در نقد بهانه جویی های کی روش: بگذار دلمان خوش باشد!

1_فوتبال ما پراست از اما و اگرها و باید و شایدها. پر از هیاهو و تناقض هایی که می مانی کدامش را باور کنی. با این امید که یکی جلوی نادیده گرفتن تلاش های فدراسیون فوتبال و زحمات مربیان لیگ را باید بگیرد سطرهایی بعدی را بخوانید.

2_فقط در ایران است که مربی تیم ملی به این نتیجه می رسد اگر در چهل روز باقیمانده تا جام جهانی ملی پوشان در اختیارش باشند می توانند پابه پای رونالدو در روسیه بدوند و تنه به تنه اش بپرند بالا و پایین. کیروش وقتی در پرتغال  بود هم جرات داشت چنین طرحی بدهد؟

3_نمی دانیم از میان این جنجال ها بازنده کیست و برنده چه کسی. نمی فهمیم چگونه می شود یکی مثل شفر بازی برگشت استقلال و الهلال را مهم تر از ایران - مراکش بداند و بعد در حالی که برانکو، دایی و همه مربیان لیگ دادشان از   شرط کیروش به هوا رفته او از همکاری با کیروش و تیم ملی سخن می گوید.

4_ما نمی دانیم چگونه است کیروش به خود می تواند اجازه دهد در قبال چند نقد و سوال علی کریمی به او توهین کند و بعد تصور کند می تواند با عکس یادگاری گرفتن در کنار پروین و دایی جایگاه خودش را ترمیم نماید. آیا کیروش نمی بیند دایی هم با این طرح و شرط و خواسته غیرمنطقی اش قویا مخالفت کرده؟

5_ما مانده ایم چگونه می شود برخی لژیونرهای نیمکت نشین آماده باشند و ملی پوشان شاغل در لیگ ایران ناآماده. چگونه می شود حتی بازیکن فیکس تیم های لیگ قطر هم از ستاره های لیگ ایران سرپنجه تر هستند و چرا هیچ مربی دیگری به این نتیجه نمی رسد که شرط موفقیت تیمش در روسیه این است که ملی پوشان قید باشگاه های زبان بسته را در روزهای حساس آخر فصل بزنند و در اختیار تیم ملی باشند.

6_ما مانده ایم چگونه است که هشتاد درصد نفرات فیکس تیم ملی لژیونر هستند و شرط موفقیت تیم ملی می شود اردوی چهل روزه ملی پوشان داخلی. با وجود همه این حرف ها یک سوال از آقای کیروش داریم؛ فرض که باشگاه های ایرانی و مربیانش قربانی تیم ملی شوند و ستاره های لیگ ایران از امروز تا جام جهانی در اختیار شما. اصولا آیا تضمینی هم برای موفقیت می دهید یا اینکه آنوقت یا زمین کج است و یا هوا سرد و توپ کم باد و.....

7_ یادش بخیر؛ با حشمت مهاجرانی به عنوان تنها تیم آسیایی به آرژانتین رفتیم و در گروه مرگ زندگی کردیم. با دهداری ها یک دنیا دیگری از فوتبال مان را دیدیم و اخلاق را. با مایلی کهن دلمان خوش بود علاوه بر تغییر نسل چهار مرد سال آسیا داشتیم و عربستان و کره را به توپ بستیم، با ایویچ و جلال طالبی دلمان خوش بود سازمان دفاعی مان مستحکم است اما نه با اتوبوس و در جام جهانی رنگ برد را می بینیم. با پروین، پورحیدری و برانکو دلمان خوش بود به قهرمانی آسیا، با دایی دل خوش داشتیم به جوانگرایی اش و نوید فردایی بهتر با مربی کم هزینه و وطنی و با قلعه نوعی بهانه داشتیم که اسیر ضیافت پنالتی ها شده ایم و با کیروش آسوده خاطر بودیم از صعودهای بی دغدغه به جام جهانی اما این وسط نمی دانیم چگونه باید با ندیدن بازی های لیگ، سفرهای گاه و بیگاه و طولانی و پروازی بودن مربی، اخراج توهین آمیز پیروانی و نکونام و دیگر ایرانی ها، انتخاب عجیب بیت آشور و نظری ها و یک روز پیراهن آل اشپورت را بی کیفیت دانستن و فردایش با توافق مالی همان را برتن کردن و خیلی چیزهای دیگر کنار بیاییم. ما تازه داشتیم به این عجایب عادت می کردیم که حالا...

8_برای توجیه ناکامی احتمالی خیلی راهکارهای دیگر هم وجود داشت. ما می خواستیم مربی منچستر و رئال مادرید یادمان بدهد یک لیگ منظم و پویا یعنی چه. ما دلمان خوش بود مربی طراز اول جهانی اهل بهانه جویی و به استقبال ناکامی رفتن نیست اما انگار آن مشت های گره کرده و آن جنگ روانی ها فقط برای بازی با دو کره و ازبکها کاربرد دارد. بله، ما با مایلی کهن ها، دایی ها و پروین ها بدون امکانات و بازی تدارکاتی و با پیراهن شکاری هم همین راه را رفته بودیم و خوب هم رفته بودیم...

9_ بگذار دلمان خوش باشد به نباختن هایت و مبارزه طلب بودن هایت آقای کیروش... بگذار این روزهای آخر همان مربی محبوبی باشی که بودی ... با خودت نجنگ ... بت درونت را بشکن اما خودت را نه لطفا!

نویسنده: رضا ریاضتی