تک نگاری برای بیرو؛ از سرابیاس تا سارانسک

 بی گمان اگر قرار باشد برای فوتبال ایران فقط یک «برنده» در سال 2018 معرفی کنیم، علیرضا بیرانوند از هر جهت در اولویت خواهد بود؛ روستا زاده بی ریایی که شاید لازم باشد وزارت آموزش و پرورش یک درس از زندگی او را لای کتاب های دانش آموزان بگنجاند، بلکه بیاموزند هیچ چیز غیرممکن نیست و هر مرزی تسلیم آدمیزاد خواهد شد، اگر پای «اراده» به میدان گشوده شود.

فقط خدا می داند از روستای 2500 نفره سرابیاس در خرم آباد تا ورزشگاه شیک شهر سارانسک در روسیه چقدر راه است. فقط خدا می داند چقدر فاصله وجود دارد بین سنگ انداختن در آب دریاچه و گرفتن پنالتی بهترین بازیکن دنیا. فقط خدا می داند پیمودن این مسیر طولانی چقدر کار سختی بود، اما علیرضا این راه را ذره ذره با همه وجودش پیمود. او زجرها کشید تا در آن لحظه تاریخی، بعد از گرفتن ضربه پنالتی کریس رونالدو، در کوتاه ترین و عمیق ترین خواب دنیا فرو برود؛ همان یک ثانیه ای که انگار ارتباطش با زمین و زمان قطع شد.

بعد از 8 سال، 2018 نخستین سالی بود که تعداد گل های زده رونالدو به عدد 50 نرسید. او در 49 گل متوقف ماند و لابد حالا بیشتر از قبل به ماجراهای آن پنالتی عجیب فکر می کند؛ ضربه ای که اگر گل می شد و فاصله را دوبرابر می کرد، شاید به قیمت فروپاشی تیم ملی ایران و وداعی تحقیرآمیز با جام جهانی تمام می شد، اما بیرو ایران را در مسابقه نگه داشت و چیزی نمانده بود با همان شیرجه کوتاه، حتی تیم را به مرحله بعد برساند.

وقتی علیرضا چند ماه قبل از جام جهانی آن ویدئوی معروف «چطوری کریس» را ساخت، خیلی ها ملامتش کردند و به او سرکوفت زدند؛ چرا؟ فقط به جرم اینکه بیرو مثل آنها از ستاره پرتغالی نمی ترسید، اما بعدا معلوم شد حق با او بوده، زمانی که «چطوری ژاوی» هم به چطوری کریس اضافه شد و ستاره های بارسا و رئال در حسرت گل زدن به گلر ایرانی سوختند؛ همان که شب های زیادی در کارواش و دور میدان آزادی خوابید و زمانی لاکچری ترین صبحانه اش، یک کف دست بربری با پنیر خامه ای بود.

مسئله دیگری که در یک سال گذشته به وضوح در رفتار و گفتار بیرانوند دیده شد، بلوغ و پختگی نسبی او بود. علیرضا واقعا دارد رشد می کند و اگرچه مثل همه انسان ها همچنان عیب و ایراداتی دارد، اما اصلا با آن جوان ناپخته یک یا چند سال قبل قابل مقایسه نیست. انگار دیگر گذشت روزگاری که او برای سرمربی تیمش مسیج تحقیرآمیز می فرستاد، یک روز از حضور 10ساله در پرسپولیس حرف می زد و یک روز می خواست خودش را سرباز تراکتورسازی کند. حالا دیگر از آن اظهارنظرهای شتاب زده، از آن «هیس» نشان دادن ها و کل کل کردن های عجیب نشان چندانی وجود ندارد. این یعنی آدم اگر روح بزرگ داشته باشد، به تدریج می تواند جهش طبقاتی را هم هضم کند و رو به عقلانیت بگذارد؛ درست بر عکس برخی دیگر از فوتبالیست ها که انگار تا آخرین روز عمرشان هم یاد نمی گیرند کمی قد بکشند و بزرگ شوند.

روزی عده ای به «چطوری کریس»گفتن های بیرانوند خندیدند و تاوانش را دادند، حالا هم می شود به رؤیای او برای بازی در لیورپول خندید و بعدا تقاصش را پس داد. شاید سنگ علیرضا تا آنفیلد نرسد، اما این وسط فقط تکلیف یک چیز روشن است؛ اینکه این قطار قرار نیست به این زودی ها از حرکت بایستد.