در نقد جشن انفرادی سرمربی تیم ملی بعد از صعود

امروز همه خوشحالند. فردای صعود همه از اقتدار یوزپلنگ ها حرف می زنند، از رکوردهای تیم ملی، از اقتدار خط دفاعی. از اینکه سیستم بازی تیم ملی به حریفان اجازه نداد تا یک شوت به چارچوب دروازه ما شلیک شود. از اضافه شدن بازیکنان جوان به تیم ملی و رسیدن شان به ترکیب اصلی. از شکسته شدن تابوی دو صعود متوالی به جام جهانی. خوشحالیم که بعد از برزیل دومین تیم حاضر در جام جهانی هستیم و حالا که غرور فوتبالی مان به اوج رسیده باید از این تیم ملی و هر آنچه باعث رقم خوردن این اتفاقات خوب شده سپاسگزار باشیم. البته که برای قدردانی نگاهمان به یک جا معطوف می شود. جایی روی نیمکت تیم ملی که رهبر کادر فنی ایستاده است. امروز همه از کی روش حرف می زنند. سیل پیام های محبت آمیز به سوی او روانه شده و هر آن کس که چیزی جز این گوید محکوم به دوست نداشتن تیم ملی یا دشمنی است اما نقد نمرده و در روز جشن و شادی هم می شود نقد کرد و این به معنی دشمنی نیست.

هر چند کارلوس عزیز در همین کنفرانس بعد از برد مقابل ازبکستان و در لابه لای کلماتی که همه را به برپایی جشن و لذت بردن از صعود ترغیب می کرد باز هم از رسانه ها گلایه داشت که از تیم ملی حمایت نکرده اند اما یقین داریم همه اهالی رسانه حتی آنهایی که افکار فوتبالی و مدیریتی او را نمی پسندند نیز از این برد و صعود به اندازه تک تک مردم ایران خوشحال و شادمانند.
ما هم مثل کی روش، دستیاران او، بازیکنان تیم ملی و ارکان فدراسیون و دست اندرکاران تیم ملی از این صعود خشنود و سرخوشیم اما رسانه بدون نقد رسانه مرده است و حتی از دل جشن و رفتار مرد اول این صعود هم می توان نکته ای بیرون کشید که نامتعارف به نظر می رسد و نقد برانگیز است.

کارلوس کی روش مربی محترمی است و به هیچ وجه نمی توان دستاوردهای او برای فوتبال ملی ایران را زیر سوال برد. نتایج تیم ملی و اقتداری که در بازی هایش در این دوره از مرحله مقدماتی جام جهانی داشته فوق العاده است. با وجود امکانات محدود و کمبودهایی که وجود دارد دست یافتن به چنین موفقیتی جای تبریک دارد.

امروز همه از کی روش حرف می زنند و اینکه فوتبال ایران مدیون اوست. البته که دوباره عده ای مقایسه مربی خارجی و داخلی را پیش کشیده اند و موفقیت بزرگ کی روش را شبیه به میخی بر تابوت مربیان داخلی می کوبند اما واقعیت این است که مرزبندی مربی خارجی و داخلی ریشه در نگاهی سطحی به فوتبال و مربیگری دارد و شاید مرزبندی بین مربی خوب و بد عقلانی تر باشد. حالا کی روش مربی محبوبی است و شاید بد گفتن از او گناه باشد. امروز همان روزی است که می شود تک تک محسنات او و اقدامات مفیدش برای فوتبال ایران را برجسته کرد و به آنها نازید. اینکه دل سپردن به توانایی های او و چشمپوشی به تمام ایرادها و غر زدن هایش جواب داده و حالا منتقدانش هم خودشان یک پا کی روشی پور هستند و چیزی برای تاختن به او ندارند.

اما باور کنید برای منتقد بودن همیشه نمی توان دشمن بود. می شود تیم ملی و ارکانش را دوست داشت و به آنها منتقد شد. می توان حتی از نوع بازی تیم ملی در روزی که ازبکستان را راحت شکست داده و به جام جهانی رسیده ایراد گرفت و به رفتار مربی اش در جشن بعد از صعود انتقادی جدی وارد کرد.

