در مورد آزاردهنده ترین جمله عادل فردوسی پور

عادل فردوسی پور انسانی توانمند و دوست داشتنی است. بدون شک هیچ آدمی بی نقص نیست و این مساله در مورد عادل هم صدق می کند. با این وجود بی گمان برآیند کارنامه 20 ساله او را مخصوصا در برنامه نود باید مثبت و قابل قبول ارزیابی کرد. در عین حال اگر قرار باشد فقط یک نقل قول از عادل را یادآوری کنیم که مدام تکرارش کرده و هیچ وقت به دل نچسبیده، این جمله همان است که فردوسی پور در جشنواره پایان سال جام جم هم به زبان آورد: «من خودم را فرزند رسانه ملی می دانم.» عادل این حرف را پیش چشم فوجی از سران صداوسیما زد تا شاید زهر جملات قبلی و بعدی اش را بگیرد، اما دیدید که افاقه نکرد و سال به پایان نرسیده، عذر او را خواستند. در مورد تفاخر بی پایان عادل به فرزندخواندگی رسانه ملی اما دو نکته مهم وجود دارد که نمی شود از آن چشم پوشید.

یک- اساسا مشخص نیست اطلاق عنوان «رسانه ملی» به تلویزیون چه فلسفه ای دارد و چطور حتی آدم باسواد و نسبتا مستقلی مثل عادل فردوسی پور هم مدام تکرارش می کند. تلویزیون ایران به هیچ وجه یک رسانه ملی نیست، اگرچه خرجش را از جیب مردم می دهند. چطور ممکن است به این رسانه لقب ملی داد، در حالی که مردم حتی یک دقیقه هم به طور آزادانه آنتن آن را در اختیار ندارند؟ همین حالا یک ملت می گوید با عادل کاری نداشته باشید، اما مدیر شبکه سه او را حذف می کند و رییس سازمان هم قربان صدقه مدیر جوانش می رود. خب به کجای این رسانه می شود گفت ملی؟ اگر هم منظور به ضریب نفوذ و گستردگی پهنه تلویزیون است که این استدلال هم درست نیست.

امروز تلگرام شاید بخش زیادی از ضریب نفوذ صداسیما را داشته باشد؛ آیا تلگرام هم رسانه ملی است؟ از نظر پیشینه هم تا قبل از دوران ریاست ضرغامی هرگز چنین تعبیری در مورد تلویزیون به کار گرفته نشده بود و به نظر می رسد خلق این عبارت از همان لفاظی ها و شیرین کاری های خاص آقا عزت بوده است؛ گزاره غلطی که متاسفانه از سوی برخی از عوامل خود صداوسیما مدام تقویت شد و به شکل یک باور غلط عمومی در آمد. حالا آدم از کسی در آن دستگاه توقع ندارد؛ اما شما چرا مدام «ملی» می خوانیدش آقای فردوسی پور؟

دو- نکته مهم تر؛ عادل اگر واقعا خودش را فرزند رسانه موسوم به ملی می داند، پس امروز به هیچ وجه نباید از برخوردی که پدرش با او می کند دل آزرده باشد. بالاخره پدر است؛ یک روز دست نوازش «پورمحمدی» طور دارد و یک روز ترکه «فروغی» را بر سر فرزندش ارزانی می کند. به خصوص رسانه ملی شما که خیلی هم پدر بدسابقه ای است؛ 30 سال مفت و مسلم ربنای شجریان را پخش می کند و وقتی با شکایت طرف مقابل برای حق و حقوق مواجه می شود، تازه منت می گذارد: «امثال شجریان را من مشهور کردم» بعد هم طرف را قیچی می کنند و خلاص؛ درست مثل رضا عطاران یا حتی محمود بصیرت طفلی که صرفا به خاطر شباهتش به برخی دولتمردان قبلی حتی اجازه ندادند به بازی در همان نقش آبدارچی ادامه بدهد و امرار معاش کند!

خب این پدر، امروز سوزنش روی عادل گیر کرده و بیخود و بی‎جهت دلش نمی خواهد او را نگه دارد؛ آیا اعتراضی هست؟ مشکل عادل شاید این بود که در تمام این سال ها تصور می کرد طفل شیرین و دردانه سازمان است؛ مثل ته تغاری ها که هر کاری می کنند از گل نازک تر نمی شنوند. او اما اشتباه می کرد. ظاهرا این پدر هر عیبی داشته باشد، بین بچه هایش فرق نمی گذارد. همه آنها تاریخ مصرف مشخصی دارند. کاش حداقل حالا دیگر طرفت را شناخته باشی رفیق!