راز موفقیت برانکو/ پرسپولیس نقطه مقابل استقلال!

«حداقل اشتباه ها» این راز موفقیت برانکوایوانکوویچ در پرسپولیس است. مردی که در این 4 فصل و شش هفته ای که سکان هدایت سرخ ها را در دست گرفته، همواره کوشیده در بخش تصمیم گیری های تیمی و انفرادی بهترین عملکرد ممکن را داشته باشد. گرچه برانکو نیز در طول این سال ها نقص هایی هم داشته که از آن جمله باید به رفتارهای پرخاشگرانه اش بعد از برخی بازی ها اشاره کرد، رفتارهایی که اساسا با چهره او در تضاد بود اما به طور کلی اساس موفقیت های پی درپی پروفسور از همین نقطه مهم نشات می گیرد و گرنه تغییرات پیرامونش چه در حوزه مدیریتی و چه در زمان نقل و انتقالات نیز کم نبوده واین تحولات می توانست بهانه ای برای توجیه ناکامی های احتمالی اش باشد.

به این اسامی بنگرید: وحیدامیری، مهدی طارمی، رامین رضاییان، صادق محرمی و محسن مسلمان. این ها دانه درشت هایی بودند که در زمان مربیگری او از پرسپولیس رفتند ودر کنار آنها نیز جداشده های کم نام ونشان تر اندک نبوده اند. برای اینکه به زوایای مربیگری برانکو بیشتر پی ببریم کافی است به فصل پرفروغ این تیم در لیگ قهرمانان آسیا بنگریم. اوج موفقیت ها درست در زمانی رقم می خورد که پرسپولیس علاوه بر از دست دادن ستاره هایش از نقل و انتقالات نیز محروم است. آن فصل برانکو دلایل کافی برای رقم زدن ناکامی های پی درپی را در دست داشت، اما روحیه سیری ناپذیری، او را به سمت موفقیت هایی تازه سوق داد که نمونه اش در فوتبال ایران انگشت شماراست.

علاوه بر آن نباید از این مهم غافل بود که برانکو با عقبه پربارش در فوتبال ایران همواره با یک اعتماد عمومی از سوی هواخواهان و پیشکسوتان تیمش مواجه بود و هر فصل نیز این اعتماد به واسطه موفقیت ها بیشتر شد. مرد کروات از زمان ورود به دایره مربیگری پرسپولیس تا امروز هرگز مخالفانی نداشته و غالب پیشکسوتان این باشگاه او را انتخاب مناسبی می دانند وهمواره حمایتش می کنند. امتیازی که در سال های اخیر هیچ گاه در اردوگاه آبی دیده نشد و رقیب سنتی سرخ ها هرگز از این مزیت ها بهره نبرد.

استقلال علاوه بر آنکه پی درپی مدیرانی ناوارد را در راس امور خود دید، هرگز از داشتن مربیانی بااین ویژگی بهره نبرد تا جامی را که آخرین بار، فصل دوازدهم به چنگ آورده بود را دوباره تصاحب کند. در هفته های اخیر کوشش هایی شد تا علت ناکامی استقلال به مسائل داوری کشانده شود اما پرواضح است که استقلال بنای موفقیت خود را از سال ها پیش تا همین فصل هجدهم، کج نهاده و گرنه استقلال نیز قادر بود با وجود تحولات پی درپی در بخش مدیریتی لااقل یک بار دیگر جام قهرمانی لیگ برتر را به چنگ آورد.

مسئله استقلال در واقع همین فقدان برخورداری مربی کاریزماتیک ومعتمد است. عنصری شبیه به برانکو ایوانکوویچ که از تجربه و مقبولیت کافی بهره مند باشد. در این سال ها نه پرویز مظلومی، نه علیرضا منصوریان و نه وینفرد شفر به رغم حمایت های کافی و گاها ظاهری عناصر آن چنان نافذی میان هواداران استقلال نبودند و میان پیشکسوتان این باشگاه نیز بر سر تایید توانایی این اسامی نیز اختلاف نظرهای بسیار بود که به صفحات روزنامه ها نیز کشیده شد.

حال اینکه مجیدی بی تجربه اساسا در این دایره محلی از اعراب ندارد و کاملا روشن است که فرهاد نیز برای رساندن استقلال به موفقیت و تصاحب جام راه طول و درازی پیش رو دارد و بعید است که او در فاصله زمانی کوتاهی بتواند به این مهم جامه عمل بپوشاند و این فقدان چندساله و منزجرکننده را از یادها دور کند.

تفاوت میان پرسپولیس و استقلال 4 فصل اخیر در واقع از همین نقطه نشات می گیرد. نیمکت مربیگری. مرکز تصمیم گیری ها. نه در زمین بازی. استقلال در حقیقت به یک سرمربی در حد برانکو، با ویژگی ها و با قاعده رفتاری او نیاز دارد تا شاید فصل آتی بتواند رقیب جدی تری برای سرخ ها باشد و گرنه انتخابی جز این آبی ها را همچنان از رسیدن به جام محروم خواهد گذاشت و ناکامی آنها را تمدید خواهد کرد.

فراموش نکنیم گره پرسپولیس زمانی باز شد که شخصی به درستی تصمیم گرفت برانکو سکان هدایت این تیم را به دست بگیرد و همان شخص یا اشخاص در مواجهه با استقلال هرگز تصمیم های مناسبی اتخاذ نکرده اند، حال می خواهد نامش مدیرعامل باشگاه باشد، هیات مدیره و یا بالاتر.