تو نمی باختی اگر می باختی/ برانکو؛ اصولگرای سخت ترین دقایق سال

برانکو همانی است که بسیاری از ما تلاش می کنیم باشیم اما نمی شود؛ ایمان به اصول حتی در دشوارترین لحظات.

اگرچه بخشی از حاضران در استادیوم آزادی درهمان 20 دقیقه ابتدایی به جای حمایت از تیمی که در سالهای اخیر به بیشتر دستاوردهای ممکن دست یافته، ترجیح دادند بازیکنان نیمکت نشین را تشویق کنند، اما این روند غیرقابل فهم در اواخر بازی به اوج رسید و درست در مهم ترین لحظاتی که تیم برانکو به حمایت برای زدن گل دوم نیاز داشت، با تزریق استرس به بازیکنان داخل زمین نقش یار دروازدهم الجزیره را ایفا کردند.

در سالهای اخیر بارها و بارها در سرنوشت ساز ترین لحظات، تصمیمات حیاتی برانکو بود که قرمزپوشان را از مهلکه های مختلف نجات داد. در دیدار رفت برابر الاهلی و وقتی پرسپولیس با 2 گل از حریف عقب بود، بیرون کشیدن همزمان طارمی، احمدزاده و مسلمان فقط از آن دسته سرمربیان موفقی بر می آید که به داشته های خود ایمان دارند.

در کارنامه 3 ساله حضور سرمربی کروات در ایران، بارها چنین تصمیماتی تکرار شده است و امروز او باز هم بر خلاف ما فکر می کرد؛ در دقایقی که همه ما بیرون رفتن وحید امیری را اشتباه می دانستیم و تعویض شایان مصلح را کلیشه ای، سرمربی موفق پرسپولیس باز هم در دل تاریکی معجزه کرد.

اینکه ما فکر می کردیم محسن مسلمان دوای درد پرسپولیس است و برانکو به هر دلیلی به تفکر دیگری اعتقاد داشت، درست همان نقطه باریک تصمیمات مهمی است که یک سرمربی و یک رهبر را از دیگران متمایز می کند.

شاید به نظر نیاید، اما سرمربی کروات پرسپولیس حتی در حساس ترین لحظات هم دست از اصولش نمی کشد و به آنچه وظیفه بنای آن را بر عهده داشته احترام می گذارد.

برانکو همانی است که من دوست داشتم در زندگی خودم باشم؛ همانقدر با ایمان و تکیه بر اصول که حتی در سخت ترین و تلخ ترین اتفاقات نیز به باورهای خودم احترام بگذارم تا نتیجه اش دیر یا زود به موفقیت منجر شود.

همان من و امثال من که با اولین خروجی غلط از روش درست، به راه خطای گذشته باز می گردیم و نقش ثبات را از تصمیمات خود حذف می کنیم.

به هر حال فوتبال است و ممکن بود ضربه دیدنی و غیرقابل مهار احمد نوراللهی به دیرک دروازه برخورد می کرد یا حتی شوت فوق العاده سید جلال توسط علی خسیف سردرد آور مهار شود، اما در دراز مدت، برای آنهایی که مانند برانکو عمل می کنند هیچ دیرک درازه و هیچ سنگربانی جلودار نیست.

*آریا فاطمی مقدم