روزی که قاضی حکمش را داد

در فصلی که پنجره پرسپولیس بسته بود، طبعا آنها نتوانستند بهترین خرید را داشته باشند اما در عوض بهترین فروش را به نام خودشان ثبت کردند! شاید روزی استفاده از این تعبیر در وصف جدایی محسن مسلمان یک دیوانگی محض به نظر می رسید اما گذشت زمان نشان داد واقعیت چیز دیگری است و برانکو به عنوان کارگردان این اثر، باید سیمرغ بلورین بگیرد!

حالا دیگر همه می دانند که مسلمان ابتدای لیگ پانزدهم بدون نظر برانکو از سوی مدیریت وقت باشگاه به لیست تیم تحمیل شد؛ ستاره ای که روزی از او به عنوان یکی از استعدادهای ناب آسیا یاد می شد، در زمان پیوستن به پرسپولیس چنان تخت گاز در سراشیبی سقوط قرار گرفته بود که باشگاه سختگیر ذوب آهن حاضر شد فقط در ازای 200میلیون تومان آن هم به طور نسیه رضایتنامه قطعی او را برای سرخپوشان صادر کند. برای ثبت در تاریخ باید نوشت که قیمت مسلمان با این همه اهن و تلپ و فیس و افاده، فقط یک هشتم مرتضی تبریزی بود!

شاید طاهری و رفقا وقتی محسن را ارزان دیدند، او را برای روز مبادا خریدند. شاید هم حساب و کتاب دیگری در کار بود. هر چه بود برانکو آن اوایل تمایلی به استفاده از این بازیکن نداشت. از آن طرف مسلمان هم در همان دقایق اندکی که به بازی گرفته می شد چیزی نشان نمی داد که کادرفنی را دلگرم کند. وقتی برانکو در بازی حذفی با ملوان مسلمان را فیکس کرد، دیگر صدای مردم هم از آن همه بی خیالی آقای ستاره درآمد. چند روز بعد از آن بازی اما اتفاقی رخ داد که تاریخ باشگاه را تحت تأثیر قرار داد؛ کاپیتان ناباورانه پر کشید.

مرگ ناگهانی هادی نوروزی علاوه بر اینکه در فاز تهاجمی پرسپولیس یک جای خالی باز کرد، همه ارکان باشگاه را هم متحد کرد تا به خاطر هادی بجنگند و نتایج ضعیف ابتدای فصل را جبران کنند. اینگونه، درخشان ترین فصل زندگی مسلمان هم شروع شد. محسن برای 2 سال تمام با پاس های جادویی و جنگندگی حیرت انگیزی که کمتر مشابهش را از او دیده بودیم، چشم ها را خیره کرد. قهرمانی ها از راه رسید و موفقیت های فردی هم جشن آقای ستاره را کامل کرد.

با این همه انگار قرار نبود ماه عسل زیاد طول بکشد. از اینجا بود که باند و باندبازی، تلخ زبانی و قهرکشی و جنگ و دعوا شروع شد. کار به جایی رسید که برانکو دست از مهندس تیمش شست و حتی پنجره های بسته و جدایی ها و مصدومیت های غیرمنتظره هم باعث تغییر در دیدگاهش نشد. مسلمان رفت و مرور زمان نشان داد وسط محرومیت هم می شود تصمیم نقل وانتقالاتی درست گرفت.

پرسپولیس بدون مهندس قد کشید، یکدل تر شد و کارش به جایی رسید که آن بانوی میانسال هوادار در فرودگاه اصفهان گرشاسبی را به جان بچه اش قسم داد که دیگر امثال اینها را به تیم برنگرداند. محسن اما، سیراب شده از آن درخشش کوتاه مدت و گذرا، به استراحت در اصفهان مشغول شد. روزی که امید نمازی یک کاغذ از جیبش درآورد و به خبرنگاران گفت محسن در تیمش حتی از یک نفر هم بیشتر ندویده، انگار روزگار در قامت قاضی عادل، چکش را روی میز کوبید و حکمش را اعلام کرد؛ تمام!