تو تمام نشده بودی رفیق!

«تو دیگر تمام شده ای رفیق».

همیشه آدم های زیادی هستند که در سخت ترین لحظه ها توی چشم ات زل بزنند و از «پایان ماجرا» بگویند. از ناامیدی و ناکامی. از توقف و استیصال. احمد نوراللهی هم لابد جایی با این آدم ها برخورد کرده است. وقتی که جایگاه ثابت اش در ترکیب تیم برانکو را از دست داد، برای سپری کردن دوران سربازی به تراکتورسازی رفت و به خاطر محرومیت این باشگاه از خرید مهره های جدید، حدود یک سال از فوتبال فاصله گرفت.

نقطه پایان برای او، می توانست چنین جایی باشد. مثل همه ستاره های دیگری که قدشان بلند شد اما دست شان به آسمان نرسید. آن ها که آمدند، ندرخشیدند و رفتند. احمد اما از فوتبال به فوتبال پناه برد. او برگشت. به مرور زمان فیکس شد. شوت زدن را از سر گرفت و در دربی، انگار راهی جادویی برایش باز کردند تا بدون هیچ مزاحمتی، ضربه سرش را به جایی که باید، بفرستد.

آدم ها فرزند رنج هایی هستند که برای رسیدن به بزرگ ترین آرزوها تحمل می کنند. همین رنج ها، نوراللهی را از تماشاگر ذوق زده دربی های دیروز، به قهرمان خودساختهِ امروز دربی تبدیل کردند. مردی که شاید بعدها در جستجوی رویاهای بزرگ تر و سقف های بلندتر، یکی از نمادهای این عصر پرسپولیس باشد. تیمِ خالی شده از شومن ها. تیم خالی شده از سلاطین اینستاگرامی. تیم خالی شده از نمایش و اطوار. تیمی که شاید طراوت گذشته اش را نداشته باشد، فوق العاده فوتبال بازی نکند، تنها در دقایق کوتاهی پاسکاری های آشنایش را به نمایش بگذارد و با بلوغی که پیش تر به آن رسیده بود، فاصله داشته باشد اما بازیکنان اش همه ضربه های سر را می زنند و برای هر توپی، مثلِ آخر توپ دوران فوتبال شان مبارزه می کنند تا در حوالی پایان فصل سخت و تقویم فشرده، هنوز به بردن همه چیز امیدوار باشند. گرد و خاک جنگ، کم و بیش همه سربازها را شبیه به هم می کند. حالا قرمزهای توی عکس های تیمی شان، شبیه به هم شده اند. تیمی با یک هدف مشترک. عبور از هر حصاری که در مسیر باشد. فرار از همه زندان ها.