در جست وجوی عیار حقیقی «بشار رسن»

حفظ رسن البته برای تیمی که هنوز حق خرید نفرات تازه را ندارد الزامی است و حتی وقتی مهدی ترابی و سروش رفیعی (در صورت کوتاه آمدن فولاد) در نیم فصل دوم به ترکیب قرمزها اضافه شوند، نمی توان رسن را خارج از معادلات محسوب کرد. همه اینها ما را به این باور پرطرفدار می رساند که پرسپولیس هرچه دارد از قدرت مهندسی و توان برنامه ریزی برانکو دارد.

بشار رسن هافبک عراقی و جوان تیم فوتبال پرسپولیس در اوایل فصل تازه لیگ برتر کشور به قدری خوب بازی کرده که برانکو ایوانکوویچ یک بار دیگر از سران این باشگاه خواسته است قرارداد وی را هرچه سریعتر تمدید کنند و او را در شرایطی قرار ندهند که قضایای امثال وحید امیری، فرشاد احمدزاده و صادق محرمی تکرار شود.

در مورد این هافبک مستعد نظرات متفاوتی وجود دارد، برخی می گویند او آن قدر خوب و پرتوان است که حتی نمایش های بعضاً عالی سال های اخیر وی نیز حق مطلب را درباره او ادا نکرده و شاید نقطه اوج حقیقی وی را نه حالا بلکه دو سه سال بعد و زمانی ببینیم که وی به مرز 25 و 26 سال سن رسیده است. گروه دیگری هم هستند که معتقدند وی به هیچ شکل با هافبک های فنی و توانای اخیراً لژیونر شده سرخ ها قابل قیاس نیست و حتی اگر ماکتی از آنها باشد، فقط یک شمایل کوچک است و 10 سال بعد هم توان مانور با توپ امیری را نخواهد یافت و هرگز به قدرت ارسال پاس های نفوذی و تودر احمدزاده و یا ارسال های دوار مسلمان نخواهد رسید.
 
کدهای راهنمای برانکو
شاید برای حل مشکل و رفع اتهام فوق باید به حرف های سرمربی کروات پرسپولیس توجه کرد که معمولاً با رجوع های مکرر و یا غیر مکرر به شاگردانش به زبان بی زبانی به همگان می گوید که عیار حقیقی آنها چیست و تا چه میزان باید روی آنان حساب کرد. سرمربی فکور و معمولاً آرام پرسپولیس رسن را یک سال و نیم پیش و در میانه های لیگ شانزدهم و پس از کش و قوس های مختلف و امتناع اولیه عراقی ها از آزادسازی وی در جمع شاگردانش دید. در آن دوران تعداد هافبک های خلاق پرسپولیس بسیار بیشتر و به تبع آن کار رسن به غایت سخت تر بود. اما وقتی کار سرخ ها در جام باشگاه های آسیا گره خورد و پرسپولیس به هفته های پایانی لیگ داخلی گام نهاد، رویکرد برانکو به رسن بیشتر و بیشتر شد و درخشش نسبی او در برخی بازی های سرخ ها به حدی رسید که عده ای در تمجید از وی افراط کردند و او را یک «مسلمان» جدید و یا «احمدزاده» ثانوی برای قرمزها نامیدند.

امروز که خبری از افراد فوق نیست و امیری هم راهی لیگ ترکیه شده بازی کردن رسن در ترکیب اصلی تبدیل به اصلی غیرقابل پرهیز شده و از هر سو به ماجرا نگاه کنید او نیرویی است که توان ایجاد گشایش را در کارهای تیم قرمزپوش پایتخت دارد و البته تمامی این گمانه زنی ها برای سیامک نعمتی هم صدق می کند که از شروع لیگ هفدهم آمد و بارها از نیمکت نشینی اش نالید ولی ماندنی شد تا امسال در کوچ دسته جمعی ستاره ها صاحب فضایی باز برای درخشش شود و حتی به یکی از ستاره های مسلم هفته دوم مسابقات لیگ هجدهم تبدیل گردد.
 
همچنان در محاسبات
حفظ رسن البته برای تیمی که هنوز حق خرید نفرات تازه را ندارد الزامی است و حتی وقتی مهدی ترابی و سروش رفیعی (در صورت کوتاه آمدن فولاد) در نیم فصل دوم به ترکیب قرمزها اضافه شوند، نمی توان رسن را خارج از معادلات محسوب کرد. همه اینها ما را به این باور پرطرفدار می رساند که پرسپولیس هرچه دارد از قدرت مهندسی و توان برنامه ریزی برانکو دارد. از هوشیاری مردی که به قدری قطعات و مهره ها را در پازل تاکتیکی اش خوب چیده که هرکس درون آن قرار می گیرد سهم خود را ادا کرده و به وسیله و مهره ای مؤثر در مکانیسم تیمی پرسپولیس و در جواب دادن سیستم گروهی تیم تبدیل می شود. شاید قابلیت های فنی نفر به نفر فرق داشته باشد و یکی به وضوح بر افرادی که پس از وی سکاندار آن پست شده اند چربش نشان داده باشد اما کلیت بازی پرسپولیس و فرآیند گروهی آن محفوظ مانده و هر چیزی سرجایش قرار گرفته و مثل یک زنجیره تیمی عمل کرده است.
 
روز به روز
در این زنجیره رسن هم یک مهره مؤثر و بسیار خوب نشان می دهد. او شاید برابر با برخی تعریف های افراطی صورت گرفته از وی نباشد اما روز به روز تبلور بیشتری می یابد تا از یک شمایل اولیه خوب به یک نمونه ثانوی درخشان تر برای قرمزها تبدیل شود. به مرد جوانی که وقتی از بازی های تیم های ملی امید و بزرگسالان عراق به هر دلیلی دور می ماند لبخند رضایت بر لبان پروفسور بیش از پیش می نشیند زیرا می بیند هافبک کارگشا و بدون حاشیه تیمش یک بار دیگر در دسترس او و وسیله ای برای پیروزی سرخ ها است.