جشن صدهزار نفری با کلی صحنه ناب و خاطره انگیز در راه است

جمعه 24 اردیبهشت 95. این می تواند یک روز بزرگ در تاریخ پرسپولیس باشد. البته تیم پرطرفدار پایتخت هنوز رکورددار قهرمانی لیگ سراسری است و با بردن 9 جام همچنان از سایر بزرگان فوتبال ایران پیش است. ویترین افتخارات پرسپولیس پر است از جام های داخلی اما از آخرین قهرمانی لیگ 8 سال گذشته. 8 سال که نه، 7 سال و 361 روز. یعنی فردا می شود 7 سال و 361 روز. آخرین بار 28 اردیبهشت سال 87 بود که سپهر حیدری آن گل عجیب و غریب را زد و به قول عادل فردوسی پور قهرمان لیگ عوض شد آن هم در دقیقه 96.

آن روز پرسپولیس به دراماتیک ترین شکل ممکن قهرمان شد. آن هم در شرایطی که شش امتیازش را کم کرده بودند و در شرایط نابرابری با رقیب مستقیمش سپاهان به بازی فینال آمده بود. حالا و بعد از 8 سال از هر پرسپولیسی که آن روز در ورزشگاه بوده بپرسید بهترین خاطره فوتبالی ات چه بوده حتما به آن قهرمانی و لحظات پایانی بازی و بعد از سوت پایان اشاره می کند. به لحظه های التهاب قبل از ضربه ایستگاهی خلیلی که صد هزار نفر دست به دعا برداشته و رو به آسمان از خدا می خواستند تیم شان را قهرمان کند، یا خواندن سرود قهرمانی توسط کاپیتان باقری که صد هزار نفر همراهی اش می کردند.

آن روز دعاها مستجاب شد چون پرسپولیس تا دقیقه 6+90 می خواست که قهرمان شود. آنها جام را به دراماتیک ترین شکل ممکن بردند. همانطور که 6 سال قبل ترش در روزی که استقلال در مرداب انزلی گرفتار شد به جام رسیدند. آن روز ورزشگاه پر نشده بود و کار به وقت های تلف شده نکشید اما باخت استقلال در انزلی اتفاق کوچکی نبود و بار دراماتیک قهرمانی را بالا برد. قبل از این شده که چند بار قهرمانی های تیم های لیگ برتری در روز آخر رقم بخورد یا یکی دو گل بیشتر و کمترحکم به فریاد شادی تیمی یا اشک یاران تیم دیگر بدهد اما هر وقت شرایط پیچیده شده و زمینه شکل گرفتن یک اتفاق تاریخی در روز آخر لیگ به وجود آمده پای پرسپولیس وسط بوده است.

پرسپولیس فردا باز هم می تواند یکی دیگر از آن قهرمانی های خاطره انگیزش را رقم بزند. آنها همان تیمی هستند که تا هفته ششم جایی بین تیم های پایین جدول داشتند و البته قاطبه هواداران شان مثل چند سال اخیر از تیم محبوب شان ناامید شده بودند. این تیم همان مجموعه ای است که در روزهای ناکامی با درگذشت کاپیتانش شوکه شد و برای مدتی در کما بود اما به موقع خودش را جمع و جور کرد و به اوضاعش سر و سامان داد. برانکو ایوانکوویچ به عنوان مسوول فنی تیم همان مربی شکست خورده 6 هفته ابتدایی است که بعد از شش هفته ناامیدکننده در پایان فصل گذشته و البته حذف تلخ در لیگ قهرمانان می شد کنارش گذاشت، برای این اتفاق بزرگ هم جسارت و هم توجیه لازم در دستان مدیران باشگاه بود.

برانکو برکنار نشد. ماند، کارش را انجام داد و با اصول و متد خودش پرسپولیس را به سوی هدف راهنمایی کرد تا امروز برسد و پای فینال از قول و قرار قهرمانی بگوید.

برانکو این کشتی توفان زده را به دو قدمی ساحل موفقیت رساند آن هم با جمعی از بازیکنان جوان که درباره تیم شدن شان تردیدهای بسیار بزرگی وجود داشت. همه آن جوان های ناپخته و خام اما یکجا در قالب یک تیم فرو رفتند. شدند یک تیم واقعی تا جایی که در فاصله هفت هفته به خط پایان پرسپولیس به جمع مدعیان رسید و حالا یک پای قهرمانی است.

پرسپولیس فردا خالق صحنه های ناب و جذابی خواهد شد که می توانند تا سال های سال در ذهن اهالی فوتبال و هوادارانش باقی بمانند. آنها می توانند صحنه هایی مثل آن گل طلایی دقیقه 6+90 را خلق کنند تا سال ها بعد ویدئوهایش دست به دست بین فوتبالی ها بچرخد و همچنان تاثیر گذار باشد.

آنها امروز می توانند رقم زننده یک جشن بزرگ صد هزار نفری و بهتر کردن حال عمومی میلیون ها ایرانی در سراسر کشور باشند که حداقل تا چند روز بر جریان زندگی روزمره شان تاثیر مثبت می گذارد. باید منتظر ماند و دید.