دغدغه های شیرین برانکو/ قیام نیمکت نشین ها علیه ستاره ها

هنوز ذهن برانکو را نخوانده ایم و به نظر می رسد پروفسور این بار پیچیده تر از آن شده که وارد لابیرنت های افکارش شویم و بدانیم منظورش از همه تغییراتی که قبل از شهرآورد در تیمش ایجاد کرد چه بوده است.

این تغییرات می توانست حکم تنبیه داشته باشد برای آنهایی که مقابل السد خوب نبودند؛ اینکه بدانند با کوچکترین غفلتی شاید جایشان را در ترکیب اصلی از دست بدهند و اینقدرها هم که فکر می کنند موقعیت شان نزد سرمربی تیم محکم نیست. این تغییرات می توانست حکم احتیاط را هم داشته باشد. مثلا برای بیرانوند که نقش پررنگی در گل های خورده مقابل السد نداشت یا شجاع خلیل زاده که بازیکن محبوب سرمربی است. این تغییرات همچنین می توانست یک ریکاوری بدنی برای بازیکنان اصلی باشد تا تیم برای بازی استقلال در فرم بدنی مناسب باشند.

دلیل تغییرات برانکو هر چه باشد حالا به سرگیجه های او افزوده است. شاید برانکو را در ذهن تان مربی تصور کنید که خیلی سخت از اصولش کوتاه می آید و طبق این فلسفه اگر بداند فلان بازیکن در آن پست بهترین است دیگر بعید است بازیکن دیگری برای آن پست شانس بازی داشته باشد اما حالا و بعد از بازی استقلال خوزستان شرایط تا حدودی تغییر کرده و پیچیده شده است.
 
مصلح علیه نیمکت نشینی
قبل از این شایان مصلح را بازیکن کاملی برای پرسپولیس نمی دانستیم. مدافع چپ بلند قدی که در فاز حمله خوب است، خوب جلو می رود، خوب سانتر می کند و حتی خوب سر می زند و می تواند در بازی مستقیم به کار تیم بیاید و گره گشایی کند. با تمام این محاسن او در فاز دفاع و وظیفه اصلی اش کوتاهی های بارزی داشت تا جایی که نمی توانست دست برانکو را بگیرد و اتفاقا در بدترین شکست مقابل الهلال یکی از بدترین ها بود.

همین مصلح نه چندان متعادل مقابل استقلال خوزستان نمایشی فوق العاده ارائه کرد. هر چند تیم ویسی مجموعه ای بحران زده و رده ماقبل آخر جدول بود اما نمایش مصلح در این مسابقه را می شود با دقت بیشتری تماشا کرد و به این مهم رسید که او با این بازی دیگر از نیمکت نشینی های طولانی که اخیرا آزار دهنده تر هم شده بود، خسته شده و علیه این روال خسته کننده قیام کرده است. البته که برانکو هیچ وقت انصاری را در بازی مهمی مثل دیدار با استقلال بیرون نمی گذارد تا مصلح را به زمین بفرستد اما وقتی شرایط پیچده شود او مدافع چپی است که هم می تواند دروازه تیمش را نجات دهد و هم می تواند گل بزند ؛چه چیزی بهتر از این؟
 
چشم پوشی از محرمی، سخت ترین کار
با توجه به اینکه شجاع خلیل زاده مدافع مورد علاقه برانکوست و سیدجلال در نقش کاپیتان و لیدر تیم در پست خود رقیب ندارد پس چاره ای جز انتقال محمد انصاری به دفاع چپ نخواهد ماند. در این شرایط حسین ماهینی قاعدتا باید گزینه اول دفاع راست باشد اما چند هفته ای است محرمی شده همان بازیکن فوق العاده سال گذشته. بازیکن جوانی که اتفاقا در بازی های بزرگ مثل همین شهرآورد تهران یا دیدارهای لیگ قهرمانان درخشی فوق تصور داشت و بیرون گذاشتنش از ترکیب در مراحل حذفی سخت ترین کار به نظر می رسید. حالا این اتفاق دوباره برای برانکو رخ داده و گذشتن از صادق اصلا راحت نخواهد بود.

