تعطیلی کانال میانی پرسپولیس در فاز تهاجمی

فعلا باید لیگ برتر و قهرمانی احتمالی پرسپولیس در این رقابت ها را کنار بگذاریم و سراغ لیگ قهرمانان آسیا برویم. فصل تازه این مسابقات که حالا برای پرسپولیس جدی تر از همیشه شده از سه شنبه آغاز می شود و پرسپولیس دو بازی پیاپی مقابل نسف قارشی و السد انجام خواهد داد.

شرایط فنی پرسپولیس برای ورود به این رقابت ها میزان میزان است و برانکو تمام بازیکنانش را در اختیار دارد اما هنوز تردیدهایی درباره کیفیت فنی پرسپولیس مقابل حریفان آسیایی وجود دارد.

هر چند شرایط گروه پرسپولیس نسبت به فصل گذشته تغییرات زیادی دارد و کیفیت السد، نسف قارشی و الوصل را نمی توان با الوحده، الهلال و الریان مقایسه کرد اما به نظر می رسد تیم برانکو برای رسیدن به نتایج دلخواه و موفقیت در مرحله گروهی نیاز به ارائه نمایشی بهتر از آنچه طی سه چهار هفته گذشته در لیگ برتر نشان داد، دارد.

پرسپولیس هر سه بازی اخیرش در لیگ برتر را برده و به نظر می رسد در این رقابت ها با توجه به فاصله فنی که با حریفانش ایجاد کرده تحت هر شرایطی برنده می شود.

پرسپولیس در حالی سه دیدار قبلی مقابل پیکان، سپاهان و صنعت نفت را حداقل با اختلاف دو گل برنده شد که در میانه میدان از یک زوج عجیب و غریب بهره می برد. زوجی که به ناچار تحت شرایطی خاص شکل گرفت اما برای چهار هفته متوالی به میدان رفت.

تا قبل از بازی با گسترش برانکو در سیستم 2-4-4 خطی مد نظرش از زوج کامیابی نیا – ربیع خواه بهره می برد که این زوج با توجه به خصوصیات تهاجمی کمال که در ذات او وجود دارد و البته کیفیت فنی اش کاملا موفق بود. بعد از مصدومیت کامیابی نیا، ماهینی جای او را گرفت اما عملا در جریان بازی بیشتر یک هافبک دفاعی کارگر محو شده است و تقریبا در بازی دیده نمی شود.

این زوج با توجه به غریبه بودن ماهینی با شرح وظایفش و البته مدل بازی این بازیکن، خط میانی پرسپولیس را در مرکز کاملا دفاعی و متمرکز کرده، بدون خلاقیت و ترتیب دادن کارهای گروهی، بدون شوت، پاس عمقی و ایجاد فشار روی دفاع حریف.

هر چند پرسپولیس در سه بازی اخیر برنده شده و خیلی خوب گل زده اما نقش کانال مرکزی زمین در این گل ها صفر بوده است و به صراحت می توان گفت کانال مرکزی پرسپولیس در فاز حمله کاملا تعطیل است. در بازی با گسترش فولاد پرسپولیس در لحظه آخر با بازی مستقیم، دخالت مصلح و یک شوت به گل مساوی رسید. در بازی پیکان گل اول با نفوذ و ارسال محرمی از کناره زمین صورت گرفت. گل دوم با اوت دستی ماهینی و ضربه محکم علیپور حاصل شد و گل سوم باز هم از کنار و این بار با حرکت نوراللهی و بعد حرکت انفرادی علیپور ثبت شد.

در بازی سپاهان باز هم فرشاد احمدزاده هافبک راست تیم هر دو گل را ساخت. یک بار با متمایل شدن به مرکز و پاس عمقی و بار دوم با ارسال. در بازی نفت آبادان هم وحید امیری دو بار از جناح چپ پایه گذار گل شد و گل دیگر را علیپور بعد از توپگیری خوب مدافعان و حرکت انفرادی از مرکز زمین به ثمر رساند.

در تمام این گل ها همانقدر که نقش کانال های کناری و خلاقیت بازیکنانی مثل احمدزاده و منشا موثر و دخیل بوده پرسپولیس هرگز از کانال میانی گلی پایه گذاری نکرده و البته به صورت طبیعی موقعیتی هم از مرکز ساخته نمی شود. حالا اما پرسپولیس در مواجهه با حریفان آسیایی نیاز به تنوع حمله و خلق موقعیت از کانال های مختلف دارد و اگر برانکو به سیستم لوزی برنگردد باید دید باز هم از زوج ربیع خواه – ماهینی استفاده خواهد کرد یا تغییراتی صورت خواهد داد؟

به نظر می رسد در بازی بعدی لیگ با توجه به محرومیت سیدجلال و انتقال ماهینی به دفاع چپ، کامیابی نیا قبل از شهرآورد وارد کار خواهد شد اما قبل از آن پرسپولیس دو بازی مهم آسیایی در پیش دارد. محتمل ترین حالت ورود کامیابی نیا به ترکیب قبل از نوراللهی نه چندان آماده است.

در واقع احتمال شروع لیگ قهرمانان با زوج آشنای کمال - ربیع خواه کم نیست و در ادامه ترکیب آرمانی کمال - نوراللهی می تواند شرایط خط میانی پرسپولیس را حتی در بازی های بزرگ بهبود بخشد به شرطی که هر دو نفر خیلی زود به فرم ایده آل برسند. مسیری که شاید برای کامیابی نیا کوتاه تر طی شود.