دم شما گرم آقا!؛ دم شما گرم!

می گوید مدرسه فوتبال لوکس و پنج جفت کفش برند، هیچ بچه ای را تبدیل به یک ستاره بزرگ نکرده. می گوید فوتبال ورزش فقراست و او به سهم خودش فضایی باز کرده تا بچه های این قشر بخت شان را برای ستاره شدن بیازمایند. هزار آفرین هم برای مهدی کم است انصافا. نه؟

سوپراستار پیشین تیم ملی دست روی یک نکته بامزه می گذارد که وقتی مصاحبه های بازیکنان قدیمی را مرور می کنی، می بینی عین حقیقت است: «دوره ما بیشتر پدر و مادرها با فوتبالیست شدن بچه ها مخالف بودند، اما الان والدین اشتیاق دارند بچه های شان فوتبالیست شوند و به این منظور حسابی هم خرج می کند.» دقیقا همین است. مصاحبه چند بازیکن بزرگ را خوانده اید که گفته بودند بعد از هر بار فوتبال بازی کردن در زمین خاکی یک دست کتک سیر از پدرشان می خوردند و به خاطر زانوهای خونین، کلی هم ملامت از مادر می شنیدند؟ راز ستاره شدن در مستطیل جادویی انگار همین سماجت، همین «نه» شنیدن و مشتاق تر شدن است. اینجا جایی برای نازپروده ها نیست. نه اینکه هیچ بچه پولداری هیچی نشده باشد، اما انگار نان و آب سفره فوتبال به گلوی فقرا گواراتر است.

مهدی مهدوی کیا تا به حال بارها پیشنهادهایی برای هدایت تیم های لیگ برتری داشته. او می توانسته راحت و آسوده کت و شلوار بپوشد، لب خط برای عکاس ها ژست فریاد زدن بگیرد و دستمزد میلیاردی هم داشته باشد. مهدی اما گنجی است که سراغ گنج یابی رفته. به قطعیت می توان گفت در مورد ارزش کار او پنج، 10 یا 15 سال دیگر خیلی بیش از این حرف ها خواهیم شنید؛ زمانی که محصولاتش یکی، یکی به سطح اول فوتبال تزریق شدند و باز این برکه خلوت را پر از ماهی های رنگی کردند. مهدی مهدوی کیا عاقله مرد دوست داشتنی این فوتبال است؛ از آنها که یکی شان واقعا کم است. ای کاش از این ستاره ها روی دوش فوتبال ایران بیشتر داشتیم. دمت گرم، خیرت قبول.

نویسنده: شاهین تهرانی