در ایران بمان عادل!

از زمان تعطیلی برنامه نود و حذف عادل فردوسی پور از شبکه سه، او خیلی کم در مورد این اتفاق توضیح داده است. با این همه انگار هم نشینی مجازی با هم دانشگاهی های صنعتی شریف، فرصت خوبی برای ترک برداشتن این بغض کهنه بود. عادل که اخیرا جایزه ویژه فارغ التحصیلان شریف را برده، به همین بهانه شروع به درد دل کرد و حرف هایی زد که به راستی تلخ بود: «همیشه از دانشجوهایم سر کلاس خواهش کرده ام در ایران بمانند و همین جا به کشورشان خدمت کنند. وقتی بعد از بیست سال بدون هیچ توضیحی برنامه ام را قطع کردند، بچه ها پرسیدند باز همان توصیه را به ما می کنی؟ و من جوابی نداشتم بدهم.»

پشت کلمات عادل، درد قدر ندیدن نهفته است، رنج کشیدن و به چشم نیامدن. خادمان را خفت دادن، رسم مروت و راستی نیست و امروز عادل از همین غصه در عذاب است. در بیست سال گذشته چند باری پیش آمد که او موهای سفیدش را نشان بدهد و بگوید: «نود پیرم کرد»؛ حالا اما تصاویر جدیدتر فردوسی پور نشان می دهد، نبودن نود، به مراتب او را شکسته تر کرده است. ای بسا نخبگانی که در پس نامهربانی هایی از این دست جلای وطن کردند و رفتند. در مورد خود عادل، دست کم خیال مان جمع است که از این سوداها در سر ندارد. در غیر این صورت شاید اوایل حذف نود، پیشنهادی را که گویا قبل از مزدک میرزایی به او شده بود، می پذیرفت و از اینجا می رفت. با این همه اما، محض محکم کاری، برای قوت قلب دادن باید به مجری مغضوب نود یادآوری کرد در ایران بمان عادل؛ خیلی از مردمان این خاک، قدر سرمایه های شان را می دانند.

دست کم بزرگداشت باشکوه و سراسری مردمان ایران زمین برای زنده نام محمدرضا شجریان نشان داد هر محدودیتی، لزوما مقدمه یک فراموشی نیست؛ از دیده برفتن، حتما قرار نیست از دل برفتن را در پی بیاورد و مردم هرگز عنان قلب و احساس شان را به برخی سیاست گذاران واگذار نخواهند کرد. شاید در این بحبوحه پراید صد و چند میلیونی و دلار سی هزار تومانی، هر کسی کلاه خودش را سفت چسبیده باشد، اما حتی لابه لای همین توفان هم می شود دوغ را از دوشاب تشخیص داد. حساب مجری موفرفری نود هم پیش خیلی از این مردم پاک است؛ کسی که حتی برای اجرای برنامه های سازمانی و ارگانی هم قبول نکرد روی استیج برود و برند پاک «عادل» را به بیزینس و کسب ثروت بیالاید.

مردم این چیزها را فراموش نکرده اند. اینها همان جماعتی هستند که در اوج فشارها بر نود، برنامه محبوب دوشنبه ها را برنده جایزه مردمی صداوسیما کردند تا بار حذف کنندگان عادل سنگین تر شود. خیلی از آنها هنوز در پی فرصتی هستند تا قهرمان مستقل شان را باز بیابند. دشواری های روزگار، شاید شدت این شوق را کم و زیاد کند، اما در اصل ماجرا تفاوتی به وجود نمی آورد. آنها عدالت و سلامت را بو کشیده اند، دوست داشته اند و باز منتظرش خواهند ماند. عادل مال مردمان همین جاست؛ از جنس بانوی میانسالی که در خیابان با کیک تولد 45 سالگی فردوسی پور مقابل چشمش ظاهر شد، مایه دلخوشی دانش آموز نابینای مازندرانی که دو ماه بعد از تعطیلی نود، به آرزویش یعنی ملاقات با عادل رسید، سوژه دوست داشتنی نقاشی برای فاطمه حمامی؛ دختر به ظاهر معلولی که پرتره هایش را با پا می کشد و یک دنیا را شگفت زده کرده است. اینها شاید سهم چندانی در قدرت و تصمیم گیری نداشته باشند، اما صحن و سرای قلب شان همیشه یک جای ابدی برای قهرمانان خوشنام دارد.