تهدید، واقعیت تلخ این روزها/ هیچ کس بالاتر از پرسپولیس نیست

این روزها واقعیت تلخی در بطن حوادث پرسپولیس جریان دارد که یا از آن غافل هستیم یا اینکه در جریان آن قرار داریم ولی توجه لازم را به آن نداریم.

پرسپولیس این روزها به آسانی تهدید می شود. شاید از نظر بعضی تهدید باشگاه یا تهدید مدیریت آن مساله خاصی نباشد. حتی ممکن است دل بسیاری از این مساله خنک هم بشود. این در حالی است که باید بتوانیم بین منتقد بودن خودمان و چنین بدعت هایی مرز مشخص بگذاریم. چون سر آخر این پرسپولیس و این ما هستیم که باید تاوان پس بدهیم.

در این جا صحبت از تهدیدهای شخصی نیست. اصولا مساله خصوصی وجود ندارد. پرسپولیس به ما و تمام هواداران ربط دارد. هر تهدیدی علیه تمام مجموعه پرسپولیس است. اتفاقا باید گفت؛ مدیران امروز و چند فردای دیگر نه! تعارف ندارد. باثبات ترین ها بعد از یک مدت رفته اند. این من هوادار و من رسانه هستم که باید تا روزی که نفس می کشم، با این تیم زندگی کنم. آنکه امروز باشگاه یا مدیرعامل آن را تهدید می کند تا از او امتیازی بگیرد. به آن مدیر ضربه نمی زند. او آن امتیاز را از پرسپولیس می گیرد و براساس آن، چند فردای دیگر توقعات و انتظاراتی دارد.

به پدیده ای که جریان دارد، باید هم از این سو بنگریم و هم از آن منظر که چرا چنین موقعیتی به وجود آمده است تا امکان تهدید فراهم شود؟

چرا نقش ما از عامل بازدارنده به دلیل محرک تغییر کرده است؟

به راستی چه اتفاقی افتاده است؟ چه کرده ایم و چه فضایی به وجود آورده ایم که از بازیکن خارجی تا بازیکن داخلی با این باور وارد مذاکره با پرسپولیس می شود که می تواند باشگاه را با تهدید به مصاحبه یا واکنش هواداران به خاطر فعالیت شبکه های اجتماعی، مجبور به پذیرش شرایط خود کند؟!

بازیکن خارجی ما با چه پشتوانه ای بر مواضع خود در جریان مذاکره با پرسپولیس پافشاری می کند و باشگاه به خاطر جو هواداری در فضای مجازی مجبور به کوتاه آمدن می شود؟ تازه دل مان خوش است که حرف مان را شنیده اند و حواس مان نیست که بالاخره این قرارداد تعهدی به گردن باشگاه است و امتیازهایی برای آن بازیکن!

چه اتفاقی می افتد که بازیکن ما هنوز پایش به ایران نرسیده ویدئو منتشر می کند و باشگاه اعلام که امیدوار است رضایت آن را به دست آورند وگرنه…!

این روزها تهدید پرسپولیس به برانگیختن احساسات هواداران خیلی آسان شده است. البته به هواداران که هر چی نیست. رسانه ها هم که کارشان این است با وضعیت مشابهی روبرو هستند. اینکه منتقد به عملکرد باشگاه باشیم یا نه؟

اینکه از ایرج عرب خوش مان بیاید یا نه؟ اینکه به قول خودمان اصلا با این تشکیلات حال کنیم یا نه؟ تفاوتی در اوضاع ایجاد نمی کند. تهدید پرسپولیس، تهدید است. اگر موضوع به یکی، دو مورد ختم می شد، می گفتیم اتفاقی است، اما مساله فراگیرتر از این حرف هاست.

آنقدر فراگیر که نگران هستیم باشگاه تحت این فشارها، امتیازهایی بدهد که جایز نباشد. این را از باب هشدار و مبادا می گوییم نه اینکه بدانیم اتفاق افتاده است.

نگران می شویم اگر بشنویم، بازیکن هم رضایتنامه اش را بخواهد و هم پول!

جالب است که سرمربی که تازه آمده براساس حق طبیعی خود و آن هم از روی ناچار باید بازیکنی را کنار بگذارد و چون هیچ عقل سلیمی نمی پذیرد که بازیکن از مربی خرده بگیرد، طرف حساب باشگاه قرار داده شود.

اگر بخواهیم با همین دست به فرمان پیش برویم و باشگاه را برای پذیرش هر خواسته ای تحت فشار قرار بدهیم و باشگاه هم در ادامه کوتاه بیاید، سنگ روی سنگ بند نمی شود.

باشگاه پرسپولیس باید بسیار مراقب باشد. این روزها می گذرد ولی تبعات توافق ها و قراردادها باقی می ماند.

شک نکنند افکار عمومی از رسانه ها تا هواداران هم در نهایت با منطق فضا یا کار دارند و اینطور نیست که همیشه جوی احساسی قالب باشد.

از اصول بدیهی است که هیچ فرعی از اصل و هیچ جزیی از کل برتر نیست و در اولویت قرار ندارد.

پرسپولیس اصل و کل است و هر عاملی در آن فرع و جزء است.

برای دانستن این موارد نیازی نبود یکی مثل برانکو به اینجا بیاید و برای اثبات این موارد با ما بجنگد. ولی حالا تجربه این 4 سال را هم داریم. منافع پرسپولیس قابل مذاکره نیست. هیچ کس بالاتر از پرسپولیس نیست.

*ابراهیم فتاحی