درباره ماجرای برانکو و ربیع خواه؛ سلیقه و کیفیت

 شکست پرسپولیس در شهرآورد شکست طلسم بازی کردن هافبکی بود که در ماه های گذشته یکی از جنجالی ترین سوژه های فوتبال ایران بوده است. بحث درباره یکی از ملی پوشان یا لژیونرهای پرسپولیس نیست، صحبت از ربیع خواه است که در میان شگفتی هواداران و رسانه ها همیشه یکی از انتخاب های اصلی برانکو بود تا اینکه موج انتقادات در شهرآورد او را وادار کرد کوتاه بیاید.

در تمام هفته هایی که برانکو از بازی کردن ربیع خواه در ترکیب اصلی دفاع می کرد، استدلالش این بود که او نقش مهمی در ساختار دفاعی تیمش دارد و بهترین بازیکن موجود برای این پست است تا پاسخی باشد بر ضعف تکنیکی و بازی رو به جلوی این هافبک. با این حال در بازی با الوصل که خبری از ربیع خواه نبود و پرسپولیس با زوج کامیابی نیا – ماهینی در خط میانی بازی کرد، هیچ ضعفی در ساختار دفاعی دیده نشد و خط دفاع این تیم و بیرانوند به دردسر نیفتادند. آن فاجعه ای که برانکو همه را بابت آن نگران کرده بود رخ نداد و پرسپولیس بدون ربیع خواه بازی همیشگی را کرد و به سه امتیاز رسید. مدافعان برانکو استدلال معکوس می کنند و می گویند چون پرسپولیس در دو فصل اخیر با ربیع خواه نتایج خوبی گرفته، پس استفاده از او درست است و تصمیم مربی کروات قابل نقد نیست. با این حال دو قهرمانی متوالی به معنی تایید همه تصمیمات برانکو نیست و هیچ کدام دیگری را نقض نمی کند.

از طرف دیگر انتقاد از تصمیم برانکو به معنی نفی کارنامه و دانش این مربی نیست و دستاورد او در پرسپولیس را زیر سوال نمی برد. سال گذشته، وقتی پرسپولیس در اوج بود، هواداران در شبکه های اجتماعی به شوخی از اصطلاح «هر چی برانکو بگه» استفاده می کردند. آنها در تمام مناقشات داخلی تیم چه با طارمی چه با رضاییان حق را به سرمربی کروات می دادند و این به معنی تایید تمام و کمال او بود. در همان زمان مدافعان برانکو از این تایید همه جانبه به عنوان پشتوانه ای برای اعتبار فنی این مربی استفاده می کردند، ولی در ماه های اخیر که همین هواداران بابت استفاده از ربیع خواه انتقاد می کنند، گفته می شود که عوام دید فنی درستی ندارند و نباید حرف آنها را در معادلات لحاظ کرد.

در این بحث نباید این نکته اساسی را فراموش کرد که ربیع خواه از تیپ هافبک های دفاعی مورد علاقه سرمربی پرسپولیس است. برای برانکو هافبک دفاعی در آرایش 2-4-4 تنها وظیفه پوشش فضای مقابل دفاع و قطع حملات حریف را دارد. به یاد بیاوریم که او در شروع کارش با وجود تمام انتقادات در این پست از کامیابی نیا استفاده کرد، ولی کمال با گذشت زمان توانست جا بیفتد و خودش را ثابت کند. بخشی از این اختلاف سلیقه ناشی از تفکرات تاکتیکی برانکو است. مثلا مربیانی مثل آنچلوتی ترجیح می دهند که برای جلوی خط دفاع از یک هافبک بازیساز استفاده کنند. او وقتی به این ایده رسید که در میلان بازیکنی مثل پیرلو را در اختیار داشت و بعدا در پاری سن ژرمن این وظیفه را به مارکو وراتی سپرد.

اگر آنچلوتی به بازیسازی از عمق زمین اعتقاد دارد، ترجیح برانکو انتقال سریع از دفاع به حمله است و از هافبک دفاعی می خواهد آن را به سرعت به هافبک های روی دستش بسپارد. ربیع خواه از هافبک هایی است که در این تیپ قرار می گیرند، ولی وقتی بحث به کیفیت می رسد او برای حضور در ترکیب تیمی مثل پرسپولیس نمره قبولی نمی گیرد.

به مثال کامیابی نیا برگردیم؛ او در شروع با انتقاداتی روبه رو شد، ولی به تدریج توانست با این پست هماهنگ شود و علاوه بر انجام وظایف دفاعی در حملات هم حضور پررنگی داشت. گل های مهم او برای پرسپولیس نشان داد که یک هافبک دفاعی می تواند در حملات هم اضافه شود و قدرت هجومی تیمش را بالاتر ببرد. ربیع خواه اما با وجود حضور دو ساله اش در حملات کمترین نقشی ندارد و کنار می ایستد تا حرکات همبازیانش  را تماشا کند.