تحریم نود تنها راه مقابله!

نوید مظفری از کارشناسان مطرح داوری فوتبال کشور دعوت برنامه جدید فوتبالی که علی فروغی و همفکران او  سعی دارند آن را جایگزین نود کنند با تشخیص و اقدام صحیح رد کرد و به این برنامه جواب منفی داد. پاسخ منفی نوید  مظفری که  بازتاب رسانه ای گسترده ای داشت فروغی و گروهش را برآشفته کرده است. این رویداد به ظاهر کوچک راهی را در برابر مردمی که از انواع  تحکمات و سلیقه سازی های ایدئولوژیک و خطی و گروهی خسته شده اند نشان داد و ترسیم کرد و فرا روی آنان گذارد.

تحریم در شرایطی که گوش شنوایی برای شنیدن خواسته های اکثریتی وجود ندارد روشی افشاگر و بیانی اعتراضی به مجموعه رفتارها و سیاست های زیانبار است. تحریم از سوی اکثریت سلاح برنده ای در برابر هر خیره سری و در نوع خود بیان صریح  نظرات و مطالبات اکثریت دربرابر اقلیتی کم تعداد است. اقلیتی که با در اختیار داشتن اهرم های مدیریتی قصد تحمیل اراده خود را داشته و  دارد. شاید در نگاه اول تحریم به عنوان آخرین زبان و بیان اعتراضی تلقی شود اما تجارب جهانی نشان داده است که تحریم یکی از اشکال مبارزات مردم در برابر زورگویی ها و اجحافات  و انواع تبعیض هاست که گاه آثار خود را تا تغییر هر  مدیریت و قدرتی نشان داده است.

هیچ کس بر این باور نیست که تحریم به تقابل بینجامد و هزینه های یک اصلاح مدیریتی را به شکل سرسام آوری افزایش دهد اما رسانه ملی موظف است که صدای اکثریت را در همه موارد بشنود و بر اساس خواست عمومی عمل کند زیرا صدا و سیما از بودجه عمومی و ملی اداره میشود. اما متاسفانه صدا و سیمای ملی که مردم به طعنه ان را میلی نامیده اند در همه این سالها با لجبازیهای کودکانه به تقابل با خواست اکثریت مردم برخواسته است. این آقایان با درکی غلط از اهرمهای قدرت و کیفیت و چگونگی خدمت و پرکردن مطلوب  اوقات فراغت، تقابل با خواست اکثریت را سالها است که به عنوان روشی ثابت در دستور کار خویش قرار داده اند، غافل از آنکه همه روش ها با شکست مواجه شده و هر روز بین اکثریت جامعه و اقلیت حاکم فاصله ها بیشتر و بیشتر شده است. ریزش قابل تامل بینندگان سیما و بی اعتمادی مردم به مسئولان تنها یکی دو نمونه  مثال زدنی است.

در شرایط کنونی تحریم به عنوان روشی در برابر رفتارهای مدیران جامعه واز جمله صدا و سیما بین اقشار مختلف مردم به میان آمده که نقطه آغاز آن با مخالفت بر علیه اقدام علی فروعی علیه  عادل فردوسی پور کلید زده شده  و فعلا صدای این مخالفت به سکوهای پرتماشاگر ورزشگاه ها تسری پیدا کرده است. درباره  ادامه و آینده و سایر عرصه های دیگر فعلا چیزی نمیتوان گفت. به این مردم و مطالبات آنان باید احترام گذاشت و با آغوش باز به اصلاحات بنیادین تن داد پیش از آنکه خیلی دیر شود.