زندگي برانكو در ايران/ برنامـه ها و آرزوهایی برای 10 سال قهرمانی

 برانکو ایوانکوویچ پرسپولیس را خوب می شناسد. کشور ما را خوب می شناسد. مردم ایران را خوب می شناسد.

خلاصه از هر چيزي كه شما فكرش را مي كنيد، شناخت كافي و مناسب دارد ؛ پس لابد به همين دليل است كه به پسرش توصيه مي كند وقتي به ايران آمد، ژل نزند چون ممكن است با ديدن رانندگي تهراني ها موهايش سيخ شود. اين يك شناخت است از فرهنگ ما ايراني ها. يك شناخت كامل كه از چند سال زندگي با مردم ايران به دست آمده است. برانكو حتي به ادبيات ما مسلط شده و مي داند كه شعارهاي پوپوليستي در ايران طرفدار دارد ؛ پس مي گويد اين پرسپوليس را جوري مي سازم كه 10 سال قهرمان ايران شود.

و اين چه شعار نابي است ؛ چقدر شنيدني و جذاب است؛ شعاري كه شايد براي خود پرسپوليسي ها خاص باشد. نوروز امسال را پشت سر بگذاريم، در واقع وارد سال 1395 مي شويم. يعني چيزي در حدود 10 سال از آخرين قهرماني پرسپوليس گذشته و اين تيم همچنان در حسرت يك قهرماني ديگر در ليگ مانده است.

آيا حق پرسپوليس اين است؟ برانكو كه يك آدم وسواسي محسوب مي شود، دقيقاً به همين نكته اشاره كرده و خوشبختانه او تيمي ساخته كه در آينده واجد شرايط قهرماني است. بي ترديد مي پذيريم كه پرسپوليس در تمام بازي هاي خانگي بايد بهتر از حريف ظاهر شود و اين نكته را قبول داريم كه دفاع پرسپوليس مقابل سپاهان، اشكالات فراواني داشت. هرچند فراموش نكنيم پرسپوليس تيمي بود كه حدود يك دهه با يك تركيب تكراري و بازيكنان تازه واردي كه هرگز در اين تيم به ستاره تبديل نشدند، شناخته مي شد. برانكو اما شروع كرده است به ساختن يك تيم و تيم سازي در فوتبال سخت ترين كار ممكن است. برانكو نه تنها بايد تيم سازي كند كه به فكر ستاره سازي هم باشد و از جمع اين بازيكنان بي ستاره، يك ستاره بيرون بياورد.

چه كاري از اين دشوارتر؟ براي برانكو طبعاً سخت و دشوار است كه ميان اين بازيكنان به يك تعويضي هميشه سرحال و هميشه دونده به نام عليپور برسد و اين بازيكن هر بار فرشته نجات پرسپوليس لقب بگيرد. درست همان كاري كه عليپور در بازي با سپاهان انجام داد و سر بزنگاه گل خورده را جبران كرد. يكي ديگر از كاركردهاي ايوانكوويچ در پرسپوليس اما بخشيدن شور و شوق مبارزه به بازيكنان تيمش بود. پرسپوليس در ديدار با سپاهان دو بار عقب افتاد اما هر بار موفق به جبران گل هاي خورده شد. يعني بازيكنان پرسپوليس از جنگيدن نمي ترسند و براي مبارزه كردن عطش دارند و اين شايد درس هايي بود كه در اين چند سال پرسپوليس فرانگرفته بود...