تحلیل فنی؛ چرا الوصل مالکیت بیشتری داشت؟

با اینکه الوصل تیم بی امتیاز گروه بود اما پرسپولیس با احتیاط کامل یا بهتر بگوییم با حواس کاملا جمع وارد میدان شد و تمام جوانب را در نظر گرفته بود. پرسپولیس این فصل در مصاف با السد در دوحه یا فصل قبل در دیدار با الریان باز هم در دوحه به نوعی بی محابا و با همان استراتژی بازی های خانگی به میدان رفت و شکست تلخی متحمل شد تا جایی که سرنوشت صعود از مرحله گروهی در فصل گذشته به روز آخر کشید و این فصل هم شاید آن باخت سنگین در دوحه پرسپولیس را به رتبه دومی گروه قانع کند و مسیر سخت تری در انتظار شاگردان برانکو باشد.

به هر حال کادر فنی پرسپولیس انتظار رویارویی با تیم ضعیفی را نمی کشید و به قدرت حریف آگاهی کامل داشت. کافی است بازی های قبل این گروه را به دقت می دیدید تا متوجه شوید الوصل اصلا تیم بدی نیست. مثلا در بازی نخست که الوصل بازی برده را به السد باخت اسیر توانمندی حریف شد و به نوعی تیم قطری تیم بهتری بود که آن بازی را برد در حالی که در همان مسابقه الوصل موقعیت های زیادی داشت و ضمن اینکه پرس سنگینی روی حریف داشت از بازیکنان خارجی قابل و تاثیرگذاری نیز سود می برد.

با این حال بسیاری شکست های اخیر الوصل در مسابقات اخیر و اینکه در 8 بازی گذشته تنها در دو مسابقه برنده شده را دلیلی بر این می دیدند که  قابلیت های حریف پرسپولیس را زیر سوال ببرند اما واقعیت این است که در این فصل فشردگی بازی های امارات و تقارن این مسابقات با رقابت های جام حذفی این کشور و بازی های لیگ قهرمانان آسیا به تیم های این کشور لطمات زیادی وارد کرده است. شاید غیر از تیمی پرمهره و قدرتمند مثل العین بقیه تیم ها نتوانند با این فشار سازگاری پیدا کنند و به نوعی کم می آورند. به همین خاطر بود که الوحده به برنامه فشرده مسابقات در امارات اعتراض داشت. در همین ارتباط زمانی که الوصل در پی تقسیم نیروی خود برآمد 5 بازیکن اصلی اش را در بازی رفت با پرسپولیس میدان نداد که البته لطمه هم خورد اما همین تیم با خارجی های تاثیرگذارش که می توانستند جزو بهترین های لیگ قهرمانان باشند، تیم دیگری بود و پرسپولیس هم با حضور آنها انتظار یک بازی سخت را می کشید.

اما بعد از اینکه آمار بازی سه شنبه شب منتشر شد چیزی که عجیب به نظر می رسید برتری عجیب الوصل بر پرسپولیس در برخی آیتم های کلیدی بود. در واقع با اینکه تعداد شوت ها و به عبارت کلی تر تعداد موقعیت های گل تقریبا برابر بود اما حریف اماراتی تقریبا دو برابر پرسپولیس پاس داده و مالکیت توپ را در اختیار داشت. اتفاقی که در تهران و در بازی رفت دقیقا عکس آن رخ داده بود و پرسپولیس علاوه بر برتری آماری و موقعیت گل نتیجه را هم از آن خود کرد.

بعد از ارائه این آمار اینطور به نظر می رسید که برانکو با در نظر گرفتن بازی السد و الریان(فصل قبل) با احتیاط وارد میدان شده و توپ را به حریف داده تا اقتصادی تر حمله کند و گلی دریافت نکند. در این میان عقب ماندن صادق محرمی که در نیمه نخست اصلا نفوذ نکرد یا موقعیت های حریف که بیشتر با اشتباهات فردی مدافعان پرسپولیس به دست آمد را می شد در این راستا توجیه کرد اما کادر فنی پرسپولیس توپ دادن به حریف را عامدانه نمی داند و این را به پای قدرت نادیده گرفته شده حریف می گذارد.

پرسپولیس در این مسابقه10 دقیقه ابتدایی را به حریف واگذار کرد اما بعد از آن 20-15 دقیقه خیلی خوب داشت که حریف را تحت فشار گذاشت و بازیکنان حریف در این فشار خطاهای زیادی مرتکب شدند. در پی این فشار دروازه بان الوصل اشتباه عجیبی بیرون محوطه جریمه انجام داد و یکی از بازیکنان زردپوش هم می توانست اخراج شود ضمن اینکه دوئل های زیادی در زمین الوصل رخ داد که حاصل یکی از آنها مصدومیت و بیرون رفتن امیری از بازی بود. نیمه دوم نیز به دلخواه پرسپولیس و برانکو پیش رفت و با اینکه تیم حریف توپ را بیشتر در اختیار داشت اما موقعیت ها برابر بود.