تصمیم مهم برانکو؛ بازگشت به سیستم لوزی یا کم شدن یک مهاجم؟

مشکل بازی سازی پرسپولیس در بازی با السد به خوبی عیان شد و این تیم در خلق موقعیت و تغذیه مهاجمان موفق عمل نکرد.

به طور کلی پرسپولیس در بازی با السد میانه میدان را به حریفش واگذار کرده بود. توپ گیری های هافبک های دفاعی این تیم در چند صحنه نتوانست موجب پی ریزی حمله منسجم شود و دو هافبک کناری نیز بیشتر با تمایل به بازی در کناره ها، در انتقال توپ از کناره ها به محوطه جریمه ضعیف عمل کردند. در چنین شرایطی لازم بود که یکی از مهاجمان پرسپولیس عقب تر از دیگری در فضای بین دو هافبک کناری عمل کند که این وظیفه را نه تنها در بازی مقابل السد که در بازی های لیگ نیز منشا انجام می دهد. اما منشا همواره با یارگیری مستقیم مواجه بوده و اغلب کار سختی برای پاس دادن و یا پیش رفتن به سمت دروازه حریف دارد. بنابراین حضور یک هافبک بازیساز که قابلیت دادن پاس های تک ضرب را داشته و همچنین بتواند با تکنیک مناسب توپ را تحت پرسینگ حریف حفظ کند، ضروری به نظر می رسد.

اضافه شدن یک هافبک بازیساز می تواند به معنای بازگشت پرسپولیس به آرایش لوزی در خط میانی اش شود. آرایشی که حکم به استفاده از تنها یک هافبک دفاعی می دهد. اما بعید به نظر می رسد که برانکو بخواهد از هافبک های دفاعی تیمش بکاهد. او می داند که برای حفظ دروازه تیمش نمی تواند با یک هافبک دفاعی به مصاف حریفان آسیایی برود. چرا که چنین هافبک دفاعی آماده ای که بتواند یک تنه جلوی دفاع را پوشش دهد در اختیار ندارد.

راه دیگر تغییر در ترکیب تیم، کاستن از تعداد مهاجمان تیم و به تبع آن دادن آزادی عمل بیشتر به هافبک ها یا همان وینگرهای راست و چپ است. بدین ترتیب پرسپولیس به آرایش 1-3-2-4 که قبلا برانکو از آن در تیم ملی نیز استفاده می کرد باز می گردد. آرایشی که کیروش نیز در بازی های دشوارتر تیم ملی از آن استفاده می کند.

به نظر نمی رسد که برانکو به صرف باخت مقابل السد بخواهد آرایش و سیستمی که تقریبا یک فصل را با آن بازی کرده کنار بگذارد. برانکو مرد تغییرات ناگهانی نیست، بلکه پروسه تغییرات زیر نظر او به صورت تدریجی و با سرعت کم انجام می شود. اما بعید نیست که در آینده ای نزدیک باز هم آرایش بازبکنان پرسپولیس در زمین دچار تغییر شود.