حل مسئله ربیع خواه؛ دو ضرب در دو!

شادی گل فرشاد احمدزاده در آزادی چه پیامی داشت؟ پشت به هواداران و دست ها روی گوش؛ در واکنش از انتقادهای پس از شکست در دربی.

از این حمایت انسانی و مشابه متعادل ترش - شادی گل علیپور در آغوش همبازی اش که در تبعیدی خودخواسته روی نیمکت نشسته بود - که بگذریم، تازه می رسیم به برانکو. مردی که حالا حداقل آن قدر سزاوارانه، اعتماد به نفس دارد که در کنفرانس پیش از بازی به خبرنگاران بگوید ربیع خواه در ترکیب نیست و می توانید خوشحال باشید. او دارد از کمترین حقش استفاده می کند تا از مجموعه ای که ساخته، در مقابل انتقادهای فله ای دفاع کند. پرسش اما این است که آیا اساساً می توان چنین انتقادی را وارد دانست؟ و اگر آری یا نه، چرا؟

تعهد و توانایی دو کلمه کلیدی در تحلیل منتهی به قضاوت در این ماجراست. هافبک پرسپولیس، در دو سوی پاره خط عشق و نفرت ایستاده؛ پسر برانکو و یهودای هواداران. علاقه برانکو به محسن ربیع خواه، در عرض علاقه ای است که هر مربی و از نمای دورتر، هر انسانی به موفقیت دارد: او تیم موفقش را با حضور همین ربیع خواه ساخته و البته در برابر منتقدین، بدون اشاره به چنین موفقیتی، از تعهد و درک بالای هافبکش از بازی حرف می زند. تا اینجا به نظر می رسد حق هم با اوست: آمار بازی دربی از ارسال نزدیک به ۲۰ درصد پاس های موفق ربیع خواه به وحید امیری حکایت دارد. جایی که از او خواسته شده بود مهاجم کاذب و آزاد پرسپولیس را در حفره پشت سر وریا غفوری صاحب توپ کند و او با درک این خواسته مربی، شش پاس سالم به امیری تحویل داده بود. این تعهد در اجرای دستور مربی، می تواند دلیل محکمی برای عشق پروفسور به هافبکش باشد اما از کمی دورتر، از روی سکوها و از پای تلویزیون، چنین مفهومی به چشم هوادار نمی آید و تازه اگر بیاید هم، انگار کافی نیست. به آمار دربی اگر برگردیم، شاید بتوانیم حق را به هوادار بدهیم؛ جایی که می بینیم ۲۳ پاس از ۳۵ پاس سالم ربیع خواه به بازیکنانی داده شده که عقب تر از خود او قرار داشته اند. ده پاس به انصاری، شش پاس به شجاع و شش پاس به بقیه مدافعان و یکی به بیرانوند. پاس های کم خطری که البته می توان آن ها را هم به عنوان بخشی از وظیفه سازمانی او تفسیر کرد.

در این فضا اگرچه حق دادن به هوادار، عافیت بیشتری در خود دارد اما زوم بک به ابتدای این متن، ما را در آستانه پرسش روشن گرتری قرار می دهد: مگر غیر این است که برانکو تیمش را بیشتر از هوادار دوست دارد و بیشتر می شناسد؟ کلید در یک کوچه فرعی است: دست او در انتخاب گزینه بهتر چندان باز نیست. برانکو برای بازی در این پست (پست ربیع خواه ) چند گزینه داشته است؟ اگر می گویید احمد نوراللهی و کمال کامیابی نیا، به یادتان می آوریم که این دو به دلایلی مثل مصدومیت و دوری از فوتبال به ندرت در این فصل همان هایی بوده اند که برانکو می خواسته. پس، راهی جز استفاده از ربیع خواه نیست که اگر روی نیمکت هم بنشیند ماهینی اولین جانشین اوست نه کمال یا احمد که حضور همزمان شان در دقایق پایانی بازی الوصل ممکن بود کار دست پرسپولیس بدهد.

این ساده ترین و  قانع کننده ترین پاسخِ در دسترس ماست و توپ را می اندازد در زمینِ زمان؛ انتظار برای فصلی که بازیکنی با کیفیتی بهتر از نظر برانکو، در دسترس پرفسور باشد. ربیع خواه تکه ای از پازل بهترین پرسپولیس سال های اخیر بوده و همین، برای بازیکنی که با تعهد و اشراف به تمام آن چه که داشته جنگیده، دستاورد کمی نیست. این را بگذاریم کنار فشاری که او تحمل می کند و اشک به صورتش می آورد تا موقعیت بازیکن فیکس پرسپولیس را به دیگران تقدیم کند. این که او کم آورده، خبر خوبی نیست؛ به خصوص که باید درک کرد یک سرمربی از بی توجهی مدام آنهایی که سمبل کار تیمی، علاقه به تمرین و کمک به هم بازی ها هستند، در عین تشویق همیشگی عناصر نامطلوب تیم چه می کشد . چه می کشد وقتی که جهالت  و نادانی سکه رایج فوتبال ماست.  

نویسنده: عیسی عظیمی