در تقابل کی روش و مربیان لیگ؛ زلزله چند ریشتری فوتبال در راه است

 اگر فدراسیون فوتبال هر چه زودتر بابت پیشنهاد کی روش برای در اختیار داشتن ملی پوشان بعداز هر بازی فکری نکند باید منتظر روزهای پر تلاطم فوتبال باشیم.

۱۶۹ روز تا جام جهانی 2018 فرصت است که تیم ملی به آنچه که دلخواه کی روش است برسد. اینکه از تعداد ۱۶۹ عضو چه تعداد روز کی روش به ملی پوشان فارغ از هر اتفاق و مسابقه باشگاهی می توانند در اردو باشند یک بحث است اما اینکه از این ۱۶۹ روز که یک روز آن هم امروز سپری می شود چه استفاده بهینه ای می شود کرد و چه روزهایی باشگاه ها حق دارند بازیکنان خود را در اختیار داشته باشند، بحث دیگری است.

به کی روش باشد و کی روشی دوستان از این ۱۶۹ روز حداکثرترین روزها باید برای تیم ملی باشد و بس. اولویت بودن تیم ملی و موفق بودن در جام جهانی آن هم به هدف صعود از یک گروه سخت برای کی روش و همه آنهایی که بی چون و چرا طرفدار برنامه هایش هستند مهمترین مسئله است اما شاید گاهی بد نیست همه چیز از یک زاویه دیده نشود.

فدراسیون فوتبال فقط روی کاکل تیم ملی و کی روش نمی چرخد، مهدی تاج و دوستانش در فدراسیون بهتر از هرکسی این را می دانند. همین چندی قبل بود که کنفدراسیون فوتبال آسیا در اطلاعیه ای برای امتیاز دهی و تعیین سهم فدراسیون ها در لیگ قهرمانان آسیا سطح کیفی تیم ها و کسب مقام در این رقابت ها را یکی از موارد مهم قلمداد کرد. پس در چنین شرایطی نادیده گرفتن وضعیت کیفی ۴ تیم ایرانی در لیگ قهرمانان آسیا بی انصافی و بی توجهی به آینده فوتبال باشگاهی ایران است.

قرار نیست به خاطر جام جهانی همه پل های آینده خود را خراب کنیم یا به خاطر لیگ قهرمانان آسیا جام جهانی را فدا کنیم. در هیچ کشور و قاره دیگری هم تورنمنت ها فدای هم نمی شوند و هرکدام از مسابقات در جای خود اهمیت دارد و برایش تلاش می شود اما از وقتی که کی روش پا به فوتبال ایران گذاشته است بحث کم رنگ جلوه دادن اهمیت لیگ قهرمانان هم باب شده آن هم در حالی که تیم های ایرانی سال هاست در حسرت قهرمانی در همین مسابقاتی است که کی روش آن را به میکی موس تشبیه کرد.

اما دلیل مطرح شدن این مباحث چیست؟ چرا باز فلش بک زدیم به ماجراهایی که چندین سال است موضوع تکراری فوتبال ایران شده است؟ همه چیز بازمی گردد به پیشنهاد قابل تأمل کی روش. در اینکه مرد پرتغالی و کم حوصله تیم ملی در این روزها همه لحظات را در فکر جام جهانی و چگونگی آمادگی تیم ملی است، شکی نیست. در اینکه او اعتبار و شخصیت کاری اش در این حرفه برایش از هر چیزی مهمتر است هم تردیدی نیست. اما در نقطه مقابل کی روش مردانی هستند که توقع از آنها اگر بیشتر از کی روش نباشد کمتر نیست.

روزی که پیشنهاد کی روش بابت در اختیار داشتن بازیکنان ملی پوش بعد از هر هفته لیگ مطرح شد، اولین جرقه نارضایتی ها زده شد اما طبق معمول فدراسیون فوتبال تا این لحظه خودش را کنار کشیده است و کی روش هم این روزها به ایران بازمی گردد و عجیب است که فدراسیون فوتبال هر روز دست روی دست می گذارد و نمی خواهد فکری به حال پیشنهادی کند که شاید خودشان هم چندان آن را قبول نداشته باشند.

