ترین های پرسپولیس در سالی که گذشت

با بهترین های پرسپولیس در سال 96 همراه خواهیم بود.

بازگشت سال: فرشاد احمدزاده
رهایی از بند مصدومیت و بازگشت به ترکیب فیکس تیم، آن هم با رقبایی حرفه ای کار هر کسی نیست. اما برای احمدزاده، راحت تر از این حرف ها بود. بعد از بازی برگشت با الهلال، خبرهایی مبنی برمصدومیت شماره 10 پرسپولیس از ناحیه زیرشکم به گوش می رسید. اما او ظاهراً به تیغ جراحی و دوری چند ماهه علاقه ای نداشت، تا این که پزشکان تیم راه حل نهایی را در جراحی اعلام کردند.

فرشاد احمدزاده بعد از دوری تقریباً دوماهه به ترکیب تیم برگشت! نکته ای که عیان است، پیشرفت قابل توجه احمدزاده بعد از بازگشتش است. او توانست به خوبی در رقابت هافبک های توانای تیم، خودش را باز هم به برانکو و هواداران ثابت کند. ای کاش یک فرشاد احمدزاده درون مان باشد که موقع مشکلات خود کمر خم نکنیم.

صبور سال: احمد نوراللهی
حقیقتاً صبر احمد نوراللهی در ایران نظیر ندارد. بازیکنی که در اوج آمادگی برای خدمت سربازی خود به تراکتورسازی پیوست. غافل از این که سهل انگاری عده ای او را یک فصل از مستطیل سبز دور کرد. معضل های مختلفی نظیر بازگشت به تمرینات تیم و حضور در مسابقات، هواداران تیم را به جوش و خروش واداشت، چه برسد به شماره 8 محبوب پرسپولیس. اما او یک گوشه نشست، سکوت کرد و زیر نظر برانکو احیاء شدن را فراگرفت. امادگی این روزهای او به خاطر تلاش و صبوری اش بود. روندی که امید عالیشاه هم در حال حاضر مشغول طی کردن آن است!

غزال تیزپای سال: وحید امیری
وحید امیری همه فاکتورهای لازم یک هافبک مستعد را درو کرده است. تیزپا و فراخ گام که این طرف و آن طرف زمین را یکی می کند. چه در حمله و چه در دفاع از جان مایه می گذارد و به قول هم تیمی هایش زحمتکش زحمتکش هاست! بازیکنی که در روزگار نیمکتی نشینی مسلمان به عنوان آقای پاس گل تیم، راحت الحلقوم های علیپور را آماده می کند. کم پیش می آید امیری را وسط زمین خودخواه ببینیم، او مثل غزالی تیزپا برای رفقایش فداکاری می کند. بازیکنی که امید کی روش هم هست؛ برای خلق معجزه در روسیه!

پرنده سال: شجاع خلیل زاده
شجاع خلیل زاده، با بال های پران خودش، حتی بیشتر از مهاجمان مثلاً تراز اول خیلی تیم ها گل زده است. بازیکنی جنگنده و پرانگیزه که زیر نظر برانکو حالا مشغول کسب تجربه بیشتر در کنار سیدجلال حسینی است. شاخصه بارز شجاع، پرش ها و پروازهایش است. طوری که روی ارسال ها چشم و دل مان بیشتر به او روشن است که گل بزنیم و نخوریم. شجاع تازه اول کار خود را سپری می کند، هنوز شاهکارهایش باقی مانده است.

معرفت سال: برانکو
نیاز به تذکر نیست که سرمربی تیم قهرمان لیگ ایران و تنها تیم ایرانی حاضر در چهار تیم برتر آسیا، چه پیشنهادهای دهشتناکی دارد؛ برانکو اما با این وجود عاشق رنگ قرمز است. خوب می داند لابه لای آن همه دلار کشورهای خارجی، شاید هیچ عشقی پیدا نشود. خوب می داند که هیچ کجای جهان هوادارانی والاتر از عاشقان پرسپولیس را نخواهد یافت. از همه مهم تر، او ماموریتی نیمه تمامی را کامل نکرده است. قهرمانی آسیا برای برانکو، آن هم با بازیکنان گوهرمانندی که خودش ساخته ، رسالتی است که دیر یا زود باید انجام شود. منتظریم برانکوی معرفت!

