حال خوب همنشینی با سرطلایی

خمیره برخی آدم ها طوری است که مهر و نشان شان را روی روح و روان دیگران می گذارند و تا آخر عمر در گوشه ذهن باقی می مانند. یک دیدار و یک برخورد هر چند کوتاه باشد، کافی است تا خاطره آن مثل یک طعم خوب یا یک بوی خوش به یادماندنی زیر زبان یا توی کاسه سرتان بدود و بپیچد و همان جا بماند و برای همیشه جا خوش کند. این آدم ها در صندوقخانه ذهن آدم می مانند و با هر تلنگر و هر بهانه ای می آیند و تو را بر آن می دارند که طعم آن دیدار را هر از گاهی زیر زبانت مزه مزه کنی. چه در این دنیا باشند، چه از این دنیا رفته باشند.

اولین و آخرین دیدارم با سرطلایی را هرگز فراموش نمی کنم. همراه با دوستی دیگر و بیشتر از دو ساعت همنشینی که تو گویی چند دقیقه بیشتر طول نکشید! اما مهم تر از آن نکته هایی که از زبانش شنیدم و در ذهنم مانده، توشه ام یک «حال خوب» از آن دیدار است. چیزی که به آن ساعت خوش می گویند. هم صحبتی اش عجیب لطف داشت. واژه ها تحت فرمانش بودند. انگار آنها را در سینه اش در لایه ای از خامه و شیرینی می غلتاند و تحویل می داد.

دنیا دیدگی و تجربه های فراوانش، در کنار طبع و تحصیلات ادبی و از همه مهم تر، مهربانی ذاتی اش، موجب می شد تا محضرش را نخواهی با هیچ چیز دیگری در این دنیا عوض کنی. هر چند تعداد سیگاری که در آن مصاحبت کوتاه دود کرد(سال 78) فراتر از باورمان بود.

سیگار پشت سیگار، آتش به آتش! بی وقفه و بی فاصله. حتی فراتر از درک یک آدم سیگاری (البته شنیده بودیم این سال های آخر سیگار را ترک کرده بود). باری، سینه اش گنجینه ای بود که هر چه از آن خرج می کرد، تمامی نداشت. تاریخ گویای فوتبال این مملکت بود. بخصوص از تاریخچه باشگاه محبوبش شاهین و مسیر تحول و تبدیل اش به پرسپولیس می گفت.

به یاد دارم تعریف می کرد که هواداران، آن آخری ها در تشویق این تیم، واژه شاهین را در دو سیلاب ادا می کردند و آن را با حرکت دست ها می آمیختند و «شاه»... «این» می گفتند و در ادای «این» اشاره شان به اسفل السافلین بود و به نوعی تحقیر شاه را چاشنی این تشویق ها می کردند. داستان انحلال موقت تیم شاهین در سال 44 و پادرمیانی غلامرضا تختی برای بازگشایی اش و البته انحلال همیشگی این تیم در سال 47 و پیوستن بازیکنان شاخص آن به «پیکان» ساخته و پرداخته بنیانگذار و مدیر کارخانه ایران ناسیونال (خیامی) و یک سال بعد نیز جذب شان در «پارس پلیس»[!] را چنان پرتعلیق و زیبا تعریف می کرد که حظ می کردی. به یاد دارم که روی واژه «پارس پولیس» تأکید داشت و می گفت، یونانی ها به مرکز شهر پرسپولیس می گفتند، که منظور ما آن نبود. ما عاشق این آب و خاک بودیم و هستیم. منظور ما پارس پلیس بود. هر چند نام پرسپولیس بر سر زبان ها افتاد و ماند و دیگر نمی شد کاری کرد.

مادرش، در خانه و دکتر اکرامی در باشگاه، دو آدم تأثیرگذار و قابل احترام زندگی اش بودند که به دو چیز حساسیتی مشترک داشتند و مرحوم بهزادی بابت همین حساسیت ها نیز تحسین شان می کرد: «سواد» و «اخلاق». تعریف می کرد که مادرش وقتی دید بازی های تیم ملی با امتحانات کلاس ششم اش تلاقی کرده، دو پا را در یک کفش کرد که هند بی هند و او را از سفر به هندوستان بازداشت(و چقدر قدردان این کار مادرش بود که همین کارش موجب شد تا همان سال دیپلم بگیرد و مسیر رفتن به دانشگاه برایش باز شود). از مربیان آن سال ها می گفت و بخصوص از دکتر اکرامی و حساسیت فوق العاده اش نسبت به اخلاق و فرهنگ بازیکنان... به یاد دارم، پرسید«راستی فکر می کنید امروز چند مربی و سرپرست فوتبالی مثل اکرامی داریم که چنین حساسیت هایی در مورد بازیکن های شان داشته باشند؟ » تازه این سوالی بود که 16 سال پیش داشت! می توان حدس زد که این اواخر دراین باره چه می گفت و چگونه می اندیشید.

در هر حال دیدار و همنشینی با آدم ها –هر که باشند- تنها و تنها زمانی اهمیت پیدا می کند که حال خوبی از آن دیدار به شما دست بدهد؛ اصل همین است و اگر جز این باشد، مفت نمی ارزد. بی تردید از بخت یاری ام بوده این دیدار؛ چرا که حال خوب آن ساعت و شیرینی همنشینی اش را هنوز و همچنان زیر زبان مزه مزه می کنم. نامش گرام و یادش همیشه گرامی.