دنبال مربی بزرگ باشید نه بازیکن!

چرا استقلال سال 92 به فینال نرسید و پرسپولیس امسال با وجود بسته بودن پنجره نقل و انتقالاتش رسید؟ رمزگشایی از این اتفاق می تواند به همه فوتبال ایران کمک کند، فوتبالی که هوادارانش به سبک خاورمیانه همیشه دنبال یک قهرمان می گردند در درون زمین چمن، در حالی که نه رونالدو، نه مسی، نه نیمار، نه زلاتان و ... به عنوان سوپر استارهای فوتبال دنیا نتوانستند تیم های شان را در جام جهانی موفق کنند بلکه تیم هایی موفق شدند که بازیکنانشان حتی اگر ستاره بودند تا حدود زیادی در یک سطح بودند. تیم هایی مثل بلژیک، انگلیس، کرواسی و البته فرانسه.
در ایران مردم علی کریمی ها و فرهاد مجیدی ها و رحمتی ها و سیدجلال ها را دوست دارند و بعضا اگر مربی تصمیمی در خروج آنها بگیرد با او برخورد هم می کنند اما واقعیت علم فوتبال در روانشناسی و نظم نهادینه شده است نه یک قهرمان که خوب شوت می زند. استقلال در سال 92 به نیمه نهایی رسید آن روز ها این تیم از تیم های دیگر در ایران جلوتر و قدرتمند تر بود اما از رسیدن به فینال بازماند اما پرسپولیس امسال به فینال رسید. پاسخ چرایی این ماجرا می تواند به تغییر در  کل فوتبال ایران مربوط باشد.

برترین تیم تاریخ فوتبال ایران در دست امیر قلعه نویی
بازیکنان استقلال آن دوران بسیار بسیار برتر از بازیکنان پرسپولیس این دوران هستند، در واقع فتح الله زاده بهترین تیم تاریخ فوتبال ایران را بسته بود و تحویل امیر قلعه نویی داده بود، مربی ای که برای آن دوران بد هم نبود، هنوز روی اوج بود و جام دار. اما اگر یک تفاوت بین آن تیم و این تیم وجود داشت همین مربی بود و همان تغییر شکل فوتبال ایران از سنتی به مدرن که با کی روش و برانکو و شفر طی این سال ها رقم خورده است و فوتبال ایران رو به جلو حرکت کرده.
جمع کردن آندرانیک تیموریان، جواد نکونام، فرهاد مجیدی، جاسم کرار، امیر حسین صادقی، حنیف عمران زاده، سیدمهدی رحمتی، خسرو حیدری، هاشم بیک زاده، فرهاد مجیدی، آرش برهانی، جی لوید ساموئل، فرزاد حاتمی و غیره محال ممکن به نظر می رسید، اما آن تیم رویایی واقعا بسته شده بود تیمی که خود امیر قلعه نویی هم تاکنون نداشته و احتمالا نخواهد داشت. در واقع همه امکانات برای قهرمانی در آسیا مهیا شده بود اما نه امیر قلعه نویی – که مربی خوبی در آن دوران بود- که کل فوتبال ایران هنوز به نتایجی که کی روش و برانکو ما را رسانده اند نرسانده بود و کلا فوتبال ایران عقب تر از امروز بود.

کمبود بازیکن در تیم برانکو
پرسپولیس اما با شایان مصلح، محسن ربیع خواه، علی علیپور، سیامک نعمتی، علیرضا بیرانوند، کمال کامیابی نیا، الوان زاده، آدام همتی، سیدجلال حسینی و محمد انصاری با مربیگری برانکو در حالی به فینال رسید که فوتبال ایران امروز درک کرده که صیادمنش در صورت داشتن مربی خوب می تواند بهتر از الحاجی گرو باشد و علیپور بهتر از طارمی و برای قهرمان شدن لزوما فرهاد مجیدی و طارمی نیاز نیست.
بازیکنان آن روزهای استقلال از اوساسونا تا بولتون جمع شده بودند تا ستاره سوم را بگیرند و بازیکنان پرسپولیس غالبا حتی ملی‎پوش هم نیستند. بله تفاوت در مربیان بود، در تیم بودن، در تاکتیک و وحدت و در اینکه آن روزها فوتبال ایران عقب تر از امروز بود.

کدام مربی، نه کدام بازیکن!
امروز می دانیم موضوع بازیکنان نیستند که اگر بودند، کی روش پرتغال را نابود نمی کرد و برانکو السد را، نه اینکه این بازیکنان بد باشند یا به کار نیایند بلکه موضوع اصلی این است که برای موفقیت اتخاذ تاکتیک و نظم و سرباز بودن بسیار بسیار مهم تر از این است که چه بازیکنی دارید. در واقع اولویت این است که چه مربی ای دارید نه اینکه چه بازیکنانی دارید. در تیم ملی ایران هم جباری ها، خلعتبری ها، عقیلی ها و خیلی های دیگر کنار رفتند تا تیم باشیم، تیمی که اسپانیا را تکان داد و پرتغال را تا مرز حذف شدن برد.

از برانکوی 2006 تا برانکوی 2018
همین برانکو خیلی سال قبل با دایی، علی کریمی، جباری، مهدوی کیا، هاشمیان، باقری، خطیبی و یک دو جین بازیکن بزرگ و اروپا دیده که نمونه شان را امروز اصلا در فوتبال ایران نداریم،  در جام جهانی تنها یک مساوی از آنگولا گرفت چون آن روزها نمی دانست که وحدت به اندازه ده بازیکن مهم است. تیم او در جام 2006 باخت چون بازیکنانش  به چشم های هم نگاه می کردند و به هم پاس نمی‎دادند و با لگد ساک پزشکان را شوت می کردند اما تیم همان برانکو در سال 2018 نه ساکی شوت کردند و نه چیزی به نام باند بازی داشتند.  برانکو وقتی فهمید رامین رضائیان می خواهد به پرسپولیس برگردد گفت: «نه، صعود تیم تا اینجا حاصل زحمت همین بازیکنان بوده پاداشش هم باید مال خودشان باشد.»
همین حرف ها از بازیکن یک سرباز فدایی می سازد کسی که سر جلوی توپ می گذارد و حاضر است دو برابر توانش بدود و همان کاری را بکند که مربی می گوید نه آن چیزی که خودش تشخیص می دهد و اجرا می کند. امروز فوتبال ایران پیشرفت کرده است و این نکته را بهتر از قبل می داند، هر چند بازیکنانی هستند که به هیچ صراطی مستقیم نیستند و خودشان را هنوز برتر از تیم می دانند اما واقعیت اینست که امروز فوتبال باید اینگونه بیاندیشد و رشد را ادامه دهد. امروز همه به دنبال مربی خوب می گردند نه بازیکن خوب.