تیم ملی ضعیف در فاز بازیسازی/ چرا تیم کی روش در جریان بازی گلی نزد؟

سیاق ستودنی ایران در فاز دفاعی به حدی رسیده که حتی تحسین کارشناسان فوتبال جهان را به همراه داشته است اما همین تیم ستودنی همچنان در فاز هجومی با مشکلات بسیاری مواجه است و اگر ادعا کنیم که از حیث اجرای بازی هجومی و موفقیت در گلزنی نسبت به جام جهانی 2014؛ یعنی آنچه خود کی روش پدید آورده بود افت کرده ادعای بیراهی نیست.

امروز حامیان کارلوس کی روش با پیش کشیدن نتایج ایران در جام جهانی   2018 می کوشند از سرمربی تیم ملی دفاعیه تمام قدی داشته باشند و او را شایسته تداوم روی نیمکت ایران بدانند. البته ما هم با آنها هم عقیده ایم و براین باوریم که کی روش به دلیل نزدیکی به شروع جام ملت های آسیا و فقدان زمان کافی برای انتخاب یک مربی ایده آل تر همچنان شایسته مربیگری در تیم ملی ایران است اما این واقعیت را هم نباید کتمان کرد که مرد پرتغالی با ادامه این روند و ارائه بازی های صرفا دفاعی در مواجهه با تیم های بزرگ قاره آسیا و جهان شانس هایش برای تداوم کار در تیم ملی فوتبال ایران را از دست خواهد داد.

یقینا با ادامه این روند مطالبات عمومی نیز در مواجهه با تیم ملی تغییر خواهد کرد و هیچ تردیدی نیست که در آینده افکار عمومی با باخت های خفیف به اسپانیا و آرژانتین راضی نخواهد شد یا از تساوی با پرتغال لذت آنچنانی نخواهد برد. شاید 4 سال بعد غالب فوتبال دوستان انتظار داشته باشند فوتبال ایران از گروه خود در جام جهانی صعود کند، شاید انتظارها به حدی برسد که دیگر این شکست های خفیف و گاها تساوی ها پیروزی تلقی نشود و سطح انتظارها چیز دیگری باشد.

 در میان حمایت های برخی جریان ها که خود را شیفته و مفتون کارلوس کی روش می دانند و خود را موظف و مکلف به حمایت تمام قد از سرمربی تیم ملی در هر شرایطی کرده اند اشاره به این نکته ضروری است که سرمربی محترم تیم ملی در انتخاب تاکتیک های تیم ملی فوتبال ایران در بازی های بزرگ عمیقا یک بعدی شده و سال هاست نمی تواند از بازیکنانش بازی هجومی در خور شانی بگیرد.

تیم فعلی به لحاظ ارائه کار هجومی از تیمی که برانکو در سال 2006ساخته بود هیچ برتری ندارد و اگر بخواهیم واقع بینانه به برآیند تاکتیک هجومی تیم ملی بنگریم باید تیم کنونی کی روش را با تیم 12سال پیش برانکو شانه به شانه هم قرار دهیم.

در واقع فوتبال ایران در بخش هجومی هیچ پیشرفتی در قیاس با 12 سال پیش خود نداشته است اما پرواضح است که در فاز دفاعی به معیارهای جهانی نزدیک شده به طوری که همین حالا با تیم های درجه دوی اروپایی نیز برابری می کند اما این واقعیت انکارناپذیر که کی روش در تغییر تفکر تاکتیکی بازیکنانش هیچ قدم رو به جلویی برنداشته را نیز نباید از یاد ببریم و باید باور داشته باشیم که تیم کی روش دچار یک سرگیجه بزرگ در فاز هجومی شده است.

 تیم کی روش به رغم اینکه در این جام 2 بار موفق به گلزنی شد اما هیچ یک از گل هایش را در جریان بازی به ثمر نرساند. گل نخست ایران به مراکش با اشتباه مدافع مراکشی وارد دروازه این تیم شد و مشخص نیست مهدی طارمی که در بازی با اسپانیا و پرتغال دو موقعیت 100در100 را از دست داده بود آیا می توانست آن توپ را هم به گل بدل کند یا خیر؟! بعید نیست وضعیت مهدی طارمی در جام جهانی 2018حاصل تفکرات بیش از حد دفاعی سرمربی تیم یا تمرکز بیش از حد تمرینی روی کارهای دفاعی باشد.

 گل دیگری که تیم ملی در این جام به ثمر رساند از روی نقطه پنالتی پدید آمد که این گل هم در جریان بازی به ثمر نرسید. حال احتمال اینکه داور آن بازی اساسا در اعلام ضربه پنالتی به سود ایران دچار اشتباه شده نیز خود بحث دیگری است که می شود به آن هم پرداخت اما مساله ما با تیم ملی همین ناتوانی اش در ایجاد موقعیت گل است به طوری که در جام 2018حتی نتوانست یک بار هم در جریان بازی به گل برسد. کی روش هر قدر هم که به 4 امتیاز ایران در جام جهانی 2018 ببالد هرگز نمی تواند این لکه سیاه را از تیمش بردارد و تیمش را در فاز هجومی تیمی موفق بداند. کی روش را در بخش دفاعی می شود ستود اما در بخش هجومی هرگز. او با این تفکرات یک بعدی یقینا در جام ملت های آسیا با مشکلات جدی مواجه خواهد شد و بعید است که در این رقابت ها بتواند انتظار ما که قهرمانی در جام ملت های آسیاست را برآورده سازد.

حال شاید برای حامیان همیشگی سرمربی تیم ملی که کورکورانه بر طبل حمایت می کوبند این نقد گزنده باشد اما برای اینکه فردای بهتری برای فوتبال ایران پدید آید لازم است این نکات صریح و بی پروا گفته شود.