درباره هواداری؛ این احمقانه ی لذت بخش

یک/ من پرسپولیسی ام! از وقتی که به یاد دارم بوده ام؛ با تمام صفات مشخصه یک هوادار متعصب. از استقلال بدم می آید، همین طور از منچستریونایتد و رئال مادرید! دلیل واضحی هم دارد: چون خاطرات بدی از آنها دارم، چون بارها تیم های محبوبم را به خاک و خون کشیده اند، چون هواداران‎شان بی رحمانه تازیانه های کنایه را بر پیکر غرور فوتبالی ام فرود آوردند. حق هم داشتند؛ نوش جان شان. درست مثل من که حق دارم به پرسپولیس این سال ها و روزها ببالم و حلاوت یک عمر وفاداری به تیمم را مزمزه کنم. به طریق اولی به هواداران بقیه تیم ها هم حق می دهم که از پرسپولیس متنفر باشند. حداقل من می توانم درک شان کنم!

دو/ فوتبال محبوب است چون چندبعدی است. هوادار فوتبال بودن یک زندگی موازی است با تمام جزییات و ویژگی هایش. یک زندگی که این بار خودمان انتخابش می کنیم و به پایش می نشینیم تا ثمره اش را بچینیم. اینجاست که رویاپردازی ساده است، امیدواری واژه ای باورپذیر می نماید، غم و شادی خالص و بی پرده و هیجانش ناب است. تمام این احساساتی که به ندرت در زندگی واقعی تجربه می کنیم فوتبال را برای مان جذاب کرده. فوتبال زندگی موازی ماست و می توانیم با زندگی دیگرمان هرچه می خواهیم بکنیم. می توانیم عاشق باشیم و دیوانه، بی منطق، حسود، کم صبر و کلی چیزهای دیگر که در زندگی عادی نکوهیده است اما در فوتبال لذت بخش. کری خواندن مثل دعوای خیابانی است (که احمقانه ترین است). تصور کنید برادرتان در خیابان با کسی درگیر شده و حسابی مشغول کتک خوردن است؛ تنها واکنش یک انسان عادی شتافتن و کوفتن رقیب است. از خودتان نمی پرسید که حق با چه کسی است فقط می زنید؛ به همین بی منطقی! کری خواندن همین اندازه زیباست.

سه/ از این منظر به عقیده من مهم نیست که طرفدار چه تیمی باشید. مهم کیفیت و فرهنگ هواداری است. فوتبال خارجی و ایرانی تفاوت چندانی ندارند چون هردو می توانند به من آنچه که از فوتبال می خواهم را هدیه دهند. تنها چیزی که سالهای زیادی نبودش در فوتبال های داخلی آزارم می داد جای خالی تعهد بود. این را چند سطر دیگر می شکافم.

چهار/ بردن همیشه لذت بخش و غرور آفرین است اما هواداری چیزی فراتر از هورا کشیدن برای مشتی فوتبالیست توانمند است. به زندگی موازی خود احترام بگذارید! استقلال خوزستان که قهرمان شد برانکو و سربازانش دقیقه ها در استادیوم آزادی تشویق شدند. آن روز پای تلویزیون اشک شوق ریختم چون بیش از هر زمانی احساس کردم شخصیت موازی ام به خودش می بالد. احساس کردم تیمم هویت و شخصیت دارد. چیزی در وجودم می گفت ما قهرمانیم.

پنج/ حمید درخشان که سرمربی شد خیلی حرص خوردم؛ بیشتربه دلیل نحوه برکناری مربی وقت و سیاسی بازی های آقای سیاسی. آنقدر ناامید و خشمگین بودم که احساس کردم این بار عصبی بر زندگی حقیقی ام تاثیر مخربی گذاشته. برای اولین بار در 24 سال گذشته تصمیم گرفتم بازی های پرسپولیس را تماشا نکنم و تا زمانی که درخشان سرمربی بود فقط دربی را دیدم. خلاص! این تجربه شخصی به من آموخت که می شود از پدیده های اینچنین (مهم تر از همه فوتبال) تاثیرات مثبت را بچینی و تاثیرات منفی را به حداقل برسانی. صد البته که مهارت و تفکر می طلبد ولی شدنی است. فوتبال است و فرود و بالایش. تیمی که سه بار پشت هم قهرمان اروپا شده هفته گذشته با 5 گل تحقیر شد و هوادار نگون بختش ظرف چند ماه از اوج به حضیض فرو افتاده! تاریخ نشان داده آسیاب فوتبال نوبتی است. چند سالی قرمزها، چند سالی آبی ها و چند صباحی هم زردها و سبزها می تازند. اگر پرسپولیسی نیستید پیشنهاد می کنم با لبخند به انتظار نوبت تان بنشینید.

شش/ برگردیم به بحث تعهد که حلقه مفقوده رفتار حرفه ای بسیاری از ما در سال های اخیر است. همانگونه که در ادارات موقع پاس داده شدن از این اتاق به دیگری زجر می‎کشم، سال ها بود که بازی بی تفاوت و کم تلاش بازیکنان تیمم تارهای عصبی ام را به هم می‎پیچاند. امروز اما شاد و مغرورم از تماشای قهرمانانم. نه از آن جهت که می برند و به فینال رسیده اند که چه بسا سانتیمترها می توانست ناکام‎شان کند. قدردان ساق هایی هستم که به احساس هواداری من احترام گذاشتند و همان اندازه که باید تلاش کردند. درآمد و شهرت گوارای وجودشان که الگوی تعهد شده اند.

هفت/ هر چه نوشتم از دید یک هوادار و با نگاه هواداری بود. رقابت، دشمنی، حسادت، بخل و حتی تنفر. تمام این واژه های کاملا متفاوت می توانند در کالبد هواداری بروز پیدا کند و به کسی هم ارتباطی ندارد. اما حکایت یک مدیر، مربی یا بازیکن متفاوت است. فوتبال برای آنها حرفه است و زندگی حقیقی. از تاثیر مخرب سیاست بر فوتبال که بگذریم فعالان عرصه فوتبال حق ندارند مثل من احساسات شان را به هر سو رها کنند. در دنیای واقعی قانون باید حکمرانی کند. هر اجحاف و تبعیض و اشتباهی مذموم است حتی اگر به سود پرسپولیس باشد.