جدایی برانکو پایان راه نیست

در اینکه برانکو موفق بوده و نتایج درخشانی با پرسپولیس به دست آورده، هیچ کدام مان شکی نداریم اما این حجم از مرثیه خوانی نیز جای ابهام دارد. در طول تاریخ مربیان بزرگی از باشگاه های خود جدا شده اند. ماجرای پرسپولیس- برانکو که قطعا از منچستریونایتد- فرگوسن بزرگ تر نیست. سرالکس بعد از سه دهه مربیگری در یونایتد، این تیم را ترک کرد اما هرگز ندیدیم هواداران انگلیسی تا این حد احساس نگرانی کنند و این اتفاق را بهانه ای برای کلافگی بدانند.

در یکی دو روز اخیر، انواع و اقسام واکنش ها را دیده ایم. نه تنها از سوی هواداران که برخی رسانه ها این جدایی را تلخ ترین اتفاق ممکن می دانند. بله، در حد خودش تلخ است اما در این مورد بزرگنمایی هم شده. انگار که برانکو به خودی خود 3 قهرمانی در لیگ برتر کسب کرده، پرسپولیس را به فینال لیگ قهرمانان آسیا رسانده و البته قهرمانی در جام حذفی. اینها افتخاراتی است که برانکو یکی از دلایل کسب اش است اما او به تنهایی این موفقیت ها را به ارمغان نیاورده و البته شاید هم اگر نبود، این قهرمانی ها نیز به نام پرسپولیس نوشته نمی شد.

جدایی برانکو از پرسپولیس یک اتفاق تلخ برای این تیم بود که شکی پیرامون آن وجود ندارد اما مگر قرار بود این مربی کروات تا ابد روی نیمکت سرخ ها بنشیند؟ مگر قرار بود با برانکو قراردادی مادام العمر امضا شود تا او برای همیشه در پرسپولیس بماند؟ قرارداد حرفه ای نقطه آغازی دارد و یک نقطه پایان. هیچ قراردادی وجود ندارد که پایان آن باز باشد. در فوتبال حرفه ای از این جدایی ها تا دل تان بخواهد مشاهده می شود. نمونه اش فصل قبل که آرسن ونگر بعد از دو دهه مربیگری در آرسنال، از نیمکت این تیم جدا شد و جای خود را به اونای امری داد. آیا آرسنال نابود شد؟ آیا این حجم از نگرانی را در لندن و ورزشگاه امارات دیدیم؟

برای پرسپولیس، بیشتر از مرثیه خوانی و ذکر بهانه های واهی برای این جدایی، بازگشت و جذب یک مربی توانمند در اولویت قرار دارد. مدیران باشگاه باید دست ها را به زانو بزنند و از جا برخیزند تا اوضاع پرسپولیس از این آشفته تر نشود. فوتبال حرفه ای این را می گوید، نه ما و نه هیچ فرد دیگری. اینکه پرسپولیس اسیر ندانم کاری مدیران باشگاه شده و برانکو هم میل به ادامه همکاری نداشته را همه می دانند اما در مقطع فعلی، بیشتر از تمام این مرثیه خوانی ها، بازگشت به شرایط آرام اهمیت دارد.

کارلوس کی روش بعد از حدود 8 سال از ایران رفت، 8 سالی که هم موفقیت را در خود جای داد و هم ناکامی. در روزهای نخست این جدایی، برخی از یک اتفاق تلخ و بزرگ صحبت می کردند اما دیدید که آب از آب تکان نخورد و تیم ملی نیز بعد از ماه ها صاحب یک مربی بین المللی شد. برای پرسپولیس نیز هنوز چیزی تمام نشده، منتهی به شرطی که این حجم از نگرانی کاهش یابد و مدیران باشگاه هم فکری به حال تیم، کادر فنی و جذب بازیکن جدید کنند. آن وقت است که پرسپولیس هم شبیه تیم ملی می شود. این جدایی را فراموش می کند و آب از آب هم تکان نمی خورد.