در پاسخ به انتقادها/ شکست هایی متناسب با ژانر بازی پرسپولیس

باخت بد و سنگین در دوحه همه پرسپولیسی ها را شوکه کرد. هیچ کس از صدرنشین مطلق لیگ برتر و تیمی که در مسابقه نخست آسیایی اش بردی قاطع به دست آورده بود انتظار این شکست را نداشت. شکستی که در پی یک نمایش ضعیف حاصل شد و البته با نمایش انفرادی ضعیف بیشتر بازیکنان شاخصش همراه بود. در این میان طبیعی بود که بعد از باخت انتقادهایی نسبت به برانکو و کادر فنی پرسپولیس صورت بگیرد. انتقاداتی که از بازی دادن به ربیع خواه شروع می شود و تا بازی با دو هافبک دفاعی و شکل تعویض ها ادامه پیدا می کند. برانکو که به ایران بیاید حتما به این انتقادها پاسخ می دهد اما قبل از آن می شود نکاتی را مطرح کرد تا قضاوت درست تری درباره این باخت داشته باشیم و از دریچه بهتری آن را ببینیم.

سوال بزرگ از منتقدانی که می گویند چرا پرسپولیس مقابل تمام تیم ها به یک شکل بازی می کند این است که بارسا، رئال مادرید یا تیم های دیگری که فوتبال پرواکتیو بازی می کنند (سبکی از فوتبال که تیمی بر اساس توانایی ها و قابلیت خودش بازی می کند) در طول یک فصل چند مدل بازی می کنند و چقدر خودشان را تغییر می دهند؟ البته این به آن معنا نیست که آنالیزی روی حریفان انجام نمی دهند و اطلاعاتی از قابلیت های حریفان ندارند اما سبک خودشان را پیش می گیرند و کوتاه هم نمی آیند. پرسپولیس هم سه فصل است که این سبک بازی را پیش گرفته و روندی را ادامه می دهد. در واقع تیم برانکو در هر مسابقه سعی می کند فوتبال خودش را تکرار کند اما این بدان معنا نیست که آنالیز ضعیفی از حریف داشته یا نسبت به توانایی هایش بی اهمیت است. پرسپولیس روی السد هم کار کرده بود و می دانست باید چه کند و چه نکند اما این دلیل نمی شود که با توجه به اطلاعاتش از حریف تغییراتی در تیمش بدهد و حتما به موفقیت برسد.

اگر بازی فرمالیته با مشکی پوشان را کنار بگذارید پرسپولیس امسال سه بازی مهم را باخته، یکی الهلال در فصل قبل لیگ قهرمانان، دیگری پیکان و حالا السد دوباره در آسیا. پرسپولیس در طول 45-40 مسابقه سه تا را باخته اما انتقادهایی که بعد از هر سه باخت شده تکراری بوده و تحلیل ها کلیشه ای. مثلا اینکه چرا تیم یک شکل بازی می کند یا مقابل تیم های بزرگ مشکل دارد. اما واقعیت این است که تیمی با هر میزان از قدرت و هر مدل بازی در طول فصل حتما شکست می خورد و شاید شکست هایش بیش از دو یا سه بار باشد. در واقع غیر از آرسنالی که فصل 2004-2003 بدون شکست قهرمان شد در تمام این سال ها تیمی را پیدا نمی کنید که بدون باخت پیش رفته و به عنوانی رسیده باشد.

پرسپولیس باخته و باید پذیرفت حتی تیمی با این کیفیت هم می تواند شکست بخورد. در واقع مدلی از بازی فوتبال که پرسپولیس دنبال می کند بعضا با چنین عواقبی همراه خواهد شد و همانطور که برد پرگل و با نتایج خوب می تواند در پی داشته باشد شکست سخت هم خواهد داشت. نمونه اش بایرن مونیخ که در لیگ قهرمانان اروپا چهار گل از رئال مادرید خورد، بارسایی که سه گل از یووه و سه گل از پی اس جی دریافت کرد. شکست 6 گله پاریسی ها از بارسا و نتایج مشابه زیاد است اما چرا از این قبیل تحلیل ها در آنجا نمی بینید؟ چطور می شود اینجا اینطوری به یک مربی تاخت و همه تصمیماتش را زیر سوال برد؟ البته که باید از کادر فنی پرسپولیس انتقاد کرد اما اساس این انتقادها درست نیست و اصل راه را اشتباه می رویم.

