح ادعاهای علنی در مورد خیانت و تبانی محسن فروزان، یک بحران بزرگ خانگی به وجود آورد. حتی بعد از آن شکست هم تراکتور فقط 5 امتیاز با پرسپولیس صدرنشین فاصله داشت، اما زنوزی آنقدر شلوغش کرد که تراکتور در خانه به تیمی مثل پیکان هم باخت و حتی سهمیه آسیایی هم نگرفت. به فرض که فروزان واقعا مقصر بود؛ ساده ترین اصول مدیریت می گوید در چنین مواقعی باید با خویشتنداری، مشکل را با کمترین ترکش و عوارض ممکن حل کرد، اما زنوزی نتوانست خشمش از آن شکست را کنترل کند و همه آمال و آرزوهای تراکتور را به باد داد.

 پس چرا خرج می کنی؟
این مطلب را باید با یک سؤال کلیدی از زنوزی به پایان برد؛ اینکه اگر او ایمان دارد اجازه نمی دهند تراکتور قهرمان شود، چرا این همه برای تیمش هزینه می کند؟ چرا قراردادهای چندصدهزار دلاری می بندد، چرا مربیان کوچک و بزرگ استخدام می کند و چرا حضورش در رسانه ها این همه پررنگ است؟ هیچ آدم عاقلی برای شکست قطعی و محتوم هزینه نمی کند و رنج نمی برد؛ بنابراین زنوزی هم باید تکلیف خودش را روشن کند و اگر حقیقتا به آنچه می گوید ایمان دارد، دست از سر فوتبال بردارد. همه ما اما می دانیم که اینطور نیست و خود زنوزی، نخستین نفری است که به باطل بودن ادعاهایش باور دارد.