حالا همه به شکست پرتغال فکر می کنیم

به اسپانیا باختیم. سهم ما از آن مسابقه یک شادی نافرجام بعد از گل عزت اللهی بود و البته غروری که چهار سال بعد از آن بازی تاریخی با آرژانتین در بلوهوریزنته این بار در کازان و دوباره ابعادی جهانی زنده شد. سهم ما از مصاف با قهرمان سابق جهان احترام به تیم ملی فوتبال ایران بود که حتما همه از آن کیف می کنیم اما فرصت چندانی برای لذت بردن از این اتفاق ویژه وجود ندارد و انگار رویابافی ها و خیالپردازی هایمان می تواند گستره وسیع تری داشته باشد؛ آنقدر وسیع که حالا همه به صعود فکر می کنیم. اتفاقی که تنها در صورت پیروزی بر پرتغال، قهرمان اخیر اروپا با کاپیتانی کریس رونالدو رقم خواهد خورد.

امروز مهم ترین سوال فوتبال ایران این است؛ می توانیم صعود کنیم؟ جدا از غروری باور نکردنی که منجر به جسارت طرح کردن این سوال شده بگذارید با توجه به فاصله نزدیک تا بازی سرنوشت ساز با سلسائوی اروپا این پرسش را جدی تر مطرح کنیم و ابعادش را بسنجیم. اینکه واقعا قادر به شکست پرتغال هستیم یا نه؟

آنچه از پرتغال در این مسابقات می دانیم تیمی با سازمان دفاعی فوق العاده است که نه ابزار بازی مالکانه دارد نه میلی به این روش نشان داده است. پرتغال 2018 در خط دفاع بی نظیر است و در خط میانی بیش از حد متوسط به نظر می رسد اما یکی آن جلو دارد که بازی ها را برایشان در می آورد. در واقع شاید برای تیمی که یک رونالدوی آماده در ترکیبش دارد نیاز چندانی به ارائه بازی های فوق العاده و جذاب برای پیروزی هم نباشد و پرتغال همان گونه که در یورو 2016 با سه تساوی از گروهش صعود کرد و در نهایت قهرمان شد با بازی های متوسط پله به پله جلوتر برود و کاری کند تا هر روز بیشتر از قبل روی این تیم حساب کنند.

از تیم خودمان هم با وجود مخفیکاری های بی پایان و البته هدفدار کی روش چیزهایی می دانیم. البته نه آنقدر که از حالا پیش بینی کنیم استراتژی مان مقابل پرتغال و رونالدو چه خواهد بود. البته که شناخت کی روش از پرتغال و عزم او و بچه هایش برای رسیدن به هدف بزرگ یعنی صعود آنقدر دلخوش مان کرده که اگر از جزییات نقشه صعود چیزی ندانیم نگران نخواهیم شد و با ولع بسیار منتظر اجرای نقشه در شب مسابقه می مانیم اما چند نکته وجود دارد که می شود درباره اش حرف زد.

شرایط فعلی تیم ملی با آنچه چهار سال قبل در برزیل رخ داد شباهت زیادی دارد. اینکه اگر بازی آخر را ببریم را چهار سال قبل هم تجربه کرده بودیم با این تفاوت که آن روز بعد از باخت غرور آمیز مقابل آرژانتین فقط یک امتیاز در جیب داشتیم و حالا سه امتیاز. در آن مقطع باید بوسنی را می بردیم تا صعود کنیم. تیمی که نه قهرمان اروپا بود نه رونالدو داشت اما بدترین نمایش تیم ملی در آن تورنمنت در همان مسابقه رقم خورد. اتفاقا آن مسابقه را با استراتژی متفاوت نسبت به دیدار با نیجریه و آرژانتین آغاز نکردیم اما هم زود گل خوردیم هم در خط حمله گزینه های تاثیرگذاری نداشتیم تا شرایط را برایمان تغییر دهد. شاید هم باور رسیدن به پیروزی و ساختن پل صعود حداقل به اندازه امروز در تیم مان پررنگ نبود.

آنچه امروز بدان باور داریم اینکه تیم ملی مان نسبت به چهار سال قبل تیم بهتری است. ما تیم سرحال تری داریم. در دفاع مستحکم تریم آنقدر که بازیکن 22 ساله مان مثل جانشین مصدومش خوب کار می کند، در میانه زمین آنقدر گزینه داریم که با تجربه ترین هایمان بیرون می مانند و در خط جلو همه جور ابزاری برای طراحی نقشه های متفاوت و تغییر استراتژی و ریتم بازی وجود دارد. تیم ما حتی از تیم چهار سال قبل تیم تر است و آنقدر متحد و منسجم به نظر می رسد که هراسی از مقابله با رونالدو به دل راه نداده و در اوج اعتماد به نفس -نه از نوع کاذبش- راه های پیروزی را مرور می کند.

امروز فارغ از اینکه بدانیم استراتژی کی روش برای مقابله با تیم ملی کشورش چه خواهد بود همگی به این باور رسیده ایم که پیروزی مقابل پرتغال و عبور از غولی به نام کریستیانو رونالدو شدنی است و خیلی خوب می شود به آن فکر کرد. به نظرتان این دستاورد کوچکی است؟

*محمد قراگزلو