ناک اوت سال: نرسیدن به فینال آسیا
روی این موضوع، همه اتحاد نظر داریم. قهرمانی آسیا آن هم وقتی که نزدیک تر از همیشه به ما بود، از چنگال مان پرید. آن هم با باختی باورنکردنی برای فوتبال ایران، حتی آبی های پایتخت. پرسپولیس با دستان بسته وارد رینگ شد و آخرش هم خودتان می دانید؛ ناک اوت. امیدواریم سال 97 آن قدر زورمان به بعضی ها بچربد، که چند روز قبل از بازی با پتک سراغ مان نیایند، امیدواریم!

شادی گل سال: محسن مسلمان و فرشاد احمدزاده
شادی گل آشنایی است، نه؟ بعد از چهارتایی کردن استقلالی ها، حالا نوبت ستاره های میلیاردر الاهلی عربستان بود که شادی گل معروف و محبوب پرسپولیسی ها را ببینند. شادی گلی شیرین بعد از بردی شیرین. بردی که خیلی ها آن را غیرممکن می دانستند. اما فرشاد و محسن ثابت کردند که بله برادر، ما ختم روزگاریم.

خوش صدای سال: شایان مصلح
شایان تازه وارد ما، هم شاعر است و هم مداح؛ صدای نادری دارد. او و محمد انصاری، دفاع چپ پرسپولیس را مزین به مداحی های خودشان کردند. این عنوان را تقدیم به شایان مصلح می کنیم؛ گر چه به گمان مان جایزه سال آینده این بخش برای بیرانوند و آواز لری اش در جشن قهرمانی خواهد بود.

زوج مخوف سال: محسن مسلمان و علی علیپور
آقای گل و آقای پاس گل؛ بالاخره دو پادشاه در یک اقلیم گنجیدند. با وجود نیمکت نشینی های اخیر مسلمان هنوز کسی جرئت نفوذ به قلمرو آقای پاس گلی او را به خود نداده است. علی علیپور هم همینطور؛ کسی که با داشتنش فقدان طارمی کمتر آزرده خاطرمان کرد. مسلمان با پاس هایش و علیپور با گل هایش سال خوبی را برای مان ساختند. زوجی که دوباره خبر فتوحات شان به گوش مان خواهد رسید.

دیوار چین سال: سید جلال حسینی
نیازی به تعریف نیست. سیدجلال، خیال ما و شما و از همه مهم تر بیرانوند را در بازی ها تخت کرده است. گوهری که افسوس می خوریم چرا زودتر هم رکابش نبودیم. با این حال امیدواریم، همچنان صخره ی محبوب مان با ماشد، روسیه و فصول بعد فوتبال ایران از همین حالا انتظارش را می کشند.

مظلوم ترین بازیکن سال: محسن ربیع خواه
حقیقتاً ظرفیت انتقادی که ربیع خواه دارد را هیچ یک از مسئولان کشورمان ندارند. کسی که وسط زمین شاید بیشتر از همه عرق بریزد، اما به موازات همان، انتقاد می شنود. بازیکن کم حاشیه ای است، اما متاسفانه اسیر جریاناتی شده که چاره ای جز سیبل شدن ندارد. کسی که در دوران مصدومیت کمال، وسط زمین را کنترل می کرد حالا باید با انتقادات بجنگد. باید به تصمیمات برانکو احترام گذاشت، شاید او چیزهایی می بیند که ما نمی بینیم. اصلاً برای همین هم بود که علیپورو همبازیانش گل شان به الوصل را به او تقدیم کردند. آن ها می دانند که او لایق بیشتر از این هاست.

کتف زرین سال: کمال کامیابی نیا
کتف کمال از خود کمال هم جنگنده تر است! آن قدر 11 محبوب ما با این عضو بی زبان حریفان را خوار کرد که دست آخر به مشکل افتاد. چند بار مصدومیت از این ناحیه و بعدش جراحی و دوباره مصدومیت. اما همه ی این ها باعث نشدن کامیابی نیا کم بیاورد و از ترکیب فیکس تیم و نظر کی روش دور بماند. این جایزه را به کمال می دهیم بابت کتف با معرفت و صبورش!

یکی او را بگیرد سال: صادق محرمی
عنوان این جایزه را از یک دوست استقلالی الهام گرفتیم. در دربی 86 که محرمی وارد زمین شد، این دوست عزیز که از دریبل های او به ستوه آمده بود، فریاد رهاند که شما را به خدا قسم یکی او را بگیرد. آن بزرگوار خبر نداشت که صادق سرسخت ترین از این هاست. او گرچه فصل را به فروغ گذشته خود شروع نکرد اما در ادامه آن قدر پیشرفت نمود که حالا می شود گفت از مردان اصلی برانکوست.

*حسین رضایی