تولید ملی آقای گل و جذب مهاجم خارجی

 پرسپولیس این روزها دربه در دنبال مهاجمی است که سه ویژگی همزمان داشته باشد؛ ارزان باشد، رزومه خوبی داشته باشد و از همه مهم تر در تست های پزشکی مردود نشود. مادیبو مایگا آخرین مهاجمی که به پرسپولیس پیشنهاد شد، شرایط اول و دوم را داشت اما در مورد سوم نتوانست آزمایش های پزشکی را با موفقیت بگذراند و باز هم پروژه خرید مهاجم قرمزها به تأخیر افتاد. آیا واقعاً پرسپولیس چاره ای جز خرید مهاجم خارجی ندارد؟ پاسخ کوتاه است؛ بله، متأسفانه چاره ای نیست.

تیمی که می خواهد مدعی قهرمانی باشد باید مهاجمی داشته باشد که سالی 15-10 گل بزند. بیایید فهرست مهاجمان 5-4 سال اخیر تیم ملی ایران را مرور کنیم؛ سردار آزمون، مهدی طارمی، کریم انصاری فرد، رضا قوچان نژاد، کاوه رضایی... هیچ کدام از آنها فعلاً در ایران نیستند و دسترسی به مهاجمانی در این سطح ممکن نیست. از گروه «مهاجمان در سطح ملی» که عبور کنیم یک علی علیپور باقی می ماند که به مهاجمان ملی بسیار نزدیک بوده و همین الآن عضو پرسپولیس است و بعد می رسیم به یونس شاکری، عیسی آل کثیر، ارسلان مطهری، محمد قاضی، آرمان رمضانی، مهرداد بایرامی و یکی دو اسم دیگر و تمام!

این هم یکی از نقص های فعلی فوتبال ایران است که چهار پنج مهاجم تاپ دارد و بقیه تولیدات فوتبال ایران در پست 9 (مهاجم تمام کننده)، هزاران کیلومتر با گروه پیشرو فاصله دارند. اگر به تیم ملی امید هم نگاه کنیم، وضعیت آنچنان نیست که از این همه استعداد شگفت زده شویم. در تیم ملی امید هم به نام هایی مثل امیر روستایی مهاجم فصل گذشته پیکان، محمدرضا آزادی مهاجم نیمکت نشین تراکتور و رضا شکاری می رسیم که اتفاقاً از همین جمع، روستایی به پرسپولیس پیوسته و شکاری هم راهی تراکتور شده اما لااقل در مورد امیر روستایی نمی توان انتظار داشت که خیلی زود به ترکیب اصلی پرسپولیس برسد.

او فصل گذشته در پیکان حدود 200 دقیقه بازی کرده و فقط یک گل زده و انتظار بیجایی است که پرسپولیسی ها از او توقع داشته باشند در این فصل یکی از گلزنان برتر لیگ باشد.در این وضعیت است که تیم های مدعی قهرمانی راهی جز استخدام مهاجم خارجی پیش روی خود نمی بینند. جدول گلزنان فصل پیش را هم که مرور کنیم، به همین واقعیت می رسیم. کی روش استنلی و لوسیانو پریرا به صورت مشترک در رتبه اول و آنتونی استوکس در رتبه سوم. دو مهاجم از برزیل که پیش از ورود به ایران، کاملاً گمنام بودند به اضافه یک شورشی از فوتبال بریتانیا که به خاطر حاشیه های بی پایانش چنان از او قطع امید کرده بودند که حتی در فوتبال یونان هم تیمی برای خریدش پیشقدم نمی شد.

مهاجم برزیلی سپاهان قبل از ورود به ایران، آنچنان رزومه لاغری داشت که بدون دخالت مدیران ذوب آهن نمی توانست مجوز حضور در لیگ را بگیرد و در نهایت با یک تبصره «من درآوردی» توانست به لیگ ایران وارد شود. لوسیانو پریرا هم پیش از اینکه به ایران بیاید، یک مهاجم گمنام و سرگردان بین دسته دو و دسته سه لیگ برزیل بوده اما در این سال هایی که در ایران بازی کرده، تقریباً در هیچ تیمی ناموفق نبوده.

لیگ ایران، لیگ سطح پایینی نیست. رقابت در آن سخت و فشرده است و جدا از زمین های ناهموار، استادیوم های فرسوده و کیفیت پخش تلویزیونی 50 سال پیش، آنچه در زمین اتفاق می افتد بی کیفیت تر از بقیه لیگ های آسیایی نیست اما این را هم درنظر بگیریم که هیچ فوتبالی در دنیا، در همه زمینه ها خودکفا نیست و حالا که به اندازه کافی مهاجم نداریم، چاره ای جز خرید بازیکن خارجی نمی ماند.