جانشین برانکو از راه رسید/ نیمکت پرافتخار تحویل کالدرون

گابریل کالدرون شب گذشته وارد تهران شد. صحبت از مذاکره نهایی شده است، اما مقام های باشگاه می گویند توافق نهایی شده است که او به تهران سفر کرد و فقط یکسری جزییات باقی ماند که در قرارداد بیاید و امضا شود.

کالدرون می آید تا روی یک نیمکت خاص بنشیند. نیمکت پرسپولیس در عادی ترین شرایط از داغ ترین نیمکت ها در فوتبال آسیا است و حالا شرایط عادی هم نیست. الان نمی دانیم کار برانکو ایوانکوویچ سخت تر بود که تازه باید شخصیت قهرمانی را در میان اعضای تیم ایجاد می کرد یا کار کالدرون که یک تیم با شخصیت قهرمانی تحویل گرفته است ولی هوادارانش به قهرمانی عادت کرده اند و تحمل غیر از این را هم ندارند.

برانکو شمشیری در دست داشت که تیغه اش کند و باید آن را تیز می کرد. این کار را هم به خوبی انجام داد. کالدرون شمشیر دو دم در دست می گیرد. خوب است چون می تواند با هر طرف آن ضربه بزند، بد است چون یک طرف برنده این تیغه به سمت خودش است و می تواند کار دستش بدهد.

برانکو که آمد، پرسپولیس سالها از قهرمانی در لیگ برتر دور بود. البته در جام حذفی قهرمان شده بودیم. آن هم دو دوره پیاپی و برای اینکه هت تریک نکنیم برنامه ها ریختند. برانکو تیمی را تحویل گرفت که از همان قهرمانی جام حذفی هم دور شده بود. تغییرات مکرر در باشگاه و روی نیمکت حتی این فرصت را به هوادار پرسپولیس نمی داد که یک نفر را پیدا و به وی اعتراض کند.

برانکو که آمد، هوادار پرسپولیس راضی بود به اینکه تیم با بازی های خوب هم که شده احترام کسب کند. راضی بود به فوتبالی که تیم های حریف به خودشان جرات رجز خوانی ندهند.

انتظار قهرمانی کم کم به وجود آمد. وقتی که تیم آماده بود تا قهرمان شود. حالا شرایط فرق می کند. کالدرون یک تیم قهرمان دارد. می گویند، مربیان دوست دارند تیمی را در دست بگیرند که قهرمان شدن را بلد باشد. در این صورت، نصف راه طی شده است ولی واقعا نمی دانیم، الان همین وضعیت برای کالدرون وجود دارد یا نه؟

نمی دانیم چون اصل دیگر می گوید، قهرمانی سخت است و تکرار آن سخت تر و هر بار که بخواهید تکرارش کنید، کار سخت تری پیش رو دارید. آنقدر سخت که حتی خود برانکو ترجیح می دهد بر سر 7 قهرمانی با پرسپولیس قمار نکند. پرسپولیس با برانکو 3 قهرمانی پیاپی در لیگ برتر داشت. یک قهرمانی در جام حذفی و 3 سوپر جام را به دست آورد.

کالدرون با چنین میراثی در پرسپولیس حضور پیدا می کند و حالا تکرار قهرمانی سخت تر و سخت تر است. تازه باید در نظر بگیریم که او قرار است، پرسپولیس، فوتبال ایران، بازیکنان و تیم های حریف را بشناسد. به همه اینها معادلات پشت پرده فوتبال را هم اضافه کنید که شناختش به آسانی میسر نیست.

یک طرف ماجرا این است که گابریل یک تیم قهرمان از برانکو تحویل می گیرد، وجه دیگر این است که می گویند برانکو تیم هایی می سازد که فقط خودش می داند چگونه باید با آنها کار کند و چگونه از آنها نتیجه بیرون بکشد. بازیکنانی را کنار هم قرار می دهد و فقط خودش سر در می آورد که از آنها چگونه بازی بیرون بکشد. این وجه ماجرا، نکته ای است که کمتر کسی به آن توجه می کند. مثلا توجه کنید تیمی که در 3 سال 7 جام گرفته است، چند بازیکن در تیم ملی دارد. یا نگاه کنیم به درصد موفقیت بازیکنانی که یا با پای خود از این تیم رفتند یا بیرون انداخته شدند. چه میزان از آنها موفق بوده اند؟

