درمان پرسپولیس: کمی شجاعت

هر چه دست برانکو برای آرایش تیم درون زمین به واسطه محرومیت از جذب بازیکن بسته، برای توجیه بازی زشت و حالا ناکامی باز باز است. قبل از شروع لیگ و با توجه به جدا شدن چند مهره ثابت و موثر، مشخص بود پرسپولیس به شانس زیادی تا نیم فصل، برای تکرار عنوان قهرمانی اش نیاز دارد. آنهایی که در طول دو فصل گذشته از پرسپولیس رفتند همان هایی بودند که بیشترین نقش را در تحول تیم داشتند. برخلاف یک عده بازیکنی مانند ماهینی که به واسطه خالی بودن دست سرمربی، همیشه جایی در ترکیب دارند امثال وحید امیری، فرشاد احمدزاده، صادق محرمی، مسلمان و مهم تر از همه مهدی طارمی و رامین رضاییان، همان ستون های برانکو برای دو قهرمانی بودند.

پرسپولیس حق جذب بازیکن تا نیم فصل را ندارد و وقتی در این وضعیت امیری و فرشاد احمدزاده می روند یعنی برانکو باید از ابتدا شروع به زوج سازی کند. اما تا هفته چهارم لیگ مشخص شده که با این بازیکنان بعید است بشود جای آنها را که رفتند پر کرد. بشار رسن به هیچ وجه قابلیت های احمدزاده را برای پست وینگر راست ندارد و فاصله فنی بین فوتبال وحید امیری و امید عالیشاه آن قدر زیاد است که می شود بینش چندین اتوبان چهارلاینی بنا کرد.

گویا تنها قربانی این ترکیب گادوین منشاست که هنوز نتوانسته جای ثابتی را در ترکیب اصلی پیدا کند اما مابقی خیال شان راحت است با هر کیفیتی باز هم بازی بعد ثابت هستند. پس لازم نیست در تمرین خودشان را برای اثبات چندان خسته کنند. اگر به دنبال دلیل افت فاحش علیپور می گردید آدرسش دقیقا همین است. او می داند در هر صورتی بازی می کند. بشار رسن مسیر بد شدن را پیش گرفته و هیچ شباهتی به بازیکن نیم فصل لیگ قبل ندارد.

نفت مسجد سلیمان به راحتی در تهران پرسپولیس را متوقف می کند و این یعنی تیم های دیگر هم قادر به انجامش هستند. پس برانکو باید قبل از آن که دستش به صورت کامل مقابل رقبا رو شود کمی پیله احتیاط را رها کند. نفت و تیم هایی نظیرش تنها برای کسب همان یک امتیاز به آزادی می آیند و باید صدباره این سوال را از برانکو پرسید چرا مقابل تیم های تدافعی که نهایت زورشان همان چند ضد حمله است، دو هافبک دفاعی درون زمین می گذاری؟

پرسپولیس در لیگ جدید روی هم رفته تنها ۶۰ دقیقه فوتبال پرگل و تماشاگرپسند بازی کرده و دقیقا این برهه مصادف شد با اواسط نیمه نخست بازی با فولاد که یکی از هافبک های دفاعی به ناچار زمین را به خاطر در رفتن کتفش ترک کرد و منشا با حضور در زمین، ترکیب تهاجمی تری را ساخت. اما از شانس خوب کامیابی نیا و بد هواداران، این مصدومیت ظرف چند روز خوب شد تا باز هم شاهد حضور همان ترکیب تکراری تدافعی باشیم. نه این که کامیابی نیا بد باشد اما بین او و نوراللهی برای تیمی که می خواهد هجومی بازی کند، یکی کافیست. اگر دو نفر در زمین باشند می شود ۱۸۰ دقیقه بازی مقابل استقلال خوزستان و نفت و صفر گل زده.

برانکو که یک بار دیده بود در صورت تهاجمی تر شدن چگونه دست کم در آزادی رقیب مقاومتش در هم می شکند، بدون هیچ دلیلی باز هم همان ترکیب تدافعی را برابر تیم کاملا دفاعی نفت مسجد سلیمان چید تا به راحتی دو امتیاز خانگی را از دست بدهد.

دست برانکو باز نیست پس نمی شود گله کرد چرا حسین ماهینی در ترکیب ثابت تیمش همچنان بد بازی می کند. دست برانکو بسته است پس چاره ای ندارد جز تحمل بازی های ضعیف عالیشاه که دو سال فوتبال رسمی انجام نداده. شاهکار طاهری و طارمی نفس تیم را برید و دیگر فرصت این نیست که بپرسیم چرا محمد انصاری بعد از سه سال یک اتم ناقابل پیشرفت در فوتبالش دیده نمی شود؟ دفاع چپی که شاید در طول ۴۰ بازی نهایت سه سانتر منجر به گل بکشد. پس در این مورد نمی شود دست کم تا نیم فصل گله ای را متوجه برانکو کرد. او تنها ۱۲ بازیکن قابل اتکا دارد و روی نیمکت هیچ بازیکن امتحان پس داده ای که لزوما بهتر از ثابت ها بازی کند، نمی بینیم.

اما اتفاق بازی با فولاد نشان داد با همین برگ های کم هم می شود بهتر بازی کرد. در همین بازی با نفت مسجد سلیمان به محض خروج عالیشاه (که فوتبال به کل از یادش رفته) و جا به جا شدن پست سیامک نعمتی، شاهد تحولی دیدنی در جناح چپ قرمزها بودیم. پس اگر برانکو کمی جسورانه تر مهره چینی کند شاید تا نیم فصل بشود با همین بازیکنان اکثرا افت کرده، در کورس قهرمانی باقی ماند.

اگر برانکو در بازی مقابل تیمی مثل نفت نخواهد چند جوان کمتر شناخته شده مثل مصلح، علوان زاده و همتی را بازی دهد پس زمانش کی می رسد؟ دو تساوی متوالی یک نوع زنگ خطر جدی برای قهرمان دو ساله لیگ برتر است، اگر از همین هفته تغییری در نگرش برانکو و تیمش نبینیم شاید بعد از ناکامی احتمالی مقابل الدحیل پرستاره با تیمی از هم گسیخته و بی روحیه مواجه شویم که دیگر شجاعت همه عالم هم کفایت درمانش را نمی دهد.