همین جا مشخص کنم این انتقاد تنها موضع شخصی نویسنده مطلب است و شاید در لابه لای مطالب متعدد در تمجید از تیم ملی و سرمربی اش وصله ناکوک به نظر برسد اما حتما در کنار این تمجیدها می توان به جشن شخصی کارلوس و بولد کردن دستاورد شخصی اش هم اشاره ای داشت.

طی چند سال اخیر و به سبب تصاویر و لحظه هایی که از کی روش برای احترام به ایران و تعصبش نسبت به پرچم و کشور محل فعالیتش دیده ایم، بارها این جمله را شنیده ایم که« انگار از خود ایرانی ها ایرانی تر است». هر چند بستن ساعت مچی با طرح پرچم ایران، دستبندی با همین زمینه رنگی و بیرون زدن رگ در مواجهه با داور استرالیایی نمی تواند به اندازه کافی برای رسیدن به این نتیجه مجابمان کند اما حداقل برای بسیاری از مردم و حتی اهالی رسانه کارکرد لازم را داشته است. فارغ از اینکه بخواهیم استدلال دوستداران کی روش برای داشتن عرق او نسبت به ایران را زیر سوال ببریم و چنانچه این مهم را بپذیریم نمی توانیم پارادوکس بین علاقه و تعصب او به ایران و تیم ملی با رفتارش در جشن صعود را بپذیریم.

کارلوس کی روش بلافاصله بعد از سوت پایان بازی با ازبکستان و مسجل شدن دومین صعود همراه با تیم ایران به جام جهانی پیراهن شماره 4 تیم ملی را به دست گرفت و با این پیراهن و نشان دادن عدد 4 مشغول جشن و پایکوبی شد. هر چند کارلوس در جشن ایسلندی میانه میدان همراه بازیکنان و کادر فنی شراکت داشت و خوشحالی اش را با هواداران سهیم شد اما آنچه بیشتر به چشم آمد همان پیراهن شماره 4 و تاکیدش روی کاری که موفق به انجام شده، بود.

علت این خوشحالی البته نه در آن لحظه اما بعد از آن لحظات احساسی و هیجانی مشخص شد؛ کی روش اولین مربی است که چهار بار با تیم های مختلف به جام جهانی صعود کرده و از این حیث به رکوردی فوق العاده دست یافته است که شاید تا سال ها نصیب هیچ مربی در دنیای فوتبال نشود. با مرور اسامی که بعد از کی روش در رده بندی این رکورد قرار گرفته اند، به دستاورد بزرگ سرمربی تیم ملی می بالیم اما واقعیت این است که بولد کردن بیش از اندازه این دستاورد و رکورد توسط شخص کی روش تا حدود زیادی از وجهه و اعتبار او نزد اهلی فوتبال کم خواهد کرد و این رفتار به نوعی نقطه ضعف او به حساب می آید.

باور کنید مربیان بزرگ دنیای فوتبال که به دستاوردها و موفقیت های بزرگی دست یافته اند هیچ گاه چنین اتفاقی را به دست خود رقم نمی زنند و به رسانه ها و دوستداران شان اجازه می دهند تا از این موفقیت ها و رکوردها حرف بزنند و بنویسند.

 از طرفی کی روش که از ابتدا تا انتهای جشن این پیراهن شماره 4 را در دست داشت و تا لحظه خروج از زمین آن را به دوربین ها نشان می داد و حتی با خودش به برنامه نود برد همان مربی است که به ایرانی بودن و عرق بیش از حد به ایران و تیم ملی مشهور شده اما عجیب است که دستاورد شخصی برای او به موفقیتش همراه با تیم ملی اولویت دارد. شاید اگر کی روش پیراهن شماره 2 را به عنوان نشانه ای برای دو صعود متوالی تیم ملی ایران – که برای بار اول اتفاق افتاد – با خودش به جشن می برد، می شد با حرکت بدیع او به وجد آمد اما باید پذیرفت هیچ مربی بزرگی در دنیا بعد از موفقیت های اینچنینی تا این اندازه و به این شکل موفقیت های شخصی و رکوردهایش را بولد نمی کند و جلوی چشم مان نمی آورد. فقط امیدواریم این رفتار کی روش در ادامه مواجهه او با منتقدانش در رسانه ها و فوتبال ایران نباشد.