حکومتِ تیمی؛ همه در برابر یکی، یکی در برابر همه

پرسپولیسِ برانکو با عملکردی خارق العاده در تاریخ فوتبال ایران، توانست سومین قهرمانی پیاپی خود در لیگ را جشن بگیرد. این تیم طی سالیان اخیر یک بار هم نایب قهرمان لیگ شده، یک بار به فینال لیگ قهرمانان آسیا راه یافته و یک بار هم تجربه حضور در مرحله نیمه نهایی همین رقابت ها را کسب کرده است و این یعنی اقتدار فوق العاده در فوتبال یک کشور.

لیگ برتر ایران در حالی شب گذشته به پایان رسید که برای اولین بار در آن شاهد حاشیه های زیادی از ابتدای برگزاری رقابت ها پیرامون تیمی بودیم که در نهایت موفق شد عنوان قهرمانی را کسب کند.

منظور از این حاشیه ها فشار و هجمه بی سابقه ای است که از ابتدای لیگ سایر تیم های مشهور و پر طرفدار حاضر در این رقابت ها نسبت به پرسپولیس از خود بروز دادند و از هر مسئله عجیب و بی ربطی نیز در این راه بهره بردند. از تعطیل کردن مدارس به خاطر تماشای بازی رفت فینال لیگ قهرمانان آسیا گرفته(اعتراض به آن توسط سرمربی سابق تراکتورسازی) تا این اواخر ناراحتی از حمایت معاون وزیر خارجه از قهرمانی پرسپولیس(اعتراض به آن توسط سرمربی موقت استقلال). البته از این دست حاشیه ها و اعتراضات کم و بیش در لیگ های مطرح دنیا نیز علیه یک تیم خاص وجود داشته و اگر این فصل برای اولین بار تا این حد شاهد رخ دادن آن در فوتبال ایران علیه یک تیم مشخص هستیم، به خاطر این است که معمولا کمتر تیمی در فوتبال ایران توانسته چنین اقتداری از خود در زمین مسابقه طی چند فصل به ثبت برساند.

همان طور که اشاره کردم، در لیگ های مطرح دنیا نیز ما شاهد چنین جوی در طول برگزاری رقابت ها بوده ایم. یوونتوس و بایرن مونیخ همواره در طول تاریخ به علت حجم اقتداری که در لیگ های داخلی داشته اند و اینکه توانسته اند قهرمانی های پیاپی زیادی را کسب کنند، شاهد حاشیه ها و اعتراضات گوناگونی از سوی سایر تیم ها و هوادارانشان بوده اند(البته جنس اعتراضات و حواشی در آلمان و ایتالیا متفاوت است). حتی منچستریونایتدِ سرالکس نیز که در بازه زمانی مشخصی اقتدار فوق العاده ای در لیگ برتر انگلیس داشت، با این دست اعتراضات و حاشیه ها از سوی سایر رقیبان و هوادارانشان رو به رو می شد. این طبیعت ماجراست. مادامی که اقتدار یک تیم در هر جای دنیا طی یک بازه زمانی مشخص خسته کننده شود، رفته رفته صدای اعتراضات بلند خواهد شد(و البته در هر کشور جنس و سبک این اعتراضات متفاوت است).

پرسپولیس برای اولین بار در عصر حکومت رسانه های مجازی توانست چنین حکایتی را در فوتبال ایران به وجود بیاورد. اتحادی عجیب و ناخواسته توسط دیگر تیم ها شکل گرفت(که طبیعتا به هواداران این تیم ها نیز سرایت کرد) تا با استفاده از روش ها و بهانه های مختلف پرسپولیس را تحت تاثیر قرار دهند. این مسئله به هیچ عنوان عجیب نیست و حتی رخ دادنش ایرادی هم ندارد چرا که اساسا همان طور که اشاره کردم، مسئله ای طبیعی و غیر قابل اجتناب است.

پرسپولیس در شرایطی که از نقل و انتقال بازیکن محروم بود و یکی از مهم ترین ستاره هایش(وحید امیری) را نیز نتوانست حفظ کند، لیگ هجدهم را شروع کرد و نکته باور نکردنی این است که همزمان با شروع فصل جدید فوتبال ایران محبور بود در چهار جبهه به طور همزمان بجنگد: لیگ برتر، جام حذفی، مرحله حذفی لیگ قهرمانان فصل پیش و مرحله گروهی لیگ قهرمانان فصل جاری. احتمالا در طول تاریخ فوتبال ایران هیچ گاه هیچ تیمی نبوده که چنین فشاری را از لحاظ ورزشی تحمل کند.

با این حال آنچه در پایان رخ داد، قهرمانی سوم در لیگ برتر، یک نایب قهرمانی در آسیا، صعود به نیمه نهایی جام حذفی و البته حذف از دور گروهی لیگ قهرمانان بود. کارنامه ای قابل قبول و حتی فراتر از آن برای تیمی که بیش ترین مشکلات ورزشی در تاریخ فوتبال ایران را تحمل می کرد. پرسپولیس در حالی خود را مهیای دیدار نیمه نهایی جام حذفی مقابل سپاهان می کند که فرهنگ هواداری در فوتبال ایران با توجه به قدرت بلامنازع پرسپولیس کاملا تغییر کرده و در صورت ادامه این قدرت، فصل آینده با شدت بیشتری نیز ادامه خواهد داشت. البته که این مسئله اجتناب ناپذیر و کاملا طبیعی است و اگر تیمی در فوتبال هر کشوری شرایطی مشابه را به وجود آورد، باید قطعا به خود و کیفیت کارش افتخار کند.