خوشا به این همه شانس آقای کی روش!

بعد از ظهر روز سه شنبه به مانند تمام روزهایی که قرار بود تیم ملی به مصاف حریفی در رقابتی رسمی برود حال وهوایی خاص داشت.تمام فوتبالی های این مرز و بوم در انتظار شروع بازی حساس ایران و چین بودند.بازی ای که با توجه به خرج های بیشمار چشم بادامی ها یکی از مصاف های سخت ایران به شمار میرفت. شب قبل عادل فردوسی پور در برنامه نود به خوبی تیم چین را آنالیز کرد و نشان داد نقاط قوت و ضعفش چیست. نشان داد در کناره ها ضعیف اند اما تا دلت بخواهد عمق خط دفاعیشان متزلزل است. اصلی ترین استراتژی هجومی چینی ها ضدحمله و پاس های بلند عمقی توسط بک ها و هافبک های دفاعیشان به عمق دفاع حریف است. با تمام این تفاسیر اکثر کارشناسان و پیشکسوتان فوتبالی اعتقاد دارند تساوی در خانه قرمزپوشان چین میتواند نتیجه ای "عالی" باشد.

سوت آغاز بازی زده می شود. یکی از اولین حرکت های تیم ملی به سمت دروازه حریف توسط شجاعی، اصرار به عبور از یار مقابل و ناتوانی او و سوت داور که به رغم خواسته کی روش به صدا در نمی آید. سناریو بازی با قطر تکرار می شود وشدیدترین اعتراضات به قاضی اردنی دیدار ابراز می شود. اعتراضی که بیش از همراهی ملت ایران، عصبانیت و اعتراض آن ها را به همراه دارد که چرا و برای چه یک مربی حرفه ای، در این سطح به جهت تصمیمی هر چند درست - با توجه به زمان و شرایط بازی – این چنین واکنش نشان می دهد. واکنشی که باعث می شود داور دیدار عصبی تر شده و تصمیمات سخت گیرانه تری اتخاذ کند که حتی شاید به ضرر ما تمام شود. اما در نهایت شانس با کی روش یار است. در دقایق پایانی که جبران گل بسیار سخت است توپی که با اشتباه رضاییان بین حسینی و پورعلی گنجی به زمین میخورد توسط مهاجم چینی ها ربوده می شود اما خطای سیدجلال او را متوقف می کند. در کمال ناباوری و البته خوشبختی "محمد ادهم" پنالتی نمی گیرد تا رکورد نباختن های ما حفظ شود.

خوش شانسی مرد پرتغالی از همان ابتدا آغاز شد. دروازه بان شماره یک چینی ها مصدوم می شود تا جایگرینی بسیار نامطمئن درون چهارچوب چشم بادامی ها بایستد. یکی دو پاس نامطمئن و خروج های پراسترس نشان دهنده درصد پایین آمادگی سنگربان چین است. "چائو گو" که دو سه بار با بازی با توپ بیش از حدش پرتاب اوت و کرنر نصیب ما کرد. حتی یک بار با خروج اشتباهش در موقعیتی بسیار مناسب عزت اللهی را صاحب ضربه سر کرد که بی دقتی شماره 6 ایران باعث شد یکی از بهترین موقعیت های ما هدر رود.
نیمه اول تمام شد. چین حتی به حریفی که در رسانه ها تعریف می شد نزدیک هم نبود. تیمی با خط دفاعی بسیار باز و با فاصله از هم که اجازه می دهد بازیکن ناآماده ای مثل شجاعی هم در یکی دو صحنه بازی سازی کند یا دریبل بزند. در اکثر نبرد های تن به تن سفیدپوشان پیروز بودند و به راحتی هر چه تمام تر یکدیگر را پیدا می کردند. انتظار داشتیم در نیمه دوم از این همه ضعف چین استفاده کنیم و در خانه ضربه بزرگی به آن ها وارد کنیم و نشان دهیم پول همه چیز نیست. اما گویا چشمان کی روش بسته بود و نه تنها فشار ایران بیشتر نشد و کار های تاکتیکی و زیباتری ندیدیم بلکه باز هم رو به ارسال از جناحین اوردیم. بازی ای که به راحتی می توانست با یک بازیسازی زیبا از مرکز زمین چندین گل برایمان به همراه داشته باشد لحظه به لحظه با گرهی کورتر همراه می شد. عجیب اینجاست شاگردان کارلوس اصرار چندانی با گلزنی و بازی هجومی نداشتند.گویا باورشان شده بود چین حریف سختی است و نمایش افتضاح آن ها در نیمه اول باعث نشد به دنبال برد در خانه حریف باشند. گویی اعتقاد داشتند یک امتیاز از جمهوری خلق چین نتیجه ای عالی است.

