خلاصی از یک فشار باورنکردنی + تصاویر

حتی وقتی ضربه سر گل محمدی از دروازه بان مکزیک گذشت او اینطور خوشحالی نکرده بود. اینطور با مشت گره کرده و فریاد.

گلزنی عیسی آل کثیر در دقیقه 60 هواداران پرسپولیس را به آسمان فرستاد اما لحظاتی بعد که به زمین برگشتند و استقلال بازی را از وسط زمین آغاز کرد، کابوس همیشگی به سراغشان آمد: از دست دادن پیروزی.

این همان اتفاقی است که در بازی با سپاهان نیز رخ داد و مانع از صعود سرخ ها به صدر جدول شد. در دربی رفت نیز مهدی قایدی در همان لحظاتی که قرمزها آماده جشن و پایکوبی می شدند، یک بازیکن پرسپولیس را فریب داد و توپ را به قعر دروازه فرستاد. بنابراین این نگرانی چندان هم بی راه نبود.

در عین حال پرسپولیس این فصل یک سوم گل های خود را در یک سوم ابتدایی بازی دریافت کرده بود و تنها شکست تیم یحیی نیز با گل خوردن در همین دقایق رقم خورده. بنابراین شروع احتیاط آمیز روز گذشته، قابل درک بود. البته هدف پرسپولیس در نیمه اول مالکیت توپ بود و در راه رسیدن به این هدف کاملا ناموفق عمل کرد. البته در نهایت آنها به پیش بینی قبلی عمل کردند و گل شان را در این بازی زدند. این گل در شرایطی رقم خورد که  پرسپولیس هرگز خود را در شرایط بازی بی محابا قرار نداد. در یک لحظه، نفوذ وحید امیری مدافع چپ پرسپولیس و هوشمندی زوج خط حمله، کار استقلال را ساخت. پس از آن کار اصلی مدافعان تیم یحیی گل محمدی مشخص شد.

آنها که تجربه سپاهان و گلزنی در دقایق آخر را با خود داشتند اینبار از تمام ابزار خود استفاده کردند تا استقلال با کمترین موقعیت زمین را ترک کند. مهدی قایدی که در محاصره پهلوان، فرجی و البته کنعانی و حسینی گرفتار شده بود، هیچ شوت به دروازه ای نزد و شیخ دیاباته و مطهری نیز کاملا در کنترل پرسپولیس بودند.

اما ماجرا فقط در عناصر دفاعی خلاصه نمی شود. یکی از ایرادات پرسپولیس در بازی های قبلی این بود که بازیکنان خط هجوم، توانایی حفظ توپ در زمین حریف، کنترل بازی و آرام کردن مسابقه را نداشتند. این بار ولی پرسپولیسی ها خیلی خوب توانستند توپ را به زمین استقلال ببرند، خطا بگیرند و اجازه ارسال های بلند را ندهند. نمونه بارز آن وقت های تلف شده است که نیمی از آن در زمین استقلال سپری شد تا اتفاقی مشابه بازی هایی مثل ذوب و سپاهان دوباره برای پرسپولیس رخ ندهد.

در نهایت و درحالیکه شاید شادی پرسپولیسیها بعد برد باوجود دوقطبی شدید بین طرفین کمی زیاده از حد به نظر می آمد ، گل محمدی نیز با حفظ فاصله نسبت به بازیکنان نزدیک به مهدی ابراهیمی عکاسی که روی او زوم کرده بود خوشحالی انفرادی پرحرارتش را انجام داد و با کوبیدن بطری  آب به زمین بار را از روی دوشش انداخت .

آخرین فریم ، نگاه خاص او به دوربین نشانه ای بر یک خلاصی بزرگ است اگرچه به قول برایان کلاف سرمربی بزرگ انگلیسی در فوتبال یک شادی دائمی وجود ندارد چون همیشه مسابقه بعدی و فصل بعدی در کمین موفقیتها و البته خوشحالی یک مربی نشسته اند.