جام جهانی، مقدمه ای برای قهرمانی آسیا

همه منتظریم. منتظر یک اتفاق. اتفاقی به نام صعود. قبل از این اتفاق های بزرگی رقم زده ایم؛ صعود بی دردسر به جام جهانی، صعود به عنوان نخستین تیم، صعود بدون گل خورده(تا قبل از بازی آخر مقدماتی که حکم فرمالیته داشت و قبل از آن صعودمان به جام جهانی را قطعی کرده بودیم). اتفاق های بزرگتر و شیرین تر را هم قبلا رقم زده ایم. پیروزی در جام جهانی که در یک مسابقه تاریخی رقم خورد و تا الان تکرار نشده. حتی نمایش درخشان مقابل آرژانتین هم می تواند یک اتفاق ویژه برای فوتبال ایران در جام های جهانی باشد اما اتفاق اصلی چیزی جز صعود به مرحله دوم نیست.

صعود همان اتفاقی است که ماموریت بزرگ تیم کی روش و شاگردانش به حساب می آید اما همچنان افق دوردستی به نظر می رسد و با چراهای بزرگ، دست نیافتنی و فوق العاده دشوار خواهد بود. در واقع بعد از قرعه کشی جام جهانی و قرار گرفتن در یکی از دشوارترین گروه های ممکن برخی از رویاها رنگ باخت و داستان صعود همچنان در حد کلافی پرگره باقی ماند تا فقط عده ای از خوشبین ترین ها در رویاهای خود مشغول خیالبافی شوند. امروز این گروه خوشبین که البته تعدادشان کم هم نیست مدام تصویر اتفاقات خوش را به صورت سریالی کنار هم می چینند و اینطوری پازل صعود تیم ملی به مرحله حذفی را تکمیل می کنند تا حداقل توی دل شان لبخند بزنند و برای شروع مسابقات اشتیاق کافی داشته باشند.

اینها می گویند مراکش تیمی نیست که شکست دادن آن دشوار باشد، اسپانیای قدرتمند را هم می شود متوقف کرد و اگر این مهم رخ دهد دیگر برای صعود، گرفتن یک امتیاز از پرتغال آنقدرها هم سخت نخواهد بود. این داستانی بود که چهار سال قبل هم می توانستیم در رویاهایمان ببافیم و پیش برویم. حتی تا آنجا پیش رفتیم که شرایط به سودمان شد و با وجود تسلیم شدن مقابل مسی در دقیقه 89 بازی دوم، با پیروزی مقابل بوسنی می توانستیم صعود کنیم که حقیقت یک تیم درجه 2 اروپایی به رویاهایمان رنگ ناامیدی پاشید و واقع گرایی و منطق جای خوشبینی افراطی را گرفت.

امروز خوشبین ها مدام از صعود حرف می زنند. از اینکه مراکش رنار برخلاف تبلیغاتی که روی مهره های خارج رفته اش می شود تیمی متوسط در حد ایران خودمان است که با در نظر گرفتن جزییات تاکتیکی دقیق، فشار روی خط دفاع شکننده اش و البته بهره بردن از استعدادهای ایرانی شکستش داد. خوشبین ها از اشتباهات احتمالی خط دفاع اسپانیا می گویند. از اینکه می دانند پیکه مدافع میانی شش دانگی نیست و راموس با خشونت یا زیرکی بازیکنان ما می تواند تیمش را بدون کاپیتان، تنها بگذارد. این گروه خوشبین به ضعف های ریز و درشت پرتغال حتی با فوق ستاره شان اذعان دارند و حتی شکست قهرمان اروپا را جلوی چشم بارها تجسم کرده اند.