علاوه بر اینکه تغییر استراتژی خاصی در روند بازی ندیدم کارلوس کی روش حتی چشمانش را روی ضعف مسعود شجاعی که در مهم ترین پست بازی می کرد بسته بود. نمایش فوق العاده ضعیف مسعود – پلی میکر ایران - همه را ناامید کرد. اصرار بیش از اندازه روی کار با توپ زیاد، کندی در انتخاب مسیر حرکت تیم، انتخاب هایی اکثرا آسان که انتظار می رفت در این سطح از فوتبال ریسک بیشتری داشته باشند اما کلیدی تر باشند، قوای جسمانی به شدت ضعیف و پافشاری بی مورد روی حرکات نمایشی که اکثرا با شکست همراه بود شاهکار های شماره هفت تیم ملی بود. اما جالب تر آنجاست چنین بازیکن افتضاحی وقتی تعویض می شود که تقریبا کار تمام است.یعنی دقیقه 76 بازی ! در حالی که بازیکنانی همچون رضا قوچان نژاد، مهدی طارمی و داریوش شجاعیان آماده ی نشان دادن خود و جان دادن به فاز هجومی ایران بودند. واقعا تصورش سخت است آیا مارکار آقاجانیان، دن گاسپار و افشین پیروانی متوجه عملکرد ضعیف مسعود نشدند؟ و اگر شدند و به کارلوس تذکر دادند؛ وی همیشه انقدر به نظرات همکارانش بی اعتناست؟

از طرفی انتظار می رفت سردار که نشان داد این هفته ناآماده است زودتر جای خود را به گوچی، طارمی یا حتی انصاری فرد بدهد. دو تا از بهترین موقعیت های ایران توسط سردار از دست رفت. اما باز هم آقای پرتغالی 90 دقیقه کامل به او بازی داد و وقتی هم رضا را به میدان فرستاد از او در پست بازیساز بازی گرفت. جایی که کاملا واضح است کمترین کارایی را دارد.
شاید باورتان نشود اما باز هم شانس بیشتری با ما یار بود. اصلی ترین رقیب ما در راه صعود یعنی کره جنوبی مقابل تیم نه چندان قدرتمند سوریه به تساوی بدون گل رضایت داد تا دو ابرقدرت گروه 1، چهار امتیازی باقی بمانند و بدون فاصله پیش بروند. اگرچه ازبکستان موفق شد سه امتیاز از قطر بگیرد و به صدر جدول صعود کند اما با توجه به بازی رودررو و مصاف آتی آن ها با کره می توان نسبت به لوبانف و یارانش به عنوان یک تهدید خوش خیم نگاه کرد. علاوه بر این خوش شانس بودیم که با این همه ضعف تاکتیکی و تکنیکی توانستیم 16 موقعیت گل ایجاد کنیم. منصف باشیم حدود نصف این موقعیت ها را اشتباه چینی ها نصیب ما کرد و کار تاکتیکی در آن ها دخیل نبود.

به هر حال انتظار می رود کارلوس کی روش با این همه ناز و کرشمه و برو بیا و کروات قرمز و شعار های زیبا تیمی سرپا تر و سرحال تر از این را به میدان بفرستد. تیمی انعطاف پذیر و با قدرت تاکتیکی بالا که بتواند حریفی چنین ضعیف مانند شاگردان گائو هونگ بو را در خانه با اختلاف شکست دهد. کم نشنیدیم از مهره های بی شمار کی روش در پست های مختلف. قبول کردیم امثال مسلمان و زهیوی و کامیابی نیا و ... در تیم ملی نباشند به شرط اینکه سرمربی گران قیمت ما از مهره هایی که با خود به اردو می برد بهترین استفاده را بکند و در حدی باشد که نبود چنین بازیکنانی حس نشود. اما صادقانه چقدر دلمان برای مسلمان در پست شجاعی تنگ شد. چقدر دلمان گل می خواست. چقدر دلمان برای  یک بازی تاکتیکی و زیبا همراه بازیسازی بی نظیر از آندو و جهانبخش و امیری تنگ شد. چقدر دلمان می خواست رودرروی کی روش بایستیم و بگوییم: "آقای محترم ! همیشه شانس یارت نیست. همیشه نمی توان با خوش شانسی و کمک داور و دروازه بان حریف به 4 امتیاز مهم رسید!"

 البته اگر دو فردای دیگر مجبور نباشیم به خاطر اعتراضمان به سبک بازی تیم کشورمان عذرخواهی کنیم ...

حسین احمدی/ اختصاصی ارتش سرخ