در مورد وحید امیری؛ معتمد همه مربیان

 یک بار یک کارشناس فوتبال در مورد وحید امیری می گفت: «من در ورزشگاه از تماشای این همه دویدن امیری خسته می شوم، خودش چقدر نفس دارد که نود دقیقه می دود؟ شاید هم او دو تا شُش داشته باشد!» این واقعی ترین توصیف برای ستاره کارگر فوتبال ایران است؛ یک نجیب زاده لر که از کف زمین فوتبال نان حلال سر سفره می برد.

امیری هیچ وقت کاری به حاشیه ها نداشته؛ سر پایین و موثر فقط در خدمت تیم بوده است. حالا مرور دو بازی اول تیم ملی زیر نظر دراگان اسکوچیچ نشان می دهد امیری در برنامه های این مربی کروات هم جا دارد.

اگرچه وحید 32 ساله است و کادرفنی تیم ملی روی نام خیلی از بازیکنان بالای 30 سال مثل اشکان دژاگه، شجاعی، امید ابراهیمی و وریا غفوری خط قرمز کشید، اما امیری بازیکنی نیست که بتوان چشم از او پوشید. توانی که وحید درون زمین می گذارد تناسبی با سن شناسنامه ای او ندارد. اصلا انگار با یک جوان بیست ساله طرفیم. صد البته فوتبال امیری فقط هم همین دویدن ها و جنگیدن ها نیست. او بسیار زیرک است و نمونه این هوش بالا را در گل اول تیم ملی برابر بوسنی دیدیم؛ جایی که امیری توپ را از مدافع حریف گرفت، برای کاوه انداخت و ما پیش افتادیم.

این دقیقا شبیه کاری بود که وحید در بازی نیمه نهایی لیگ قهرمانان برابر النصر عربستان انجام داد و آنجا گل صعود به فینال را برای مهدی عبدی ساخت. در یک نمونه کلاسیک دیگر، وحید سه سال پیش هم در دقیقه نود بازی با سیاه جامگان تا آخرین ثانیه توپ را تعقیب کرد و پاس گل سه امتیازی را به علی علیپور داد. این شمایلی از یک ستاره ستودنی است؛ پسر مثبت فوتبال ایران که حیف است فقط با لایی زدنش به جرارد پیکه به یاد آورده شود.