انتقال ماهینی به خط میانی برای چهار مسابقه پیاپی باعث تا محرمی دوباره خودش را بشناسد و تبدیل به همان بازیکنی شود که می توان فیلمی از نفوذها و حرکات انفرادی اش را به صورت جدا گانه تحلیل و بررسی کرد و لذت برد. محرمی البته بدشانس بود که بازی با السد را به خاطر یک بیماری بدموقع از دست داد و از ابتدا در ترکیب بازی استقلال خوزستان قرار نگرفت اما برای شهرآورد رقیب مستقیم ماهینی برای بازی در دفاع راست خواهد بود. حالا اگر برانکو بخواهد کمی احتیاط کند و درصد ریسک را پایین بیاورد از ماهینی که در دفاع استاندارد لازم را داشته بهره خواهد برد اما اگر بخواهد جناح چپ استقلال را آزار دهد از زوج دلپذیر فرشاد - صادق بهره خواهد گرفت و همین می تواند یک چالش ذهنی برایش باشد.

 وقت رونمایی از زوج استاندارد فرا نرسیده؟
حتی اگر بپذیریم که محسن ربیع خواه بازیکن منضبط، حرف گوش کن و بدون اضافه کاری است اما کمال کامیابی نیا و احمد نوراللهی هر دو کیفیت بالاتری نسبت به او دارند و قاعدتا باید جلوتر از او در ترکیب اصلی باشند. پرسپولیس برانکو بعد از رو آوردن به آرایش خطی در میانه میدان با زوج ربیع خواه - کمال شرایط نسبتا خوبی پیدا کرده بود که کامیابی نیا برای مدتی از دور خارج شد . زوج ماهینی - ربیع خواه البته دلپذیر نبود اما کار را پیش می برد. زوج نوراللهی - ربیع خواه هم خیلی کم امتحان شد و احمد بیشتر به عنوان بازیکن ذخیره در پست هافبک کناری به میدان رفت.

بازی با استقلال خوزستان فرصتی بود تا زوج ایده آل نوراللهی - کامیابی نیا به میدان بروند و البته نمایشی قابل قبول و استاندارد ارائه دهند. بدون شک برانکو نمی تواند چشم به قابلیت های هیچ کدام از این دو بازیکن که در فاز حمله و دفاع بالانس دارند ببندد و هر چقدر هم که ربیع خواه را دوست داشته باشد حتما تا روز بازی با استقلال به این فکر خواهد کرد که با استفاده از زوج نوراللهی - کامیابی نیا چقدر به ارائه بازی دلخواهش و رسیدن به پیروزی قاطعانه نزدیک تر خواهد شد و این چالش ذهنی دیگری برای او خواهد بود.

نعمتی یا رسن؛ کدام شان شبیه ذخیره ها هستند؟
حتی اگر محسن مسلمان به خاطر شرایط انضباطی و درون تیمی از افکار برانکو خارج شده باشد (با در نظر گرفتن اینکه در چهار بازی اخیر حتی به عنوان تعویض سوم هم به میدان نرفته) بشار رسن و سیامک نعمتی ذخیره هایی هستند که با نمایش های قابل قبول و ظرفیت فنی بالای شان ذهن برانکو را به چالش دعوت کرده اند. بازی رفت با استقلال و نمایش رسن را به خاطر بیاورید که در نخستین شهرآورد تهران با 21 سال سن چه فوتبالی بازی کرد و ستاره میدان بود. هر چند بشار بعد از بازگشت از اردوی تیم زیر 23 سال عراق از ترکیب اصلی دور شد اما توانایی های او آنقدر بالا هست که وقتی برانکو او را کنار احمدزاده روی دو کفه ترازو بگذارد به سوی چشمانش برای اینکه دقیقا بداند کدام یک سنگین تر شده و پایین تر رفته بی اعتماد شود و شک کند.

این اتفاق درباره جناح چپ هم صادق است با این تفاوت که رقیب نعمتی در این پست بازیکن ملی پوش و کاملی به نام وحید امیری است. در واقع نعمتی هم مثل مصلح بدشانس است که رقیبش بازیکنی کامل، بدون نوسان و در خدمت تیم است که اتفاقا خلاقیت بالایی دارد و جزو سه بازیکن برتر تیم طی دو فصل اخیر بوده است. با این حال آنچه نعمتی در دو سه بازی اخیر نشان داده می تواند برانکو را به چالش تازه ای دعوت کند؛ اینکه مثلا اگر منشا روی فرم نبود یا در بازی بزرگ کارآیی لازم را نداشت سیامک مهره مناسبی برای قرار گرفتن کنار علیپور در خط آتش است و می تواند رقابتی تازه با مهاجم نیجریه ای و صمیمی ترین دوستش آغاز کند.