داستان مهدوی کیا آینه روبه روی سیدجلال

 ته ماجرای نیمکت نشینی های سیدجلال احتمالاً چیزی است شبیه داستان پرسوز و گداز یکی از بزرگترین ستاره های فوتبال ایران؛ مهدی مهدوی کیا. داستانی که با باران اشک در استودیو 14 شب عید حال همه پرسپولیسی ها را گرفت و دو ماه بعد از آن، مهدوی کیا با بغضی فروخورده از شکست در فینال حذفی و مهم تر از آن وداع با تیم محبوبش، دور تا دور زمین آزادی را در معیت عده ای عکاس چرخید و کفش هایش را برای همیشه آویخت.

مهدی مهدوی کیا، ادموند بزیک، یحیی گل محمدی و رضا ترابیان را می توان یک گنگ کوچک از آدم حسابی های اواخر دهه 70 در تیم پرسپولیس دانست. گنگ آنها هیچ وقت متهم به باندبازی و شلوغ کاری نشد. آنها زیر پای هیچ مربی را خالی نکردند و علیه همبازیان شان نشوریدند. آنها دوستانی صمیمی و آرام بودند که با فوتبال شان حرف می زدند و البته تا جایی که امکان داشت از حاشیه و حاشیه سازان فراری بودند. این دوستی تا دوران بعد از فوتبال شان هم ادامه پیدا کرد و اتفاقاً پررنگ تر هم شد. آنها خانه یکی شدند و تا همین الان نشده که مدتی طولانی از هم خبر نداشته بانشد و به ملاقات دیگری نروند.

با وجود چنین ارتباط عمیق و دوستانه ای مهدی مهدوی کیا در مواجهه با عادل فردوسی پور همه چیز را ریخت روی داریه. مهدوی کیا از کمردرد عصبی اش ناشی از نیمکت نشینی های طولانی در پرسپولیس یحیی گفت، از اینکه 45 دقیقه مقابل راه آهن پشت دروازه گرم کرده و به میدان نرفته، از تماس ادموند بزیک که خبر بیرون گذاشتنش از لیست 18نفره بازی مس را به سختی به او رسانده، از جلسه با یحیی، وقتی که سرمربی صراحتاً گفت نمی توانی از نظر فنی و بدنی به تیم کمک کنی، از اینکه خودش هم مانده بود که رابط زانویش سالم است و می تواند مثل بقیه بدود و تکل بزند! مهدوی کیا ته این قصه پرسوز و گداز، دو روز مانده به تحویل سال مثل ابر بهار اشک ریخت و با احساساتی کردن فضای برنامه کاری کرد تا یحیی روی خط بیاید و توضیحاتی بدهد که فقط جنبه توجیه داشت.

این اتفاق بزرگ دوران اول مربیگری یحیی در پرسپولیس بود. آن شب گل محمدی در سال های اولیه دوران مربیگری اش ثابت کرد هیچ کس حتی یکی از صمیمی ترین دوستانش را اندازه خودش دوست ندارد و به اعتبار و موفقیت خودش بیشتر از هر چیزی فکر می کند. دو ماه بعد از آن داستان پرسوز و گداز کیا چهار گوشه زمین را بوسید و با پرسپولیس و فوتبال وداع کرد. با از دست رفتن قهرمانی جام حذفی البته که یحیی رفت اما حتی اگر کیا آن شب تصمیم به وداع با فوتبال نمی گرفت و یحیی می ماند دیگر هیچگاه کیا را در زمین یا شاید روی نیمکت پرسپولیس هم نمی دیدیم و داستان پایان تلخ تر و زشت تری پیدا می کرد. امروز این داستان و تمام جزئیاتش روبه روی سیدجلال حسینی است؛ پرافتخارترین بازیکن لیگ برتر، ستون چهار فصل گذشته پرسپولیس، صخره محبوب هواداران و یکی از بهترین مدافعان تاریخ فوتبال ایران. هر کدام از این عناوین و القاب، کنار گذاشتن سیدجلال از پرسپولیس را حتی به شکل تدریجی نیز بشدت سخت خواهد کرد و هر نقشه ای برای به نتیجه رساندن این پروژه، پرسپولیس را به اوج حاشیه خواهد کشاند.

نمی گوییم یحیی برای کنار گذاشتن سیدجلال نقشه دارد و بیرون نشستن های کاپیتان شماره 4 جزئی از این نقشه است اما یحیی که با صمیمی ترین دوستش تعارف نداشته قطعاً در مواجهه با سیدجلال هم خیلی راحت تعارف را کنار خواهد گذاشت و چنانچه واقعاً عزمی برای کنار راندنش از کادر بازیکنان داشته باشد این اتفاق در پایان فصل رخ خواهد داد.

این روزها یحیی و جلال به موضع گیری رسانه ها در این خصوص بشدت حساس شده اند و اصلاً پرسشگری در این باره را برنمی تابند اما برای حسینی داستان کنار رفتن مهدوی کیا می تواند مثل یک آینه، روشنگر و راهنما باشد. او در بازی های تدارکاتی قبل از ورود به لیگ شرکت نکرد و به بدنش فشار نیاورد تا برای مسابقات رسمی آماده و سرحال باشد اما تا زمانی که شجاع و کنعانی زادگان مصدوم یا محروم نشوند جای سید روی نیمکت خواهد بود و احتمالاً همه دوستدارانش باید به درس های روانی و متعصبانه او در اندک لحظات حضورش در زمین دلخوش کنند؛ اتفاقی که می تواند آستانه تحمل هر فوتبالیستی حتی باتجربه ترین و سیاستمدارترینش را قلقلک دهد.