جان دادن ستاره محوری در افکار برانکو

روزی که برانکو ایوانکوویچ به پرسپولیس آمد، سرخ ها مجموعه ای از بازیکنان ریز و درشت لیگ برتر را در اختیار داشتند و چندان این تیم میلی به برقراری توازن نداشت، چرا که برای بررسی تئوری آن هم، برانکو با مشکلات فراوانی روبرو بود! خط دفاع متزلزل، دروازه نامطمئن، خط هافبک قدرتمند و خط حمله با کیفیت، او چگونه می توانست تمام خطوط را در کنار هم منظم و همسطح راهی میدان کند؟!

پس از گذشت یک فصل از حضور پروفسور در پرسپولیس، او رفته رفته بر اوضاع باشگاه تسلط کافی را پیدا کرد و توانست مهره های باب میل خود را در لیگ بخرد و تیمی کاملاً قدرتمند را از آن پرسپولیس لطمه دیده بسازد؛ در آن روزها صحبت ها حول محور این مسئله می چرخید که ایوانکوویچ ستاره دوست است و اغلب دستش را بر روی اسامی بزرگ می گذارد، اما آیا این ادعا واقعیت داشت؟!

اگر حضور سه ساله پروفسور در پرسپولیس را بررسی کنیم، به این نتیجه خواهیم رسید که برانکو به هیچ عنوان ستاره دوست نبوده و نیست! او در مقابل بازیکنان اسم و رسم دار و پرحاشیه گارد عجیبی دارد و تمرکز و نگاهش به بازیکنان گمنامی است که دستوراتش را مو به مو انجام دهند، به این اسامی دقت کنید: محسن ربیع خواه، علی علیپور، محمد انصاری، شایان مصلح، سیامک نعمتی، آدام همتی و ...، کدام یک از آنها دارای نامی بزرگ در لیگ ایران بودند؟! بله! ایوانکوویچ ستاره سازی را می پسندد و حالا پرسپولیس نیز در مسیر اهداف سرمربی کرواتش تسلیم وار به دنبال او می دود.

در این سالیان اخیر، برانکو با بی رحمی و البته اقتدار مثال زدنی، چشمانش را بر روی چندین ستاره بزرگ پرسپولیس بسته است، ستاره هایی همانند: مهدی طارمی، رامین رضاییان، محسن مسلمان، وحید امیری، فرشاد احمدزاده، که هرگز برانکو را در سخت ترین شرایط پشیمان از تصمیم خود نکردند تا آقای صبور فوتبال ایران، نشان دهد که ستاره محوری سالهاست در افکار او جان داده است.

رفتاری که امروز با گادوین منشا می شود، دقیقاً همان چیزیست که رضاییان، طارمی، احمدزاده و مسلمان آن را تجربه کرده اند، ایوانکوویچ پیش تر به صراحت اعلام کرده بود که منشا نتوانسته پاسخ اعتمادش را بدهد و تیر خلاص را در ارتباط با این ستاره نیجریه ای زده بود، پس دیگر از خروج الماس سیاه از لیست 23 نفره سرخ ها نباید تعجب کرد، چرا که در پرسپولیس نام ها و روابط حرف اول را نمی زنند، بلکه برانکو، حتی به اشتباه، حرف اول و آخر را می زند، زیرا او راه را به خوبی بلد است و این مسئله را در گذشته ثابت کرده است.