جام جهانی جشن است

ما را ملت مرده پرست نام نهاده اند. علاقه بیش از اندازه به سوگواری مشخصه دیرینه ما بوده است اما در سالهای اخیر این ویژگی به گمان بسیاری منفی و ناپسند با خصیصه زشت خود تحقیری عجین شده است. ما ملت لطیفه ساز بودیم اما از کنترل خارج شده و حالا لطیفه ها ما هجو و هزل شده اند. جماعتی یاد گرفته اند همه چیز را به زشتی بکشند  و برایشان حتی فاجعه ای که برای چند دانش آموز هم رخ داده تبدیل به هجونامه شده است و زشت ترین صحیتها را در مورد این مسئله می کنند.

این روزها تب جام جهانی هر روز بالاتر می رود و فراتر از انتقادهای هر روزه با زشت ترین تکراری ها روبه رو هستیم. ما به تحقیر تیم خود می پردازیم. این که در جام جهانی هستیم که تیمهای سابقه داری چون ایتالیا و هلند و آمریکا و کامرون و ترکیه و ... و تیمهای ثروتمندی چون امارات و چین و قطر در آن نیستند برای ما نباید مایه تحقیر تیم ایران شود.

در اخبار در مورد زود رسیدن هواپیمای تیم ملی ایران سخن گفته شده بلافاصله لطیفه های عمدتا تحقیر کننده نثار تیم ملی می شود. همه از باختهای سنگین تیم ملی گفته اند و یادشان نمی آید قهرمان اسبق جام جهانی و اروپا و قهرمانان فعلی اروپا و آفریقا حریفان ما هستند و باید روحیه بچه ها را تقویت کنیم. کاپیتان های مراکش و اسپانیا و پرتغال از یوونتوس و رئال مادرید هستند. کلکسیونی از ستارگان لالیگا و سری آ و ... قرار است شانه به شانه ستارگان ما بازی کنند.

آیا این اتفاق تمسخر کردن و لودگی می خواهد؟ ما تدارک کافی نداشتیم مشکلات مدیریتی داشته و داریم اما نباید خوشحال باشیم که در جشن فوتبال ما هم شرکت داریم.
این که ما هم واگنی از ترن جهانی نخبه های جهان فوتبال هستیم تمسخر کردن دارد؟ چرا ما عادت به تحقیر کردن داریم؟ در سینما شهاب حسینی و فرهادی نخل فستیوال کان را می گیرند مسخره می شوند. فرهادی اسکار می گیرد تمسخر می شود . لباس انوشه انصاری و پروفسور نادری که پیام اعتراض فرهادی در مراسم اسکار می خوانند به تمسخر گرفته می شود. گویش علی دایی به تمسخر گرفته می شود. رقصیدن نویسنده شهیر محمود دولت آبادی به تمسخر کشیده می شود. کارشناس یه تلویزیون می آید و کسی که بازی کردن در جام جهانی را به خواب ندیده بازیکنان ما را کوچک می بیند.