خطی یا لوزی؛ هندسه جذاب ذهن برانکو!

پرسپولیس بعد از تغییر تاکتیکی و سود بردن از دو هافبک دفاعی به تیمی تسخیرناپذیر در لیگ برتر تبدیل شده است.

شاگردان برانکو ایوانکوویچ بعد از هفته نهم لیگ برتر توانستند برابر تیم های استقلال تهران، سایپا، پدیده مشهد، پارس جنوبی جم، ذوب آهن و سپیدرود دروازه خود را از حریفان حفظ کند و به تیمی دست نیافتنی در خط دفاعی تبدیل شوند.

مهمترین نکته ای که در خصوص بسته ماندن دروازه این تیم مورد بحث قرار گرفته به بازگشت سیدجلال حسینی مربوط می شود؛ کاپیتان سرخپوشان بعد از پشت سر گذاشتن دوران مصدومیت با بازگشت خود به ترکیب اصلی از زمان حضورش دروازه این تیم را به چالشی بزرگ برای مهاجمان حریف تبدیل کرده و استحکام را به آن بازگردانده است.

در کنار بازگشت سیدجلال حسینی البته نباید از تغییر سیستم و تاکتیک برانکو ایوانکوویچ به سادگی گذشت؛ سرمربی کروات سرخپوشان بعد از دو فصل کسب نتیجه با سیستم 2-4-4 لوزی در این فصل با به کارگیری همزمان کمال کامیابی نیا و محسن ربیع خواه سیستم تیمی خود را به 2-4-4 خطی تغییر داد. این تغییر سیستم در دیدارهای داخلی باعث شده تا آنها برابر رقبا کمترین شانس گل را بدهند.

استقلال در دیدار برابر پرسپولیس کمترین فرصت گل را داشت و این مساله برای سایپای علی دایی نیز تکرار شد. در ادامه پدیده مشهد که برترین خط حمله لیگ را در کنار پرسپولیس به خود اختصاص داده نیز نتوانست خطری جدی روی دروازه این تیم شکل دهد. ذوب آهن و پارس جنوبی دیگر حریفان ناکام برابر استحکام دفاعی پرسپولیس بودند و البته در این میان هر دو تیم یک پنالتی خود را نیز از دست دادند. سپیدرود تنها حریفی از این جمع بود که به معنای واقعی توانست فشار لازم روی دروازه این تیم را شکل دهد و بارها تا آستانه تخریب رکورد عدم دریافت شاگردان برانکو در استادیوم سردار جنگل پیش رفت اما اینبار علیرضا بیرانوند مقابل آنها با سوپر سیوهای خود حریف را ناکام گذاشت.

در این میان همانطور که عنوان شد تغییر تاکتیکی برانکو ایوانکوویچ در این فصل را نباید فراموش کرد. سرمربی کروات سرخپوشان بعد از شکست تلخ از الهلال عربستان و به خطر افتادن سازمان دفاعی این تیم نسبت به لیگ شانزدهم در تدارک ساختار دفاعی تیمش افتاد. مهمترین مساله در این میان به کارگیری همزمان محسن ربیع خواه و کمال کامیابی نیا بود. ربیع خواه به عنوان کم ریسک ترین بازیکن این تیم به خوبی توانسته با عقب گیری های خود و پوشاندن فضای خالی بین هافبک ها و مدافعین سرخپوش از ایجاد خطرات جلوگیری کند و با ایجاد اولین سد دفاعی مانع از شکل گیری حملات پرخطر روی دروازه سرخپوشان شود. شماره 18 پرسپولیس با دوندگی های خود در کنار بازی بدون ریسک و ارسال پاس های موفق تیمش را در حالت برتری مالکیت توپ قرار می دهد و در این حالت کمال کامیابی نیا که دیگر بازیکن خط هافبک دفاعی پرسپولیس – البته با شرح وظایف متفاوت – قرار دارد این فرصت را خواهد داشت که ضمن ایجاد اولین پرس برای حفظ موقعیت تیم در بحث بازیسازی نیز تلاش کند. اتفاقی که در بازی با پارس جنوبی با یک پاس گل از سوی او همراه شد و در جدال برابر ذوب آهن نیز یک گل و یک فرصت گل ایده آل و تکرار این فرصت گل در بازی مقابل سپیدرود نیز بود.

خط میانی پرسپولیس اکنون با حضور محسن ربیع خواه و کمال کامیابی نیا به توازن لازم در بحث هجوم و دفاع دست یافته و این مساله را می توان در شکل گیری حملات و ایجاد فرصت گل در کنار فضای کمی که به حریفان می دهند عنوان کرد. برانکو همانطور که عنوان کرده بود فلسفه تیمش را نه بر پایه حریف که بر اساس قدرت تیمی خود قرار می دهد و همین اتفاق هم باعث شده تا آنها با هر حریف و به هر سبک و سیاقی به راحتی موفق شوند قدرت تاکتیکی خود را به نمایش بگذارند. اکنون باید دید با تعدد نفرات فانتزیست روی نیمکت با حضور فرشاد احمدزاده، سیامک نعمتی، بشار رسن و ... برانکو چه ایده ای برای بهره بردن از این تاکتیک در کنار نفرات تیمش خواهد داشت و آیا این استراتژی در دیدارهای حساس تر و بین المللی لیگ قهرمانان نیز برای آنها با موفقیت همراه خواهد بود یا خیر.