در ستایش کاپیتانی که کاپیتان است

کاپیتان عادت به حضور در شادی های جمعی ندارد. نه وقتی همه دور گلزن تیم جمع می شوند خبری از کاپیتان است و نه وقتی همه روبروی تماشاگران می ایستند تا ایسلندی شادی کنند. او شادی اش را در عقب زمین انجام می‎دهد؛ آن هم در تنهایی خود. اما حساسیت جدال با السد باعث شد تا او بالاخره در پایان بازی در کنار همبازیانش به تشویق ایسلندی همراه با هواداران تیمش بپردازد. کاپیتان شاید سخت‎ترین دوران بازی اش را سپری می کند. آن هم وقتی تیم ملی را از دست داده و او هنوز نتوانسته با این موضوع کنار آید. کاپیتان دو گل حساس در آسیا برای پرسپولیس زده و حالا محبوب ترین بازیکن ارتش سرخ در بین هواداران است، با این حال هرچند سعی می کند خودش را آرام نشان دهد اما درونش ناآرام هست، هم نگران آینده پرسپولیس است و هم دلخور از اینکه راهی به تیم ملی ندارد، آن هم در شرایطی که هم سن و سال هایش دعوت می شوند.

پس از چند سال که بازوبند کاپیتانی پرسپولیس بین بازیکنان نه چندان بزرگ و پرستیژدار می چرخید، حالا پرسپولیس صاحب یک کاپیتان باپرستیژ است. یک کاپیتان به معنای واقعی «کاپیتان». کاپیتانی که حواسش به همه چیز است. دور و برش را خوب می بیند و محور اتحاد بازیکنان تیمش شده است. در روزهایی که اتحاد و جنگندگی بازیکنان پرسپولیس غبطه برانگیز شده نباید نقش کاپیتان این تیم را فراموش کرد. اوست که می تواند با یک تشر همبازی خاطی اش را سر جایش بنشاند و یا با یک پست اینستاگرامی به همبازی اش روحیه دهد. کاپیتان در شادی های جمعی حضور کمرنگی دارد اما در وقت مصائب و دشواری ها و جایی که لازم می بیند از حق تیمش دفاع کند حضورش پر رنگ و تاثیرگذار است. هر چند رابطه اش با برانکو به گرمی رابطه های مربی-کاپیتان در فوتبال ایران نبود اما ظاهرا تلاش برانکو برای نزدیک کردن کاپیتان به خود جواب داده و حالا مربی و کاپیتان پرسپولیس به شدت حامی و همراه یکدیگرند.

سیدجلال از اینکه نتوانست در جام جهانی برای ایران بازی کند، ناراحت است. هر چقدر هم که بخواهد که موضوع را برای خود و دیگران تمام شده جلوه دهد اما مشخص است که هنوز نتوانسته با موضوع عدم دعوتش به تیم ملی کنار آید. او از انگیزه اش برای بازی در جام جهانی گفت و از اینکه خط خوردنش از تیم ملی ضربه سختی به او زده. اما کاپیتان قرمزها زبانش را به انتقاد از تیم ملی و سرمربی اش باز نکرد و ترجیح داد خاطره روزهای همکاری با کی روش را خراب نکند. لازم نیست که خود به زبان آورد اما مشخص است که هنوز خود را مستحق حضور در تیم ملی می بیند. درخشش او در بازی های آسیایی پرسپولیس نیز می تواند موید استحقاق او برای بازی در تیم ملی باشد. او فراتر از آنچه از یک مدافع بالای سی و پنج سال انتظار می رود در زمین می درخشد. هنوز با مهاجمان حریف می پرد، سر می زند، تکل می زند و همچنان کم نمی آورد و در اغلب نبردها برتر از حریفش است.

کاپیتان تیم ملی را از دست رفته می بیند و همه امیدش به پرسپولیس است. پرسپولیسی که ناباورانه در زمانه محرومیت تا پای فینال آسیا رفته و چه چیزی بهتر از بالا بردن کاپ قهرمانی لیگ قهرمانان آسیا می تواند پایانی زیبا بر زندگی سراسر حرفه ای سیدجلال باشد؟ قهرمانی در آسیا می تواند هدیه ای باشد به کاپیتانی که رنجور از دعوت نشدن به تیم ملی، همه امیدش را به پرسپولیس و هوادارانش بسته است.