خودزنی با گلادیاتورهای سرخ

بازی رفت فینال لیگ قهرمانان آسیا برای پرسپولیس یک نبرد نابرابر بود. جنگ نامتوازن با تیمی که از منظر ساختار و امکانات و البته ستاره های ریز و درشت تقریبا در سطح آسیا نظیری ندارد و با مجموعه حرفه ای خود همه ابزارهای مورد نیاز برای قهرمانی را داراست.

باشگاهی که اسطوره اش زیکو باشد، ناگفته از چنان کلاس و جایگاهی برخوردار است که تقریبا می توان گفت خود را از بدنه آسیا جدا کرده. با این وجود پرسپولیس در برابر چنین تیم سطح بالایی نمایشی تقریبا همپا و برابر با حریف داشت و هرگز چهره یک مغلوب تمام عیار و تسلیم محض را به ویژه در نیمه اول ارائه نکرد. آمار بازی این حقیقت محض را فریاد می زند؛ آنجا که سرخ ها در تمامی آیتم های بازی از مالکیت توپ گرفته تا تعداد پاس صحیح از حریف برتر بودند و حتی تعداد ضربات در چارچوب دو تیم برابر بود و تنها تفاوت آنجا رخ داد که دو ضربه به چارچوب حریف به مدد ستاره های فوق حرفه ای به تور دروازه سرخ ها رسید اما دو ضربه پرسپولیس سودی نداشت.

به رغم این بازی برابر و البته برتری آماری، پرسپولیس در یک زمینه کاملا عرصه را به رقیب باخت و همین یکی از دلایل اصلی شکست سرخ ها محسوب می شد. بازی عصبی، آسیمه سر و خشونت کلامی و رفتاری همان پاشنه آشیلی بود که پرسپولیس را برابر حریف خونسرد و حرفه ای خلع سلاح کرد تا سرخ ها در کاشیماساکر سپر انداخته و مرعوب حریف شوند. مجموعه رفتاری که حکایت از عدم تعادل روحی و روانی پرسپولیس داشت و در اعتراض به داور و حریف متجلی می شد. رفتاری به شدت آماتورگونه برابر یک حریف فوق حرفه ای؛ رفتاری که البته هیچ دلیل و ریشه بیرونی را نمی توان برای آن متصور بود؛ نه اشتباهات داوری و نه بازی چرک حریف. یگانه بهانه هایی که در تمام این سال ها دستاویزی برای رفتار کودکانه و آماتوری بازیکنان ما در تقابل با حریفان بوده اما بازی برابر حریف خونسرد ژاپنی که مردمانش به ادب و احترام در جهان شهره هستند و در طول 90 دقیقه کوچکترین رفتار ناجوانمردانه ای بروز ندادند و داوری که قضاوت عادلانه و بدون اشتباهی داشت، این بهانه نخ نماشده یکسره پا در هوا نشان می دهد.

واقعیت اما ورای تار و پود پوسیده این کلیشه دل آزار است. در فوتبالی که بازی عصبی و رفتار خصمانه نسبت به حریف بدل به یک عادت شده و در کنار آن انتقاد بی رحمانه و همیشگی از داور ترجیع بند مصاحبه های مربیان و بازیکنان قبل و بعد از هر بازی است، نمی توان انتظار داشت که بازیکنی از چنین اتمسفری، معتدل و حرفه ای بیرون بیاید. پرخاش های کلامی و حتی فیزیکی بازیکنان در قبال رقبا و حتی داور مسابقه بدل به یک عادت شده و لیگ را بدل به صحنه جنگ تمام عیاری کرده که همه تنها به نیت حمله و ناکار کردن طرف مقابل از بازیکن رقیب گرفته تا داور و حتی تماشاگر پای به میدان می گذارند و همین جو چاله میدانی همه اجزای فوتبال را با خود درگیر کرده و به نظر هر که در این میدان بی ترمزتر باشد، باتعصب تر و فداکارتر است؛ یک تعریف کاریکاتوری و معکوس از تعصب و فداکاری.

این خشونت جاری و ساری در فوتبال ایران، از بازیکنان گلادیاتورهای بی شاخ و دمی می سازد که در میادین بین المللی نیز با همین رویکرد به زمین می روند و دسته گل هایی به آب می دهند که دیگر جبران شدنی نیست. اعتراضات تمام نشدنی بازیکنان پرسپولیس به داوری که تقریبا هیچ اشتباهی نداشت و درگیری بیهوده و غیرمنطقی سیامک نعمتی و شجاع خلیل زاده با بازیکنان بانزاکت ژاپنی آن هم در حساس ترین بازی فصل که نه بلکه تاریخ باشگاه پرسپولیس که ریشه در همین تفکرات کودکانه و فضای غیرحرفه ای فوتبال ایران دارد. رفتاری که بیشتر یک خودزنی بزرگ است که می تواند همه چیز را نابود کند؛ حتی آرزوهای بزرگ یک تیم شگفت انگیز را.