اگر فکر می کنید همه اینها اتفاق است، به یاد بیاوریم همان تیم ملی که او ساخت. چه تعداد از بازیکنانی که به جام جهانی 2006 رفتند، بعد از او در تیم ملی دوام نیاوردند؟ آیا بازیکنی که به جام جهانی می رود باید این قدر سریع محو شود؟ همه اینها نشان می دهد با یک حساب و کتاب دو، دو تا چهار تا روبرو نیستیم که بگوییم یک تیم قهرمان داریم. یک مربی نام آشنا هم داریم، پس باید قهرمان شویم. خیر! کار خیلی سخت است. خود برانکو بود. خیلی سخت بود، چه رسد به حالا؟

برانکو ایوانکوویچ تیمی را تحویل گرفت بود که بحران زده بود. تغییرات زیاد مدیر و مربی نفسش را گرفته بود. آرامش می خواست، نظم می خواست، اعتماد به نفس می خواست، هدف و انگیزه می خواست و خیلی چیزهای دیگر که یکی یکی آنها را پیدا کرد. مهمتر از همه آنها، فلسفه پیدا کرد، صاحب هویت شد.

این پرسپولیس تمام این موارد را دارد ولی مسائل کالدرون موارد دیگری خواهد بود. او با سطح توقعی بالایی روبرو است که فشار خرد کننده ای را روی او و تیمش وارد می کند.

باید در نظر بگیریم که نگاه، توقع و انتظار هوادار پرسپولیس نسبت به 5 سال قبل فرق کرده است.

می توانیم روزها پی در پی بنویسم و دلیل بیاوریم که آهای هوادار، خودت را آماده اتفاقات ناگوار هم بکن، آماده کن که اگر به مشکل خوردیم. اگر وضعیت آنطور پیش رفت که انتظار داریم. بتوانی صبوری کنی ولی هوادار کار خودش را می کند. راه خودش را می رود. قطعا تحملش برای ناکامی به اندازه 5 سال قبل نیست. قطعا مستعدتر است تا با کوچکترین جرقه ای منفجر شود و متاسفانه، آنهایی این مسائل را می دانند که منتظر فرصت هستند تا پرسپولیس را به یک کوچه بن بست هل بدهند.

اینها دشواری هایی است که کالدرون آرژانتینی با آن روبرو می شود. او البته در کارش به اندازه برانکو آرامش ندارد و به اندازه او با بی برنامگی های کاری و مالی ما آشنا نبوده و با آن سازگار نیست. اما تفکرات جدید دارد. تاکتیک های جدید دارد. فلسفه جدید دارد. حرف های تازه دارد و شاید تمرینات متفاوت.

یادمان بیاید برانکو که بود حتی وقتی درصدر بودیم بعضی از ما گفتیم برانکو حرف تازه ای برای گفتن ندارد. بی انصافی بود ولی می گفتیم. وقتی رفت یک حرفش این بود که دیگر چیز تازه ای ندارد به بازیکنان ارائه کند. شاید احساس می کرد کم کم در حال خسته شدن هستند از تکرار. گواردیولا هم که می خواست از بارسا برود، می گفت بیش از آن ندارد که بارسا بدهد هم چیز بیشتری نداشت که به او بدهد.

حالا، نه فقط کالدرون، که همه ما زمان لازم داریم که یکدیگر را بشناسیم. در یک سیستم ساماندهی شده و منظم شاید این مساله زمان زیاد نبرد ولی متاسفانه باید سراغ همان جمله معروف و آزاردهنده برویم که این جا ایران است. جایی که کمتر کسی سر جای خودش قرار دارد و کار خودش را انجام می دهد. حتی هوادارش هم می خواهد از ترکیب تیم تا ترکیب هیات مدیره را ارنج کند، چه برسد به سایر عواملش.

کالدرون با یک سری از امکان ها و تهدیدها روبرو است. فقط از بدی هایش نگوییم. او سالها در کشورهای عربی بود. امکانات خوب، تشکیلات منسجم، شرایط و نظم مالی خوب ولی یکسری چیزها را فقط اینجا پیدا می کند.

هوادار پرسپولیس و شور و هیجانش یک چیز دیگر است. پرسپولیس، کاریزمای خاص خودش را دارد. قطب های مثبت و منفی گابریل و پرسپولیس با هم جور شود، معجزه شکل می گیرد.

اینجا با تمام گرفتاری ها، فشارها، یک انرژی پنهانی دارد که می تواند از کوچکترین چیزها، اتفاقات بزرگ بیرون بکشد.

این را یکی مثل برانکو خوب می داند که به اندازه تمام عمر حرفه ای خود، در ایران و بیشتر در پرسپولیس، افتخار کسب کرد.

ببینیم چه کار می کند؟ ببنیم چه کار می کنیم؟