تیمی که با این سبک بازی مقابل حریفان قرار می گیرد و مدام در فکر پرس از جلو و فشار است، هم بردهایی با نتیجه خوب می آورد (برد 4 بر 2 مقابل استقلال، بردهای پرگل مقابل الوحده و الاهلی) هم باخت هایی اینچنین سنگین دارد. واقعیت این است که فوتبال را باید بر اساس ژانر دید و بر همان اساس قضاوت و تحلیل کرد. ژانر پرسپولیس برانکو این است؛ فوتبالی پرواکتیو که با ژانر بازی تیم ملی کی روش تفاوت عمده دارد؛ ژانری که حاصل بازی هایش برد یا باخت با حداقل اختلاف گل بوده است. اینها تفاوت ژانر است. مگر بارسا سه گل از یووه نخورد یا بازی تاتنهام - یووه که هر دو تیم دنبال پرس از بالا بودند، پرگل نشد؟

کادر فنی پرسپولیس قبل از بازی هم می دانست السد یکی از بهترین تیم های حال حاضر آسیاست. در واقع السد این فصل از الهلال این فصل در مقطع کنونی تیم بهتری است؛ هم تیم باکیفیت تری است هم تعادل بیشتری دارد، هم در هر پست بازیکنانش با استاندارد بالایی بازی می کنند. کادر فنی پرسپولیس هم این نکات را می دانست اما السد فعلی با در نظر گرفتن اینکه تیم ها بعد از مرحله یک هشتم تغییر می کنند، هم از الهلال بهتر است هم از الریان، هم از الجزیره، هم از الغرافه. در واقع السد در کنار الدوحیل بهترین تیم های عربی لیگ قهرمانان هستند.

کادر فنی پرسپولیس با آگاهی از قدرت و توان السد آماده این نبرد شد اما در روزی که 7-6 نفر از بازیکنان تیم روز بدی داشتند شرایط کلا به هم ریخت. البته این اتفاق خیلی کم در پرسپولیس رخ می دهد و آخرین بار در دیدار رفت مقابل پیکان چنین وضعیتی حادث شده بود. بار دیگر تکرار می کنیم که باید فوتبال را در ژانر دید. این نخستین بار نبود که پرسپولیس ریسکی بازی می کرد و سعی داشت پرس از بالا بزند اما سه شنبه شب، شب بد پرسپولیس بود. یکی از بدترین ها طی دو سه سال اخیر اما اینکه بگویند این تیم در بازی های بزرگ به مشکل برمی خورد، پذیرفتنی نیست. شاید اینها فراموش کرده باشند که پرسپولیس در بازی بزرگ استقلال را 4 بر 2 شکست داد. شاید برد سه بر یک مقابل الاهلی را با یک بازیکن کمتر فراموش کرده باشند. شاید بازی برگشت نیمه نهایی با الهلال را ندیده باشند که بدون طارمی به تساوی 2 بر 2 انجامید در حالی که پنالتی حریف با خطایی بیرون از محوطه جریمه حاصل شد و تا آخرین لحظات تیم برانکو تیم برتر میدان بود. در آن مقطع پرسپولیس بدون 5 بازیکن اصلی اش شکست تلخی مقابل الهلال متحمل شد و حالا خود الهلال بدون 6-5 بازیکن اصلی اش به استقلال می بازد تا میزان تاثیرگذاری در اختیار نداشتن 6-5 بازیکن اصلی یا بد بودن همزمان 7-6 مهره اصلی در یک مسابقه لیگ قهرمانان به چشم بیاید.

واقعیت را باید پذیرفت؛ اینکه این مدل شکست ها برای تیمی با این سبک بازی حتما پیش می آید اما آنهایی که پرسپولیس برانکو را باور کرده اند نباید ایمان شان را نسبت به این تیم از دست بدهند. آنهایی که تصور می کنند با یک برد بهترین تیم آسیا هستند با یک باخت در ناامیدی محض به سر می برند اما باید منتظر برخاستن این تیم بود و شاید این شکست مثل باخت فصل قبل در دوحه مقابل الریان شرایط پرسپولیس را در ادامه راه بهتر کند.