خوب، بد، زشت فوتبالفارسی

سرجولئونه در سه گانه وسترن اسپاگتی خود فیلمی به نام خوب ، بد، زشت ساخت و بی گمان اگر علاقمند به فوتبال ایران و تلویزیون میلی ما داشت شاید خوب و بد و زشت این روزها  فوتبال مارا می ساخت. اما این خوب، بد، زشت چیستند.

خوب: بی اغراق علی دایی است. مردی که در مراسم افتتاحیه با ستارگان اسبق کویتی و عربستان سعودی گپ صمیمی دارد ووقتی از او در مورد این گفتگوها سوال می شود خیلی صریح از فوتبال زشت سیاسی سخن می گوید. آقای گل جهان از دوستی ها و نزدیکی ها بجای بهره برداری سیاسی سخن می راند و نشان می دهد چرا او از خوبهای فوتبال و ایران ما است.

بد: گزارشگر نه چندان منطقی بازی عراق و یمن است که نخست در زمانی که عراقی ها عقب هستند چون یک تماشاچی تیفوسی و بی منطق برای آنها کری می خواند و وقتی عراق می برد خوشبختانه سکوت می کند. این گزارشگر نما (عنوانی که باید در فرهنگستان فوتبالفارسی در کنار تماشاگر نما و ... استفاده کرد) در مورد بازی عربستان سعودی و کره شمالی آرزوی شکست و حذف تیمی را می کند که در گروه ما نیست. تعصب مضحک این گزارشگر نما رگه هایی از فرمایشی دستورهای اتاق فرمان را نشان می دهد که علی دایی قویا ان را با جدایی فوتبال از سیاست چون جدایی سیاست از بسیاری از مقوله ها اذعان دارد.

زشت: بی شک علی انصاریان است. او که می تواند چون خیلی ها در این روزهای تلویزیون لقب مجری نما (چون گزارشگر نما و تماشاگر نما) را صاحب شود و فریاد بی مبالاتی تصمیم گیرندگان تلویزیون میلی را رساتر کند که نمی دانند هنرپیشه هایی که در سینما هم اضافه هستند و هنر هفتم ما را به ناکجا آباد سخیف اندیشی و بی خردی و اهمال و ... برده اند نمی توانند یک شبه مجری شوند با زشتی بی کران لهجه فارسی دری که زبان کهن ایرانیان است را به تمسخر می کشد. او نمی داند مردمان افغان دوستی و پیوند عمیقی با ما ایرانیان دارند  و اگر هم به زعم سواد اندک ایشان ندارند توهین به زبان و لهجه و هویت و مذهب  یک ملت زشت ترین کاری است که در یک دستگاه فرهنگی و یک رسانه انجام می گیرد. این در حالی است که این رفیق و گزارشگر واقعی افغانی حقیقت تلخی را گفت که هیچکس نمی تواند منکر آن شود. انصاریان در تلویزیون بی در و پیکر ما مجری و بی گمان زشت ترین از بعد اخلاقی است.

یادمان رفته است نیک رفتاری و نیک پنداری و نیک گفتاری از  آموزه های اصیل فرهنگ ما بود که متاسفانه بسیار در این روزها کمرنگ است.