تغییر سبک بازی با سروش و بدون مسلمان/ خلاقیت کمتر، موقعیت بیشتر

احتمالا سروش شاگردی دوباره برانکو را تجربه می کند. برانکو بالاخره تصمیم گرفت قید مهندس تیمش را بزند و یک طراح جدید به پرسپولیس اضافه کند. هر چند سروش قبلا هم یک نیم فصل برای همین پرسپولیس و برانکو بازی کرده بود. قطعا اجازه جدا شدن به بهترین پاسور لیگ برای سرمربی پرسپولیس هم خیلی ساده نبوده اما احتمالا تصمیم برانکو مربوط به جایی خارج از زمین فوتبال است و حواشی مسلمان آرامش را از او گرفته بود.

حالا نکته اصلی اینجاست که سبک بازی پرسپولیس با رفتن مسلمان و اضافه شدن سروش رفیعی چه تغییری می کند؟ در آن نیم فصلی که سروش لباس پرسپولیس را به تن می کرد، مسلمان هم در کنارش حضور داشت. و مدل بازی پرسپولیس دلخواه محسن مسلمان بود. نکته اساسی فوتبالِ مسلمان همین موضوع است. اینکه تیم را مطابق میل خودش به جلو می برد و به بازی هم تیمی هایش ریتم می دهد. کاری که از عهده سروش خارج است. مسلمان بدون ضربه اضافی به توپ، آن را پاس می دهد.

به عنوان نمونه در فصلی که این دو بازیکن کنار هم خط حمله پرسپولیس را تغذیه می کردند، مسلمان ۴۶۰ پاس بیشتر از رفیعی داد. البته رفیعی نیم فصل اول در تراکتورسازی حضور داشت. در سمت مقابل، برتری سروش نسبت به محسن مربوط به دریبل های ویران کننده و دیوانه وارش است. یعنی به خلاقیت فردی پرسپولیس افزوده می شود. همه تصاویر خاصِ سروش رفیعی مربوط به صحنه هایی است که با تکنیک بی نظیرش یار مقابل را محو می کرد. اتفاقی که باعث می شود توپ بیشتر زیر پای سروش بماند و با بیشتر شدنِ پیروزی در نبردهای یک مقابل یک و حمل توپِ بیشتر، از سرعت انتقال توپ در این پرسپولیس کاسته شود.

دیگر خبری از مسلمان نیست و حجم پاس خلاقانه هم کمتر می شود. سمت دیگر ماجرا را آمار نشان می دهد. در فصلی که سروش و مسلمان کنار هم بودند، سروش ۱۳ شوت بیشتر از محسن زد و ۱۱ پاس کلیدی بیشتر داشت. اتفاقی که نشان می دهد او روی ضربات نهایی متمرکزتر است. رفیعی با قدرت دریبلینگ بالا خودش را به پشت محوطه حریف می رساند و بعد از آن تصمیم می گیرد که با پاس، آن موقعیت را خلق کند یا با شوت شانس خودش را بیازماید اما مسلمان از همان میانه زمین با پاس های متعدد کوتاه و بلند، تیم را همراه با خود به جلو می برد و نبض حملات را در دست دارد.