خوش خیالی و خوشبینی البته که در فوتبال چیز خوبی است. در جام جهانی این داستان شیرین تر و جذاب تر هم می شود چرا که شاید سال های سال فرصت رویارویی با امثال اینیستا و رونالدو را پیدا نکنیم و اینجا همان نقطه ای است که فانتزی هایمان بدون حد و مرز بیرون خواهد زد و هر کس می تواند بهترین تصویرهای ذهنش را با بهترین نتیجه ممکن بیرون بریزد و با خیال ها و رویاهایش خوش باشد. امروز همه مردم و دوستداران تیم ملی می توانند خوشبین و خوش خیال باشند و در رویای صعود غوطه ور شوند اما از رسانه ها نخواهید که سوار بر این موج، موازی با احساسات گرایی دوستداران تیم ملی نقشی فراتر از رسالت خود ایفا کنند.

امروز و با در نظر گرفتن واقعیت های موجود و ظرفیت حریفان، موج درستی در رسانه ملی و برنامه مربوط به جام جهانی اش راه افتاده که می تواند نگاه و ذهن فوتبالدوستان ایرانی را آماده کند و اینجا در رسانه های مکتوب نیز این نگاه باید پرورانده شود. اینکه همه از تیم ملی فوتبال مان نمایش خوب، منطقی و کوبنده را انتظار بکشیم اما توقع صعود نداشته باشیم و اینطوری فشار را روی بازیکنان مستعد تیم ملی بیشتر نکنیم. هر مسابقه جام جهانی در نرمال ترین حالت فشاری به اندازه 30 مسابقه حساس باشگاهی و ملی مقدماتی دارد و تنها باید تنش ها و فشارها را در روزهای باقیمانده تا دیدار با مراکش کاست تا از استعدادهای ناب فوتبال ایران فقط فوتبال طلب کنیم. آنچه امروز منطق فوتبال از تیم ملی در جام جهانی طلب می کند مساله صعود نیست و بهترین نمایش ممکن از بهترین فوتبالیست های ایران تمام آن چیزی است که دنبالش می گردیم. در واقع اینکه صعود را برای تیم ملی تبدیل به مساله نکنیم امروز مهم ترین مساله ماست. می توانیم به صورت کاملا منطقی خوشبین و امیدوار باشیم اما با خوش خیالی های هیجانی بار اضافه روی دوش تیم ملی مان نباشیم.

آنچه باید مساله تیم ملی باشد کیفیت فوتبالی است که این بار در مهم ترین آوردگاه فوتبال ارائه خواهد کرد. امروز هم باید منتظر بمانیم و ببینیم تیم ملی مان نسبت به چهار سال قبل چقدر بهتر و چقدر جهانی تر شده. واقعیت اینکه با تمام کاستی ها و اختلالاتی که در مسیر آماده سازی مد نظر کادر فنی تیم ملی به وجود آمد، آنچه برای تیم ایران اتفاق افتاد در حد یا فراتر از استانداردهای آماده سازی تیم ملی در ادوار گذشته بود.

تیم ایران ششمین مربی گرانقیمت جام جهانی را در اختیار دارد و با گروهی از بازیکنان حاضر در اروپا گام به این مسابقات بزرگ می گذارد پس می توان به اندازه با استعدادها و استانداردهای این تیم انتظار چیزی بهتر از آنچه چهار سال قبل دیده بودیم، داشته باشیم و از این مجموعه طلب کنیم. امروز باید از تیم ملی مان فوتبالی با طروات تر، جذاب تر و البته هدفمندتر بخواهیم. البته که رسیدن به جزییات تعیین کننده ای مثل بالا بردن میزان مالکیت توپ و خلق موقعیت نه بر اساس ضدحمله های سریع مقابل غولی مثل اسپانیا یا قهرمان اروپا دشوار خواهد بود اما همین که نشانه های این پیشرفت را در بازی هایمان ببینیم برایمان کفایت خواهد کرد و به اندازه کافی امیدوار کننده خواهد بود. این همان چیزی است که می تواند برای تیم ملی مساله باشد و به تیم ایران در مسیر هدف اصلی و قابل دسترسش که قهرمانی جام ملت های آسیاست کمک خواهد کرد. مساله ای که در میان تمام ماجراجویی های کی روش و شاگردانش از لابه لای جملات آنها بیرون می زند و منطبق با واقع گرایی و منطق فوتبال ایران است.

*محمد قراگزلو