جاه طلبی برانکو؛ برگ برنده پرسپولیس

مهم ترین دلیل پیشرفت های اخیر پرسپولیس را از هر که بپرسی، می گوید برانکو. مردی که حالا می توانیم ادعا کنیم به درستی او را شناخته ایم اما آیا تفکراتش را هم؟ منظور، تفکری است فراتر از اصرار به بازی کردن فلان بازیکن و نادیده گرفتن بهمان بازیکنی که شاید از نظر ما بهترین است. آن تفکری را می گوییم که پشت نمایش های هر هفته پرسپولیس پنهان شده و شاید هنوز بیگانه است برای فوتبال ما. فهمیدنش آسان تر می شود اگر برگردیم به دو فصل پیش. به «پرسپولیس»ی که بعد از سیاه روزی های لیگ چهاردهم، سرافرازانه ژست یک مدعی را به خود گرفته بود.

ایوانکوویچ می رفت که به قراردادش با پرسپولیس اعتباری تازه ببخشد اما پیش از آن، در توجیه پیشرفت بازیکنان پرسپولیس موهایش را نشان داد که چقدر رنگ پریده شده اند. اینکه «نمی بینی چقدر پیر شده ام؟» شوخی بود اما جدی گویی های پروفسور خیلی حرف داشت: «من هم شنیده بودم که می گفتند این بازیکنان بازیکن نیستند اما از نظر من اینطور نبود. همان روز اولی که تمرین شان را دیدم، گفتم با اینها می توان به قله رسید؛ اگر بخواهند و تلاش کنند.»

با همین نگاه ساده اما متفاوت، برانکو از تیمی که دیگر هیچکس روی آن حساب نمی کرد، یک مدعی ساخت. یک پرسپولیس مدعی که یاد گرفته بود تا نفس دارد، باید بجنگد. با هر قدم، بازیکنانش رشد می کردند و حالا دیگر اعتماد به نفس را در تمام رفتار و حرکات شان در زمین می شد دید. اشتباهات شان اما کم نبود. با همین اشتباهات بچگانه، قهرمانی لیگ پانزدهم را از کف دادند اما درسی که از ناکامی گرفتند، خیلی بزرگتر می نمود. چیزی که در قهرمانی زودهنگام شان در فصل شانزدهم عیان بود. این بار قهرمان شدند، آن هم سه هفته پیش از سوت پایان فصل اما اشباع نشدند. نه آنها و نه حتی سرمربی باتجربه شان که به لطف حضور او، باشگاه هم سر و سامانی گرفته و حرفه ای تر به نظر می رسد. این اما همه پرسپولیس نیست. پرسپولیس امروز را باید در جاه طلبی های مردی بیابیم که لقب «مرد یخی» شاید خیلی برازنده اش نبود. مردی که مهم ترین دلیل پیشرفت های اخیر پرسپولیس است اما طوری رفتار می کند که انگار خودش هم به قدرت بازیکنانش تکیه کرده. همان بازیکنانی که از او اعتماد به نفس گرفتند اما تقصیرهای شان در ناکامی ها را برانکو هرگز به زبان نیاورد. در عوض، موفقیت ها را همیشه به پای آنها نوشت.

از برانکو ایوانکوویچ حرف می زنیم. مردی که می توانیم روزها از او انتقاد کنیم و هیچکدام از انتقادهای مان بی پاسخ نماند. مردی که رکوردها را نادیده از سر می گذراند و می گوید که «قهرمانی ها» تنها اتفاق های دلخواه او هستند: «می دانم که هیچ کاری بدون مشکل پیش نمی رود اما من همیشه اهداف بلندمدتی دارم. خلاصه بگویم، می خواهم که همیشه در هر تورنمنتی که به میدان می رویم، قهرمان باشیم. این هدفی است که من برای همه فصل های فوتبالی ام نوشته ام.» مهم تر اینکه هر بار جایگاه تیمش را به او یادآوری کنی، به این جمله تکراری میهمانت می کند: «ما تازه اول راه هستیم.» همین چند کلمه ساده اما شاید مهم ترین فاکتور در پیشرفت و موفقیت های اخیر پرسپولیس است.