کی روش عنوان کرده بازیکنان را یک روز و نیم می خواهد نه برای ریکاوری بلکه برای آماده سازی ذهنی بازیکنان برای جام جهانی. البته مسئله عجیب این است که شاکله اصلی تیم کی روش را مردان لژیونر ایرانی تشکیل می دهند و قاعدتا فضای ذهنی بازیکنان لژیونر ایران فضای جام جهانی را اینقدر درک می کنند که نیازی نباشد مردان ملی پوش حاضر در لیگ برتر اینطور بین باشگاه و تیم ملی گیر کنند. چون قاعدتا کی روش این فشار را به لژیونرها نمی تواند بیاورد که بعد از هر هفته لیگ شان برای اردوی یک و نیم روزه به ایران بیاید و طبیعتا همه تمرکز کی روش روی ملی پوشان داخلی است و جالب است کی روش می داند که برخی از مربیان وتیم ها چه اهمیتی بین هواداران دارند و مطرح شدن چنین پیشنهادی ولو برای موفقیت در جام جهانی برای هوادارانشان چندان مهم نیست. شاید این ایده کی روش خیلی هم خوب باشد اما به شرطی که سازوکار آن هم مهیا باشد. درست از روزی که این پیشنهاد رسانه ای شد از واکنش های برانکو می شد این حدس را چه موضعی نسبت به آن دارد. برانکو که سال گذشته هم به دلیل همین اتفاقات مشابه با کی روش وارد جدل لفظی شد، کاملا عیان و مشخص بود که نسبت به خواسته امسال سرمربی تیم ملی واکنش داشته باشد و نخواهد خنثی و بدون عکس العمل از کنار آن بگذرد. بی شک برای برانکویی که تا چند قدمی فینال آسیا رفت و نتوانست به سال ها حسرت پرسپولیس پایان دهد، به همین راحتی نخواهد بود که بازیکنان اصلی اش را بعد از هر بازی از دست بدهد.

به برانکو باید مربی مثل کرانچار را اضافه کرد. مرد کروات دیگری که از قضا او هم سابقه خوبی در ارتباط با کی روش ندارد و حتی در یکسری مقاطع در سال های اخیر با سرمربی تیم ملی وارد چالش های عجیبی شد. کرانچار در یکی از اظهارات اخیر خود اعلام کرده که این تصمیم کی روش را درک نمی کند. حالا شما فرض کنید فردا روزی این پیشنهاد که به باشگاه ها به صورت رسمی ابلاغ شده حالت جدی بگیرد. آیا شفر آلمانی مرد شماره یک این روزهای استقلال که نور امید را به آبی ها بازگردانده به راحتی از ملی پوشانش می گذرد؟

ظاهرا فدراسیون فوتبال تصمیم گرفته بین کی روش و مربیان لیگ برتری جلسه ای بابت ایجاد تعامل و همفکری برگزار کند. هر چند که برگزاری این جلسه از سال ها قبل طلب شده و مورد نیاز بود اما فدراسیون همیشه به عناوین مختلف این نشست را برگزار نکرده و اکنون هم برگزاری جلسه ای که قرار باشد یکی از مربیانش به صورت جدا با سرمربی تیم ملی جلسه داشته باشد روی خوشی ندارد. جلسه ای که در آن برانکو نباشد و قرار باشد سرمربی پرسپولیس به صورت جداگانه با کی روش رو در رو شود آیا نوعی تبعیض بین مربیان لیگ برتری به خصوص مربیان خارجی که سابقه شان نشان می دهد دل خوشی از کی روش ندارند نیست؟ آیا این روزها شفر کمتر از برانکو نیازمند بازیکنان اصلی اش است؟

لیگ به روزهای حساس خود می رسد و تجربه نشان داده حتی مربیان وطنی چه آنها که به صورت لسانی و چه آنها که به صورت قلبی از کی روش و برنامه هایش دفاع کردند با یک برد مویز می شوند و با یک باخت غوره و تازه در آن شرایط است که عقیده اصلی خود بابت پیشنهاد کی روش را نشان می دهد. آیا فدراسیون بابت چنین روزهایی و مطالبات سایر مربیان فکری کرده است؟

اینکه کی روش از فدراسیون خواستار بازی های مهم و بزرگ تدارکاتی باشد حق اوست. اینکه او دنبال برگزاری اردو به وقت مناسب باشد، حق اوست. اما فدراسیون چرا قبل از مشورت با مربیان لیگ به خصوص 4 تیمی که در لیگ قهرمانان آسیا هستند ابلاغ پیشنهاد کی روش را داده اند جای بحث و تبادل نظر دارد؟ به نظر می رسد این روزها همراه با تب و تاب زلزله در کشور باید منتظر زلزله چند ریشتری در فوتبال ایران باشیم و همین روزها است که شمشیرهای مربیانی چون برانکو، شفر و کرانچار برای ایستادگی مقابل خواسته کی روش از غلاف درآید و این فدراسیون است که می ماند و حوضش که هیچ گاه به موقع نوشدارو برای سهراب نداشته است.