حسین هدایتی، تصویر تمام قد از مدل خانمانسوز خصوصی سازی

حسین هدایتی، مالک باشگاه استیل آذین، عضو سابق هیات مدیره باشگاه پرسپولیس و ملقب به عابربانک در فوتبال ایران پس از فاش شدن اتهامات اخلال عمده در نظام اقتصادی کشور از طریق اخذ تسهیلات به مبلغ 586 میلیارد تومان برای شرکت های صوری، پنج فقره خیانت در امانت به مبلغ 420 میلیارد تومان از طریق تسهیلات مشارکت مدنی و پولشویی به مبلغ 586 میلیارد تومان، همه چیز را درباره فوتبال خصوصی در ایران تعریف کرد، شفاف و روشن، عین واقعیت.

او اما اولین نفر نبود که درباره سرمایه گذاران فوتبال خصوصی در ایران همه چیز را فاش کرد، پیش از او امیرمنصور آریا در باشگاه داماش و بابک زنجانی در باشگاه راه آهن به شفافیت تمام همه چیز را گفته بودند که چرا در فوتبال -شما سینما را هم فراموش نکنید- پول ها را مثل شاباش بر سر ستاره ها می ریزند.

حکایت غم انگیزی است اما در فوتبالی که خلق درآمد نمی کند، امثال حسین هدایتی ترغیب می شوند که در نقش سرمایه گذار ظاهر شوند. کدام بخش خصوصی حاضر است میلیاردها و میلیاردها پولش را در فوتبال هزینه کند و هیچ نصیبی نبرد؟

فوتبال ایران از ماجرای دادگاه حسین هدایتی یک بار دیگر درس بزرگی گرفت، یک سیلی محکم در گوش فوتبالی که میلیاردها هزینه می کند و درآمدی تولید نمی کند. صحنه غم انگیز با این دیالوگ بیرون می آید که هدایتی می گوید شهرت طلب نیست اما همان روز که در جشن قهرمانی پرسپولیس دور تا دور ورزشگاه آزادی را با تبلیغ برند خود پر کرده بود، 4 ماه حقوق معوقه کارگرانش را پرداخت نمی کرد. در ورزشگاه آزادی در نقش یک مرد بخشنده و ولخرج نشسته بود که پول ها را پای علاقه اش به مردم و فوتبال خرج می کند اما هیچ رسانه ای دوربین را از صورت خندان هدایتی به کارخانه اش نبرد که کارگرانش 4 ماه حقوق نگرفته بودند.

کری خوانی های باشگاهی در این ماجرای پولشویی سخیف است. سخیف است که با هدایتی به پرسپولیس طعنه بزنیم و چهره های مشابه را در باشگاه های دیگر فراموش کنیم. فوتبال ایران با چنین سرمایه هایی می درخشد و این با نفس ورزش در تضاد است، با نفس ورزش حرفه ای هم در تضاد است. فوتبال با این ولخرجی ها رشد نمی کند، بلکه این پول ها تورم و ورشکستگی به بار می آورند. در فوتبالی که با پول های بادآورده گران شده، باشگاه های کوچک نابود می شوند و یا آنها نیز دنبال عابربانک های کوچک تری می گردند تا خود را از ورشکستگی نجات دهند.

یادمان باشد که با این روش و با این چهره ها، خصوصی سازی در فوتبال یک پروژه نابودگر و خانمانسوز است. یادمان باشد که امثال هدایتی سالها از اسلایدر سایت ها پایین نمی آمدند و در رسانه ها می درخشیدند، یادمان باشد که ستاره هایی با ادعای دغدغه های اجتماعی هردم کنار هدایتی عکس یادگاری می گرفتند و حامیانش بودند. یادمان باشد که شنل قرمز می پوشید و همیشه از تعلق خاطرش به ورزش می گفت، یادمان باشد که در هر فدراسیونی سرک می کشید و گره ای را برای شان باز می کرد، یادمان باشد که از بیماری ستاره های فوتبال ایران هم فرصت ساخته بود تا محبت نمایشی اش را دریغ نکند. فوتبال فرصتی بود برای این نمایش رقت انگیز، برای ایجاد جایگاه اجتماعی. حالا که این تمام شده، فوتبال ایران شاید بهتر بفهمد که خصوصی سازی به معنای سپردن باشگاه ها به امثال حسین هدایتی نیست. این کار اسم دیگری دارد.