جام جلال نما

فوتبال اگرچه بی رحم است اما خوش حساب است. او مزد آنهایی که برایش از جان مایه می گذارند را می دهد. شاید دیر، شاید با تاخیر اما بالاخره روزهای باشکوه را به اسطوره هایش هدیه می دهد. با چهار قهرمانی پی در پی در لیگ برتر و جام حذفی، در روزهایی که برای بسیاری از بازیکنان در این سن و سال زمان گوشه نشینی شان است.

سیدجلال برای بهترین بودن نه تکل های آنچنانی می زد نه بخیه های آنچنانی می خورد و نه با داد و فریاد بر سر داور و بازیکن حریف حضورش و تعصبش را به رخ کسی می کشید، او در 90 دقیقه حضور در زمین هیچ کار عجیب و غریبی نمی کرد. ساده بازی می کرد و محکم. کاپیتان مستحکم همیشگی و یکی از فاکتورهای لازم برای قهرمانی. قهرمان شدن با او آسانترین کار است. این را کارنامه او به خوبی می گوید. او برای تیمش یک سوپرمن برای مربی اش یک مدافع مطمئن و برای همبازیانش یک کاپیتان قابل اتکاست. جلال حسینی از آخرین بازمانده های نسل بازیکنانی است که فوتبال را بازی نمی کنند، می جنگند. او نه تنها خودش بهترین بازی را می کرد بلکه تمام تلاشش را در طول بازی انجام می داد تا به بازیکنان کناری اش بگوید چطور بهتر بازی کنند و از آنها مدافعان بهتری بسازد.

شماره 4 پرسپولیس در تمام بازی ها تلاش می کند تا به عنوان یک مدافع دقیق ترین و بهترین پاس ها را بدهد. به همین دلیل است که با میانگین 88% پاس صحیح در هر بازی بهترین بازیکن تیمش است. اگر تصور بر این است که یک مدافع خوب بیشتر تکل می زند جلال حسینی این تصور را باطل می کند. مدافعی باهوش که روش های مختلفی برای جلوگیری از پیشروی مهاجم حریف دارد و آخرین آنها تکل است. به همین دلیل است که بر اساس آمار متریکا او با 0.9 تکل در هر بازی در رده دهم تیمش قرار دارد. یک آمار شگفت انگیز دیگر از او تعداد خطاهایش است. 0.5 خطا در هر بازی و چهاردهمین بازیکن تیم از نظر ارتکاب به خطا. این همان آماری است که او را برای هر تیمی حتی در این سن و سال تبدیل به یک آرزو می کند.

تد ریچاردز در «فوتبال و فلسفه» نوشته: «کلیسا امروز جای خود را به ورزشگاه داده است. جوامع از راه ورزش است که داستان های مشترک می سازند و در زمین بازی است که قهرمانان معاصر به وجود می آیند و پرستش می شوند.» این نوشته تد ریچاردز شاید کاملا درست نباشد اما خوش به حال این نسل که معاصر با یکی از قهرمانانش زندگی کرده و معجزه اش، اقتدار و غرور برای طرفداران هر تیمی بود که پیراهن آن را برتن می کرد. جلال حسینی از آن بازیکنانی نیست که فوتبال را زیبا می کند، اما از آن بازیکنانی است که برد را توی مشت تان جا می دهد. همینقدر آسان، همینقدر دست یافتنی.